Van vliegen, wachten, staan en meer wachten

Nou, dit is denk ik, dan al weer het laatste deeltje van het verslag van deze reis.... de tijd vliegt!!!

De afgelopen dagen hebben we wat rongelummeld in en om het hotel en door het altijd bruisende Bangkok
(ik weet het, de stad is foeilelijk en toch ben ik er dol op....het valt niet uit te leggen). Vandaag kunnen we de koffer weer inpakken en morgen moeten we al op tijd naar het vliegveld om vervolgens uren en uren op hoge snelheid door het luchtruin te worden gesleept.

Gisteren zijn we met Suree uit wezen eten bij MK, een keten van restaurants hier in Thailand die niet
alleen heerlijke eend hebben (en dan bedoel ik echt heerlijk!!!!), maar die ook bekend zijn om iets wat wij in Nederland waarschijnlijk Chinese fondue zouden noemen.Midden op de tafels zit een kookplaat waar een pan bouillon op staat. En dan bestel je maar naar hartelust alles wat je daar in denk te gaan gooien, in ons geval een hoop gemengde groentes en paddestoelen, lapjes rundvlees, lapjes varkensvlees, vis, gehaktballetjes, balletjes van krab, 3 soorten tofu en ik heb het gevoel dat ik nog wat vergeet! Die hele zooi mep je dus in de pan (en terwijl je wacht totdat dat eetbaar is geniet je van die heerlijke eend met groene noedels!) en dan is het smullen geblazen.

Jammer alleen dat de bijgeleverde druivensap uit een chemische fabriek kwam, maar goed, er was ook
water :-)

Ik besef dat dit een wat (in ieder geval chronologisch gezien) warrig verhaal gaat worden, maar dat past
dan mooi bij onze wat verwarde gemoedstoestand, nu we op twee gedachten hinken: van de ene kant hebben we wel zin om weer naar huis te gaan (nou ja, om thuis te zijn dan, want het hele gereis kan ons gestolen worden), maar aan de andere kant willen we hier best nog wel even blijven (zeg een jaartje of 50), maar de lezer moet zich er maar mee zien te redden!

Gistermiddag zaten we te lunchen in Siam Paragon toen de ober naar ons toe kwam met het verzoek op te
staan. Gelukkig ging hij vervolgens alle andere gasten langs om hetzelfde te vragen, anders voel je je toch wel heel erg opvallend.Na een minuut of 5 gestaan te hebben kwamen er weer eens wat politiewagens voor gereden, gevolgd door een lading limousines en ja hoor....weer kreeg onze reis een koninklijk tintje!

'lady of prince', zei onze buurman...en ze was niet alleen, een hele schare aan hovelingen begeleidde haar (wel grappig om tijdens de lunch de ene livreier na de andere weer richting de auto te zien wandelen met de gekochte waar..en wij maar raden wat het zou kunnen zijn...zo meenden we iets te zien wat ofwel een annetone ofwel een bloempot was; kwam er iets in een koelbox voorbij (vast een box van de winkel, want hij werd even later terug gebracht) en kwam er ook een schilderij voorbij gewandeld, waar ook een hoveling achter schuil bleek te gaan).
Volgende chaotische puntje: het winkelcentrum naast dit hotel gaat om 10 uur open....waarom zit er dan een winkel in die iedere dag trouw om 9 uur opengaat? (we hebben er mooi het zicht op).
Vandaag zijn we begonnen met een heerlijk ontbijt in het hotel en daarna naar een van de 2 zwembaden gegaan: het grootste dat in een prachtige tuin ligt en waar de pauwen en eekhoorntjes om je stoel heen scharrelen, zolang het er nog rustig is.
Nu zijn we weer op de kamer waar dus de ondankbare taak van het koffers pakken op ons wacht en wat daarna
komt is ook voor ons nog een verrassing.
En dan morgen vroeg op, ontbijt, een taxi naar het vliegveld, wachten om in te checken, wachten op het
vliegtuig, wachten om te boarden, wachten in het vliegtuig, wachten om uit het vliegtuig te komen, wachten op de koffer, wachten of de slaap (ondanks de jetlag) nog wil komen, wachten op de trein naar huis, (af)wachten of de boel daar niet is afgefikt......en dan maar wachten op de volgende reis naar Thailand.

Van vingerhoeden, ijsbergen, kerosine, mijn ogen, Noord Thaise specialiteiten (en hun wederkomst), Suree en een andere prinses en de Alpen

In mijn vorige verslag heb ik het weliswaar gehad over het eten bij samsen villa, maar kennelijk was ik daarbij niet helemaal bij de les (ik wijt het aan het bier- en het whiskymeisje), want ik ben helemaal vergeten te melden dat ze er Campari hadden!
Op zich niet zo bijzonder meer in Thailand (zo hadden we laatst bij het eten bij Favola ook 2 enorme bellen Campari met ijs als aperitief, maar dat is dan ook een italiaans restaurant, dus dan verwacht je het), maar toch nog steeds erg bijzonder voor het Thaise personeel, kennelijk. Want nadat we 2 campari met ijs besteld hadden (en ik heb speciaal zowel 'with ice' als 'on the rocks' gemeld, zodat er geen misverstanden konden zijn), kwamen er 2 vingerhoed-grote glaasjes op tafel met daarin, als je heel goed keek, een klein laagje rood spul... nou ja, beter dan niks...dus we hebben er toch maar voorzichtig wat van genipt, zo langzaam mogelijk om het genot zo lang mogelijk te laten duren..... maar ja, met zo weinig vloeistof kun je natuurlijk ook niet al te langzaam omgaan, aangezien anders de verdamping zijn tol gaat eisen.
Met het laatste nipje dat we namen arriveerde het ijs! Reuze-ijsblokken, de kleinste was met gemak twee keer zo groot als de glaasjes!... het blijft Thailand....altijd verrassend.

Maar goed, feitelijk was ik met mijn verspag aangekomen bij het (verplichte) gala-diner in het hotel.
Om 7 uur zou het gebeuren beginnen, maar toen we om die tijd uit het raam van onze kamer naar beneden keken, zagen we dat er nog niemand was en besloten we nog wat te wachten (ons beseffend dat waarschijnlijk op datzelfde moment in iedere kamer aan die kant van het hotel iemand naar buiten keek en besloot te wachten!). Na een tijdje zagen we dat er toch wat volk op de been kwam daar in de diepte (vast mensen met een hotelkamer aan de andere kant van het gebouw) en gingen ook wij naar beneden, waar we ontvangen werden door beeldschone dames in tradionele kostuums, die de gasten naar hun tafel begeleidden. Er werd druk gestudeerd op een lijst (Thai zijn dol op lijsten en briefjes!) en daar gingen we dan....op naar tafel A7... 'U deelt de tafel met die twee mensen', zei de charmante dame. 'Dan hebben we kennelijk wel staanplaatsen', zei ik, want van alle tafels die er in die tuin stonden (en dat waren er nogal wat), was dit de enige waar maar 2 stoelen bij stonden en die waren dus al bezet. Toen viel het ook de charmante dame op dat er iets niet klopte en de verwarring sloeg toe! 'Kiss me' zei ook deze dame, daarmee helaas ook 'excuse me' bedoelend en rende weg om opnieuw de lijst te gaan bestuderen....tja, we hoorden toch echt aan tafel A7....groot probleem dus. Snel werd er een leidinggevende gezocht die er gelukkig meteen blijk van gaf het niet onterecht tot leidinggevende geschopt te hebben, want hij besloot 2 nog niet bezette stoelen van een andere tafel te laten verplaatsen en dacht er daarbij zelfs aan ook het bestek te laten verplaatsen. Hulde dus!!!! Jammer alleen dat ze vergaten de servetten te verplaatsen en toen we daarom vroegen was de leidinggevende al elders bezig crises op te lossen en besloot de ober om de servetten ergens aan de andere kant van de stad te gaan bestellen, ze speciaal voor ons te laten weven, wassen strijken, weet ik wat.... het duurde in ieder geval knap lang.... maar uiteindelijk zaten we dus, geheel voorzien van alle gerei dat we nodig hadden, aan tafel met een erg aardig Australisch stel.

Zoals ik al een beetje vreesde was het verdere gebeuren niet bepaald heel geweldig. De show op het podium met traditionele dans en vuurspuwers en meer van dat gerei was volgens mij best goed, maar we zaten zo ver naar achteren dat het niet bepaald goed te zien was (hetgeen een voordeel bleek te zijn toen onze australische tafelgenoot even naar voren was gelopen om foto's te maken van de vuurspuwers en doordrenkt van de kerosine weer aan tafel terugkwam ((onze hele vakantie is nu gratis, want hij betaalde grof toen ik eenmaal met een aansteker begon te dreigen!)).

Ook het eten was niet het beste dat ooit op deze planeet geserveerd was, wat ook moeilijk kan bij een buffet voor een man of 600, maar goed we hebben er ons doorheen geworsteld, al hebben we middernacht daar niet gehaald, omdat we op een gegeven moment maar verkast zijn naar onze stamkroeg, waar het gezellig druk was en waar ik het hele personeel verbaasd heb met mijn danskunsten (de dag daarna kwamen ze nog naar mijn wederhelft toe en zeiden, wijzend op mij 'he very good dancer', daarmee bewijzend dat ze niet veel gewend zijn!)

De volgende ochtend hebben we, moe gedanst als we waren, maar lekker uitgeslapen, zijn ergens gaan ontbijten en toen begonnen aan de droeve taak van het koffers pakken :-(
Daarna was het alweer lunchtijd en dus zijn we maar terug gegaan naar de stamkroeg, waar je ook erg lekker kunt eten, alwaar we een groepje van 5 engelstalige mannen en 1 thaise dame aantroffen die al vanaf de vorige avond aan het feestvieren waren en duidelijk geen lid van de AA waren. Ze waren in een erg vrolijke stemming, al was het op een gegeven moment wel beangstigend toen een van die mannen voor de tiende keer in een half uur kwam vertellen dat ik van die mooie ogen had en ik ervoor begon te vrezen dat hij me ieder moment wilde gaan zoenen....gelukkig floot de thaise dame hem op tijd weer terug naar de tafel!

Ontsnapt aan alle feestvreugde zijn we toen nog maar even gaan genieten van ons zwembad en 's avonds zijn we gaan eten met Sombat.
Sombat vertrouwde natuurlijk weer eens niet op onze restaurant keuze, hij is immers de grote expert op dat gebied en dus reed hij met ons naar de rand van de stad. 'oh, ik ben het restaurant waar ik heen wilde geloof ik voorbij gereden.... het bestaat vast niet meer (want aan hem kan het natuurlijk niet liggen) maar ik weet een ander, met specialiteiten uit de stad Lamphun'.
En dus draaiden we de super highway op..... die overigens ook bereden wordt door brommertjes en waar je ook niet raar op moet kijken als er ineens een auto achteruit rijdt omdat iemand de afslag gemist heeft.
'dit is het restaurant', zei Sombat, 'alleen is het kennelijk gesloten, maar geen nood, ik weet een ander adres!' Gedraaid dus en weer een eindje richting de stad naar een restaurant dat volgens Sombat beroemd was om de gebraden kip (ik verdenk hem er sterk van dat hij dan gewoon een bord bij dat restaurant ziet waar op staat 'wij zijn beroemd om onze gebakken kip' en dat napraat, wij kunnen dat bord immers toch niet lezen, dus hij kan ons alles wijsmaken en het lijkt me onmogelijk dat hij van ieder obscuur restaurant kan weten wat de specialiteit is!)
En daar zaten we dus, op een tamelijk verlaten terras met uitzicht op het langsrazende verkeer met de gebraden kip (die inderdaad erg lekker was), reepjes gebakken, zongedroogd rundvlees, een (hele pittige) salade van papaya en een wat raar groentegerecht: een soort soep met daarin allerlei groente en stukjes vlees waarvan ik de herkomst geloof ik niet wil weten. Allemaal Noord-Thaise specialiteiten en allemaal erg lekker....op dat rare groentegerecht na. Ik heb er een keer wat van opgeschept en mijn wederhelft wel wat meer, maar die heeft de rare kloddertjes vlees laten liggen, evenals Sombat trouwens, die deze Noord Thaise specialiteit kennelijk ook net wat te speciaal vond.

Na het eten zijn we weer naar het centrum gegaan en hebben nog heerlijk ijs zitten eten (sombat's verslaving, waar we ons graag bij aanpassen) en toen zijn we met zijn tweetjes nog even naar ons stamcafe gegaan om afscheid te nemen onder het genot van een laatste glaasje bier.
En toen was het bedtijd, want de dag daarna stond de vlucht naar Bangkok op het programma.

Twee uur in de nacht...... mijn geliefde betere helft verbetert het wereldrecord op de 10 meter sprint naar het toilet en neem afscheid van haar Noord-Thaise specialiteiten.
En de ervaring leert...als zij begint met overgeven dan houdt ze niet meer op!!! De enkele keer dat het in Nederland zo ver is gekomen kwamen er een huisarts en een apotheker aan te pas. Maar dit keer lijkt het goed te gaan en valt ze, na gedane arbeid, weer lekker in slaap.
Tot 6 uur.....nieuw wereldrecord!!!! En een nieuwe lading specialiteiten... en dat gaat zo nog een tijdje door, totdat we zelf wat aanrommelen met de inhoud van onze reis-apotheek en het gespuug lijkt te bedaren. Om 8 uur begin ik de laatste zooi in de koffer te stouwen, nadat we besloten hebben om het er toch maar op te wagen (mede ingegeven door het besef dat dit de drukste reisdagen van Thailand zijn als het gaat om binnenlandse vluchten en dat verzetten van de vlucht dus waarschijnlijk heel lastig wordt!), ik ren naar beneden om een auto richting vliegveld te regelen....om 9 uur ren ik naar wat nabijgelegen apotheken, die allemaal gesloten blijken te zijn (dus maar hopen dat de zelfbedachte medicatie blijft werken), dan ren ik weer naar beneden om de rekening van het hotel te voldoen en te regelen dat ze de bagage naar beneden brengen, ren weer naar boven om mijn (nu toch wel slechtere) helft te halen. Sukkel samen met het zielepootje naar beneden, poot haar in de lobby, zo ver mogelijk bij etensluchten vandaan. Na een tijdje staat onze wagen voor de deur, wordt de bagage gepakt, en gaan we naar het vliegveld met een, gelukkig, erg kalm rijdende chauffeur (ik geloof dat ik hem uit dankbaarheid daarvoor bij aankomst zoveel fooi heb gegeven dat hij meteen een jacht heeft besteld.....of op zijn minst een waterfiets). Het inchecken gaat snel en we vinden opnieuw een etenslucht-arm plekje om te zitten, weliswaar zeer vroeg voor de vlucht, maar beter dan te moeten stressen en zo is een eventueel wc-bezoek ook nog mogelijk (al houdt de doe het zelf medicatie het op dat moment nog steeds).
Ik merk zelf trouwens ook dat ook ik dan nog steeds dat obscure groente gerecht proef en lichtelijk misselijk ben (ondanks inmiddels 4 keer tandenpoetsen), maar gelukkig hou ik alles nog binnen.
De vlucht verloopt goed en we moeten weliswaar lang wachten op de bagage, maar uiteindelijk kunnen we dan toch met de taxi naar ons hotel aan de rivier in Bangkok, waar mijn nog immer gammele wederhelft meteen het bed induikt om 16 uur later, op dinsdagochtend pas weer wakker te worden.

En zo is het dan dinsdag geworden, de misselijkheid is gelukkig verdwenen en dus kunnen we ons vol overgave op het spectaculaire ontbijtbuffet storten en daarna gaan shoppen!!!
In de middag ontmoeten we ook onze vriendin Suree weer en nadat we samen koffie hebben gedronken (waarbij alweer een thaise prinses ons pad kruiste... ze ging incognito shoppen in het winkelcentrum waar wij net aan de koffie zaten..... dat betekent dat ze maar 5 politiewagens als begeleiding had!) gaan we wat eten:
Twee jaar geleden hebben we het meest vreemde etentje ooit gehad met Suree: kaasfondue in Bangkok en dat valt natuurlijk niet te overtreffen, al moet ik zeggen dat de raclette in Bangkok van deze avond toch wel aardig in de buurt kwam :-D
Het raclette-stel wordt op tafel gezet... een verlengsnoer wordt opgeduikeld en over de grond naar een stopcontact geleid (vreemd genoeg niet het stopcontact net naast onze tafel, wellicht is dat kapot), er komt een plakband apparaat tevoorschijn en, om alles veilig te maken, wordt het snoer met twee stukjes plakband van een centimeter of vijf aan de vloer geplakt. En daarna is het smullen van een hele berg kaas....gelukkig zorgt de airco ervoor dat de gevoelstemperatuur in die zaak net onder die van een winterse zwitserse alpenweide ligt, anders zou het niet te doen geweest zijn.

Van bussen, bochten, schapen, prinsessen, pluto, doedelzakken, marketing, veel speeches en een gratis varken.

Vrijdag wilden we naar Wat Prathat Doi Suthep, een tempel op een berg boven Chiang Mai. Dat is op zich nog best een stukje lopen, dus maar weer eens een songthaew aangehouden, dit keer met een chauffeur die nog redelijk engels bleek te spreken ook. Helaas was de beste man op weg naar de dierentuin (geen idee of dat was vanwege zijn werk of dat hij besloten had er een dagje uit van te maken), maar hij wist wel te melden dat er een minibus naar die tempel reed en hij wilde ons (tegen een passende beloning uiteraard) wel even naar het busstation brengen.
Laat dat minibus station nu op de stoep van de dierentuin zijn! En laten al die mini-bussen nu gewoon songthaews zijn. Om er een minibus met bijbehorend station van te maken en alleen maar tochten naar die berg te doen bleek trouwens een gouden vondst, want een enkele reis kostte 40 baht (een ritje binnen de stad met een songthaew kost 20.... je houdt een wagen aan, vraagt of die jouw kant in gaat en zo ja, dan rijd je mee zolang je zin hebt, stapt uit en geeft je 20 baht aan de chauffeur). 40 Baht is dus op zich een koopje voor een rit die een eind buiten de stad gaat over een bochtige (maar wel heel mooie) bergweg, maar als je 18 mensen in een songthaew weet te proppen levert het aardig op (zelfs onze thaise mede-passagiers waren verbaasd dat er zoveel makke schapen in een auto bleken te gaan, en er ook wat verontwaardigd over, met name de 3 mensen die de hele bochtige tocht staand achterop de treeplank mochten volbrengen!).
Ergens halverwege werd er gestopt bij een mooi uitzichtspunt...wat een service dachten wij nog, maar nee! De weg was afgesloten door de politie, omdat een van de Thaise prinsessen zo de weg naar beneden zou nemen (op deze berg ligt ook een zomerverblijf van de koninklijke familie, wellicht kwam ze daar vandaan). Even later kwamen er 14 politie wagens en een ambulance de weg afgescheurd plus een normale personenwagen, waar dus vermoedelijk de prinses in zat en werd de weg weer vrijgegeven en konden wij met ons schapentransport weer verder de berg op slingeren.

Het is ruim 20 jaar geleden dat we voor het eerst bij deze tempel waren...een fantastische , rustige plek hoog boven de stad zwevend, een oase van rust en spiritualiteit.

5 Jaar geleden zijn we er ook nog geweest...onderaan de trap die naar de tempel leidt (ja, als je die bochtige weg eenmaal achter de rug hebt ben je er nog niet.... bijna 200 treden mag je nog op (al is er tegenwoordig ook een treintje, maar via de trap gaan is beter voor je karma)) was een marktje verschenen en ook waren er wat grote bedrijven verschenen die onder andere jaden rommel aan de man probeerden te brengen. Bovenaan in de tempel zelf was ineens ook een terrasje verschenen waar je koffie kon kopen.
2011.... een mega markt onderaan die trap!!!! Daarnaast een complete hal met rommel..... alleen mickey mouse en pluto ontbraken om er disneyland van te maken.
Die 200 (bijna) treden beklommen en kijk.... een koffie zaakje en een ijszaakje!!! En dan een tempel die compleet overspoeld was door (veelal thaise) toeristen.
Weer een paradijsje minder op de wereld.
Na het disney avontuur weer met een iets minder drukke 'minibus' de berg af geslingerd en met een songthaew weer naar het hotel gegaan.

's Avonds zijn we weer gaan eten bij Samsen Villa (het eten en het biermeisje blijven er heerlijk!) We moesten natuurlijk weer van die goddelijke saté hebben en hadden ook nog soft shell crab met zwarte peper, een niet scherpe thaise curry (alles is relatief... ook het begrip niet-scherp) en kip met cashew noten.
Het biermeisje bleek gezelschap gekregen te hebben van een soortgelijk schepsel die reclame maakte voor een hier erg bekend whiskey merk (nee, beste buurjongens, niet te ver doordenken, het gaat om doedelzakspelers!) genaamd '100 pipers', kennelijk is whiskey een wat minder zomers drankje dan bier, want deze jongedame had genoeg stof om het lijf om 2 sokken uit te halen.

Na het eten zijn we nog even bij kleermaker Frank op bezoek gegaan, aangezien we wisten dat zijn vrouw vandaag weer terug zou komen uit Bangkok. Het was een leuk weerzien, mede doordat de halve familie ook net op bezoek bleek te zijn in de zaak en we nu dus 3 kleindochters, een kleinzoon een zoon en schoondochter ontmoet hebben. En allemaal net zo aardig als opa en oma! (al hadden met name 1 kleindochter en de kleinzoon wel een overdosis aan spraakwater gehad...wat een tempo!!!)

Vandaag op oudejaarsdag waren we eigenlijk van plan naar de film te gaan, maar meer mensen hadden dat bedacht en alleen vrij voorin de zaal waren nog plaatsen vrij en dus besloten we dan maar te gaan shoppen (als je hier vooraan zit in de bios dan moet je echt recht omhoog kijken om nog iets van de film te kunnen zien, niet echt fijn voor je nek) en dat is prima gelukt. Ik weet niet meer of ik er in een eerder verslag al wat over gezegd heb, maar sommige winkel-gerelateerde zaken blijven voor onze westerse geesten nog wat moeilijk te bevatten...zo kan ik me niet voorstellen dat een kledingzaak voor mensen met een grote maat het bij ons als goede reclame zou zien als het logo zou bestaan uit een nijlpaard in bikini! Wat ook niet echt te bevatten is, is een winkel vol met flessen met allemaal dezelfde motorolie (en verder niks dus!) of de dame op de nachtmarkt die op een kleedje tasjes uitgespreid had liggen, en al waren dat misschien wel 20 verschillende soorten...ze had er honderden en honderden van liggen...genoeg om jaren vooruit te kunnen (en dat moet ze dus iedere dag aan het eind van de avond weer opruimen en de avond erna weer neerzetten).

Eenmaal terug in het hotel bleek dat we nog steeds geen info hadden gekregen over het verplichte gala diner dat ons vanavond te wachten staat (we hebben echt geprobeerd er onderuit te komen, maar hotels doen alles om aan geld te komen en dus was het ofwel meedoen (nou ja, er in ieder geval voor betalen) of verkassen naar een ander hotel voor die paar nachten). Opgebeld naar de receptie dus om een uur of 3 vanmiddag en gevraagd hoe laat het begint.... 'one o'clock!'...
dus maar even naar de receptie gelopen en daar bleek het om 7 uur te beginnen en bleek bovendien dat we kaarten moesten hebben, die weliswaar braaf op ons laten te wachten, maar die ze natuurlijk ook best even op de kamer hadden kunnen brengen, zeker gezien het feit dat zij degenen zijn die bedacht hebben dat we zo graag aan dat gala meedoen.

We hebben het programma al gezien trouwens... eerst 'speech', daarna 'invitation to speech from general manager' en ook veel muziek van de band die nu al uren in de (enorme) tuin van het hotel onder ons raam aan het repeteren is (en dat is een goed iets, want zo te horen kunnen ze nog heel wat repetitie gebruiken!), verder komt er ook regelmatig het kopje'invitation to public to participate with show on podium' voorbij, al met al een angstaanjagend gebeuren dus en we hebben al besloten dat als het zo eng is als we vermoeden we gewoon zo snel mogelijk het buffet plunderen en naar de Chiang Mai Saloon gaan, waar gratis varken van het spit te eten valt (dus iedereen die dit leest en die nu in CM zit.... tot vanavond in de Loy Kroh road!)
Allemaal alvast een heel goed 2555 toegewenst (ja, in sommige dingen lopen ze hier wat voor, met name in de jaartelling!) en veel geluk en een goede gezondheid.

Van bieropeners, pakjesavond, de ballen, eten, octopussen en panda's .... en meer eten

Op de avond van 2e kerstdag hebben we weer gegeten in het restaurant waar we laatst met de collega uit Bangkok en zijn familie gegeten hadden. Het was een bitterkoude avond (nou ja, voor Thaise begrippen dan), doordat er behoorlijk wat wind stond. Zelfs dit biermeisje had zich nu gehuld in een vest en stond nog te vernikkelen. (ik weet nu trouwens ook waar je een flesopener moet bergen als je zo weinig jurk hebt). Het eten was er weer fantastisch: onvoorstelbare sate (waarom is de saus bij ons meestal iets waar je beter een muur mee kunt stucen, en waarom is hij hier zo lekker?), crackertjes van gedroogde rijst met een andere heerlijke saus, zongedroogde inktvis.

Toen we na het eten wat ondwandelden kregen we nog een telefoontje van een japanse vriendin, Mieko. Ze had ons al uitgenodigd aanstaande woensdag bij haar thuis te komen eten, maar nu belde ze om te laten weten dat er op die avond ook een bijeenkomst is bij haar thuis van haar personeel, om te vieren dat de vakantie dan begint en dat iedereen dan geacht wordt een cadeautje mee te brengen, omdat het ook een soort pakjesavond is. Nu nog bedenken wat we moeten kopen dus....en vooral spannend wat we zelf zullen krijgen!

Dinsdagochtend hebben we eerst wat rondgewandeld door de toen nog stille stad (nou ja, stil is een relatief begrip!) en zijn gaan lunchen bij Jia Tong Heng, het restaurant van de oude chinese dame waar ik vorige keer al over vertelde, toen Sombat ons mee had genomen naar een ander filiaal van haar zaak.
In dit filiaal geen biermeisje, maar wel de 84 jarige eigenaresse zelf, die tijdens de maaltijd verschillende keren langskwam om even te tellen hoeveel gerechten we hadden (het waren er te veel, vonden we zelf, maar het was ook zo lekker!), en om na te vragen of alles wel smaakte (zo ver gaat ons thais dan nog). We hadden weer gekozen voor de ieniemienie mosseltjes en hadden daarbij ook nognloempiaatjes, een groentegerecht en gefrituurde balletjes van krab (ik denk dat het balletjes waren van het vlees van de krab en niet de echte ballen van de krab, tenzij die beesten echt enorme ballen hebben..... wat dan wel weer zou verklaren waarom ze steeds zijwaarts lopen). Met drinken en al waren we een tientje kwijt. En, zoals gezegd, het was eigenlijk te veel eten. Bij veel restaurants hier kun je kiezen voor een kleine, middel of grote portie, maar als je niet weet wat zij klein vinden dan is het dus lastig bestellen. Hier hadden we van alles de kleinste portie gekozen en dat was nog behoorlijk wat!!!

Toen we weer verder wandelden ontdekten we dat inmiddels onze kleermaker (en vooral vriend) Frank ook weer terug was uit Bangkok, waar hij heen geweest was omdat zijn zoon trouwde (feestje met 1000 gasten in een van de duurste hotels van Bangkok....tot nu toe was het een erg voordelige kleermaker, maar wellicht gaat dat vanaf nu veranderen!). De rest van zijn familie komt ook allemaal naar het noorden toe voor oud& nieuw en we gaan proberen nog een keer met zijn allen uit eten te gaan.
Omdat we die middag zo heerlijk gegeten hadden besloten we te gaan proberen dat te overtreffen door te gaan eten in een van de meest luxe hotels van de stad, waar ze een prachtig italiaans restaurant hebben.
Is de inrichting al prachtig (met een grote glazen 'wijnkelder' midden in de zaak en een fantastische open keuken), het eten is nog veel prachtiger!
Alleen al het mandje met broodjes en sausjes dat we bij het aperitief kregen was bijzonder...en alles huisgemaakt.
Daarna had ik een voorgerecht van sint jacobsschelpen gewikkeld in pancetta met kaviaar in een tuile, terwijl mijn betere helft genoot van een cesar salad. Als hoofdgerecht hadden we respectievelijk een sirloin steak van australisch rundvlees met foie gras (een van de signature dishes van de chef) en een forel afkomstig van een kwekerij van een van de koninklijke projecten met witte boontjes, schaaldieren en een schuim van limoen (de koninklijke familie doet erg veel ter verbetering van de landbouw enz. Niet alleen dit soort kwekerijen, er zijn ook projecten waarbij voormalige opium telers overgestapt zijn op het aanplanten van koffie, waarbij ook gezorgd wordt dat ze hun producten aan de man kunnen brengen, en ook zijn grote delen van de tuinen van het koninklijke paleis in Bangkok ingericht als proeftuinen voor nieuwe akkerbouw technieken).

Chef Peter Zimmermann was zo vriendelijk ons nog even persoonlijk te komen begroeten.
Jammer allen dat het even misging bij het nagerecht: ik bestelde cannoli en mijn betere helft riep meteen 'I'll have the same', waarop de serveerster riep 'oh, you want to share' en wegrende.
Naief als ze is dacht mijn betere helft (al was ze in dit geval misschien de wat slechtere helft) nog dat het wellicht een grapje van de serveerster was, maar ik vermoedde al dat de Thaise geest aan het werk was.... iedere Thai, ongeacht van welk geslacht of welke leeftijd dan ook, is namelijk op zoek naar zijn 'soulmate'... de zielsverwant waarmee je alles wilt delen....en dus is het fantastisch romantisch als mensen iets delen.... en dat moet aangemoedigd worden..... en zo eindigde ik met een half toetje ;-(

Nog nagenietend van al dat fraaie culinairs gingen we nog even wat drinken bij de Saloon, waar we aan de praat raakten met een soort overjarige Nieuw-Zeelandse hippie.
Ergens midden in ons gesprek zegt hij dat hij niet van inktvis houdt, maar zijn vriendin wel. 'Oh', zeg ik nietsvermoedend, 'ik vind inktvis wel lekker', waarop zijn thaise vriendin (die kennelijk halverwege ons gesprek binnen was gekomen en naast hem aan de bar gaan zitten) zich om hem heen naar voren buigt en me een enorme lap gedroogde inktvis aanbiedt, die ik dus voor mijn fatsoen wel op moest eten (nou ja, ik heb 1 klein hapje genomen en toen we weer buitenkwamen uitgespuugd, maar ondanks uitgebreid tandenpoetsen stonk ik uren later nog als een ongeluk in de visverwerkende industrie). Ik zat me in die bar ook al een tijdje af te vragen waar die enorme vislucht toch vandaan kwam ineens.... dat bleek dus van de binnengewandelde vriendin te zijn!

Woensdag zijn we naar de dierentuin gegaan. De Chiang Mai Zoo ligt op een berghelling aan de noordkant van de stad op een enorm uitgestrekt terrein, we zijn er al eerder geweest en hebben toen gewoon de tuktuk die ons gebracht had mee het terrein op genomen, maar gezien de mooie koele ochtend besloten we nu te gaan rondwandelen. Hoewel sommige verblijven er wat ouderwets uit zien zijn de dieren, zo te zien, wel allemaal in goede conditie. De afstanden tussen sommige verblijven is vaak erg groot, zodat het er leuk wandelen is. Wat ook anders is dan in dierentuinen bij ons is dat je veel dieren kunt voeren: je koopt wat voer en kunt aan de gang, maar dit gebeurt wel met beleid.... als een dier aan zijn quotum voor die dag zit wordt de voerverkoop gestaakt. Natuurlijk is dit ook een manier om extra inkomsten te genereren, maar het is best leuk een olifant met de hand te voeren en het heeft ook wel wat om een stuk vlees aan een staak door de tralies te steken en te zien hoe een jachtluipaard zich er op werpt. Ze hebben ook pana's, maar die beesten zijn zo lui dat je er amper beweging in kon ontdekken en het zou dus ook best kunnen zijn dat de echte al jaren geleden vervangen zijn door exemplaren van pluche.

Een tijd geleden heeft de dierentuin een groot nieuw aquarium geopend en om dat te bezoeken moet er extra entree betaald worden. Het gebouw ziet er van buiten prachtig uit, maar binnen is het een stuk minder dan andere, moderne, dierentuin-aquaria...op zich best leuk, maar het extra geld niet echt waard en dus geen aanrader.
Na al dat gewandel zijn we nog in de stad wat gaan lunchen en toen kwam het moment al weer naderbij waarop we door de man van Mieko opgehaald zouden worden voor de Thaise pakjesavond.
Toen Okuno ons afhaalde zat er al een ander Japans stel in de auto, samen met hun zoon. Deze mensen hebben besloten hier in Chiang Mai te gaan wonen, na al het natuurgeweld (en nucleair geweld) van eerder dit jaar in Japan.
Deze mensen spraken maar een beetje engels, zodat de hele avond qua talen een beetje op babylon leek...japans, engels, nederlands, thais en een van de thaise dames zag ons ook nog als een uitgelezen kans om haar frans weer wat op te vijzelen.

Op het terras stonden al een paar kleine stenen bbq-tjes klaar met daarop wat raar gevormde deksels... een dichte diepe rand rondom, waar bouillon in gaat en waar je dan groenten, garnalen, vis en mosselen in doet en dan spits toelopend naar het midden toe, met daar dan een rooster, zodat je daar vlees op kon grillen. Het geheel schijnt geinspireerd te zijn op de koreaanse barbecue, al maken die dan de keuze tussen ofwel vlees ofwel vis, terwijl de Thaise keuze gewoon helder is: alles wat lekker is!
Tot verbijstering van heel dat deel van Japan dat aanwezig was bleek ik gedurende de hele maaltijd geknield te kunnen zitten... een kunst die kennelijk een generatie geleden in japan zelf al verloren is gegaan. Steeds opnieuw werd gevraagd of het echt wel te houden was en toen ik zij dat het prima ging bedachten ze dat ik waarschijnlijk veel Zen oefeningen deed, zodat ik nu niet alleen een sportheld ben met een goddelijk lijf, maar ook een soort heilige!

Na het eten was het tijd voor pakjesavond en we zijn geeindigd met een wekker voor mijn geliefde slaapkop en een opbergkistje voor mij, waar dan helaas (de enorme) wekker niet in past.
Omdat mijn geliefde nog betere helft kennelijk niet alleen door mij geliefd wordt kreeg zij van de moeder van Okuno, die ook aanwezig, was een tasje, gemaakt van stof uit haar originele zijden kimono. Echte kimono's schijnen in Japan tegenwoordig zelden gedragen te worden en de jongere generatie weet zelfs niet meer precies hoe ze dat zouden moeten doen.

Vanmorgen heb ik mijn baantjes in het zwembad maar gelaten voor wat ze waren, aangezien ik gisteren aan een wetenschappelijk onderzoek mee heb gedaan.
Bewezen is nu dus dat van de combinatie van het goedkoopste Thaise bier (het betere bier is na al de overstromingen in Bangkok nog steeds slecht te vinden in winkels hier), Japans bier en Japanse 17 jaar oude whisky het vermogen tot zwemmen niet groter wordt..... geef deze combinatie dus nooit aan je aquarium vissen!!!!

Vanavond zijn we gaan eten (je ziet...de censuur is echt opgeheven) bij Marco, de fransman waar ik al eerder over schreef, wiens zaak zo fantastisch loopt dat toen we er om 8 uur binnenkwamen we te horen kregen dat we om 9 uur een tafel vrij hadden.... en daar hebben we met plezier op gewacht!

Van ruzie, worstelingen, dubbelzinnigheden, martelingen, kousjes, Rome en dromen

Vrijdag zijn we begonnen met heerlijk lui aan het zwembad liggen (het is af en toe net vakantie hier!) en we waren nog niet op de kamer of onze telefoon ging: iemand van het restaurant waar we gereserveerd hebben voor kerstavond om deze reservering te bevestigen en, om tussen neus en lippen door, even te melden dat we niet gratis afgehaald konden worden, zoals afgesproken was, maar dat ze een taxi regelden die 400 baht zou gaan kosten. Nou is dat op zich geen reuze bedrag (ongeveer 10 euro), maar als je bedenkt dat als ik hier een tuinman of bouwvakker in zou huren me dat 200 baht per dag zou kosten....dan is het ineens weer een aardige som geld.
Daarbij kwam dan natuurlijk nog dat ze zelf op hun website gratis vervoer aanbieden en dat, toen we 14 dagen geleden gereserveerd hadden, het gratis vervoer ook geen probleem was. Toen we de opbeller daar op wezen zei hij 'ja, maar morgen is een speciale dag'. Daar had hij op zich wel gelijk in, maar aangezien we vaker in dat restaurant geweest zijn en altijd met speciale dagen (kerst, valentijn, Loy Krathong...een feest dat hier heel wat groter en belangrijker is dan kerst) en het vervoer toen geen probleem was hebben we hier nog even op gewezen en hem toen gevraagd de reservering te annuleren. Dwars door de telefoon heen zag je de man bleek worden (waarmee hij dus wel ineens aan het thaise schoonheids-ideaal van een zo bleek mogelijke huid voldeed!). 'Is het goed als ik overleg met mijn baas en u straks terug bel?' En natuurlijk was dat goed.... zolang ze ons maar niet op een stiekeme manier van 400 baht af willen helpen vinden wij het al gauw goed.

Een paar uur later, natuurlijk net toen we zaten te lunchen naast een uiterst druk kruispunt, ging de telefoon weer: 'goedemiddag meneer, met Le Crystal restaurant, ik bel even om uw reservering voor morgen te bevestigen. We halen u om half 7 op in uw hotel'
Wat een fraaie manier om gezichtsverlies te voorkomen.... gewoon doen alsof het het eerste gesprek is :-)

's Avonds zijn we gaan eten met Noriko, die wist waar we zeer gezond macro-biotisch konden eten in een mooi chinees restaurant. Jammer alleen dat ze vergeten was te melden dat ze geen stoelen hadden en dat je geacht werd aan te liggen aan een lage tafel, zodat ik, met mijn bijna 2 meter, de hele avond met mijn benen heb liggen worstelen, terwijl we wegdreunden van de valse karaoke van de zaak naast dat mooie chinese restaurantje. Het was vast gezond eten, maar erg ontspannend was het niet.

De volgende dag lukte het uitslapen zo goed dat we te laat waren om nog in het hotel te ontbijten, dus dat hebben we toen maar bij een zaakje in de buurt gedaan.

*tussenspel*

Leeelax, zegt met zachte stem de jonge thaise vrouw, die tussen mijn benen zit. Leeeeelax...... en even later vloeien haar en mijn lichaamsenergie samen......doordat ze haar ene voet in mijn kruis ramt en met haar volle gewicht aan mijn been gaat hangen in een poging dit uit mijn romp te scheuren.
Jawel! Het is tijd voor een Thaise massage!!!
Alleen was er weinig sprake van relaxen, ondanks al dat geroep dat ik Leeeelax moest zijn. Terwijl mijn betere helft naast mij lag een een redelijk zachte thaise massage kreeg trof ik natuurlijk weer iemand die net in een nare scheiding met haar man verwikkeld was of zo. Zette de masseuse naast mij druk door haar handen te gebruiken...die van mij ramde haar ellebogen in me en ging er vol op hangen. Ik begon steeds meer naar een wortelkanaalbehandeling te verlangen of een snelle dood!
Niks leeeeelax dus...leelaxmehoela....puur afzien was het :-(

* * * *
Toen we 's middags even in de hotelkamer waren werd er op de deur geklopt...hoor wie klopt daar, kinderen, dacht ik nog....en het bleek een hotelmedewerker te zijn die een lief rood kerstkousje met een belletje af kwam geven, gevuld met snoepjes.

Die avond tegen half zeven werd het toch wat spannend....zou het beloofde gratis vervoer inderdaad komen of hadden ze gedacht 'laat ze maar mooi stikken'.
Gelukkig kwam keurig op tijd een livreier van het restaurant de lobby binnen om ons op te halen en zo konden we een half uurtje later het restaurant betreden. Een prachtig modern gebouw met veel glas en hout, gelegen aan de rivier een eind buiten de stad. Gelukkig bleken we een tafel op het terras te hebben, want als we dan al geen witte kerst kunnen hebben willen we er in ieder geval van genieten dat het een warme kerst is. Op het terras klonken gregoriaanse kerstliederen...het was alsof we de Sint Pieter in Rome binnenwandelden....maar dan nog beter, want hier was eten....heerlijk eten.....dit was niet Rome....dit moest de hemel zijn!!!

Een tijdje geleden kreeg ik een mail van sympathisanten in mijn eenzame strijd tegen de schrijven-over-eten-censuur, die zeiden dat in Azie eten een deel van de cultuur is. Een geheel terechte opmerking die een fikse breuk in de censuur heeft weten te slaan en dus mag ik op zich nu typen over eten, maar helaas voor de liefhebbers van het aziatische.... het enig echt aziatische die avond (qua eten dan) was een salade gemaakt van pomelo, een echt thais gerecht (stomtoevallig had ik de dag daarvoor in de kroeg het thaise woord voor pomelo geleerd en kon dus grote indruk maken).

Omdat ik toch gebruik wil maken van mijn herwonnen vrijheid zal ik toch proberen een deel van het buffet hier te vermelden:
franse oesters, carpaccio van wagyu rundvlees (deze japanse runderen leveren heel mooi en ook nog eens erg gezond vlees na een leven waarin ze massages krijgen en bier en sake te drinken krijgen...geen hondenleven dus), er waren blini's met kaviaar, allerlei soorten salade, grote garnalen, kwarteleitjes, sushi.... en dat waren dan de voorgerechten nog maar. Op het grasveld was een counter opgesteld waar je je pasta precies zo kon laten maken als je lekker leek (niet al te pittig leek ons lekker..... we hebben een half uur in brand gestaan!). Ook stond er een grill waar precies naar wens allerlei vis en vlees voor je werd bereid. Bij een andere counter kon je kiezen voor kalkoen of fantastisch klaargemaakte prime rib en ook was daar een van de signature dishes van dit restaurant te krijgen: gesauteerde ganzenlever in een rode wijnsaus (ja ja, zielig die ganzen, maar niet half zo zielig als de meeste andere vleesleveranciers, dus laat de dierenbescherming zich eerst maar eens druk maken over de rest!). Bij het geheel werd dan ook nog champagne geschonken en heerlijke wijnen, onze avond kon dus niet meer stuk. Al helemaal niet doordat aan het tafeltje achter ons de engelse versie van Bassie en zijn vrouw Adriaan zaten. De wijn kostte namelijk extra, dus eerst werd er achter ons driftig gerekend hoeveel ze moesten drinken om dat rendabel te maken en toen ze uitgerekend hadden dat ze dan toch ieder wel meer dan 2 glazen wijn moesten drinken werd besloten de wijn achterwege te laten. De champagne die standaard bij het buffet zat ging er trouwens wel knap snel in. Toen werd de ober geroepen: 'water is toch bij de prijs van het buffet inbegrepen he?' en toen dat inderdaad zo bleek te zijn:'dan is thee vast ook wel gratis he, doe maar twee thee'

Toetjestijd: creme brulee, profiterolles, een chocoladefontein, tiramisu, appeltaartjes, notentaartjes, brownies...en ga zo maar door..... (hier moet ik dan ineens van de censuurbaas vermelden dat er ook heerlijke kaas was.... vrouwen....)

En daarna, helemaal bol weer gratis vervoerd naar het hotel!

Op eerste kerstdag konden we eerst genieten van een zeer chaotisch ontbijt: wie haalt het in zijn hoofd om, uitgerekend in wat een van de drukste weekenden van het jaar moet zijn in dit hotel, het hele ontbijtbuffet van indeling te laten veranderen....overal waar je keek liepen dolende hongerige zielen en probeerden zich een weg te banen naar het door hun gezochte eten.

*tussenspel*

Kiss me, zegt met zachte stem de jonge thaise vrouw, die geknield voor mijn geliefde betere helft zit.
'Huh', denk ik....ik wist wel dat in de Spa van het hotel een heel wat betere massage te verwachten zou zijn dan die van gisteren..... maar dit neemt nu toch wel al meteen een heel onverwachte wending!
Kiss me, zegt even later met zachte stem de jonge thaise vrouw, die voor mij geknield zit en mijn voeten wast....pas dan kom ik er achter dat ze eigenlijk 'excuse me' bedoelt, omdat ze mijn voeten uit het bassin met water, waar bloemen en limoentjes in ronddobberen, wil tillen om ze te kunnen drogen....het was ook te mooi om waar te zijn!

Daarna wordt vakkundig al mijn moeizaam vergaarde bruin van mijn goddelijke lijf gescrubd met een creme van citroengras, zodat ik ruik naar iets wat in de thee van de engelse Bassie en Adriaan niet had misstaan. Daarna wordt ik in een lap plastic gerold die me doet vrezen dat ik zo de magnetron ingeschoven ga worden om daar te garen, maar gelukkig blijk ik gewoon halfgaar te mogen blijven! En daarna volgt een heerlijke ontspannende massage. We hadden ook kunnen kiezen voor een detox Massage, bedoeld om alle gifstoffen af te voeren, maar dat zou zo kort na die heerlijke wijnen van gisteren toch wel zonde zijn.

Na deze massage waren we echt helemaal leeeeelaxed en zijn we, om in evenwicht te blijven de spanning op gaan zoeken van de nieuwste Sherlock Holmes film, zodat we wakker zouden blijven. Daarna zijn we de zondagsmarkt op gegaan en hebben seafood gegeten en uiteindelijk zijn we geindigd in de Chiang Mai Saloon, waar een reusachtige Noorse viking me gedwongen heeft veel bier te drinken :-(

En ondanks dat heb ik vanmorgen mijn 60 baantjes gezwommen!

Van speurtochten, verdwijnende en verschijnende chauffeurs, speurtochten, Babylon in Thailand, venijnia's, kouwelijke biermeisjes en kleine mosseltjes

Afgelopen woensdag wilden we een antiekzaak bezoeken in Hang Dong, een klein eindje buiten Chiang Mai. We hadden het adres, het adres in het Thais en een plattegrond waar de zaak op stond...geen enkel probleem dus om daar met een songthaew heen te gaan. Wagen aangehouden in de straat achter het hotel.... hele zooi laten zien...en ja hoor, daar gingen we.... de geheel verkeerde kant in. Tenminste, dat meende ik. Ergens onderweg toen de wagen moest stoppen voor een rood licht stapte de chauffeur uit en kwam naar de achterbak gelopen, stak 5 vingers in de lucht en riep iets in vloeiend thais, waarbij Hang Dong, Hang Dong het enige verstaanbare voor ons was. Even later reden we een achteraf wijkje in en vervolgens weer uit om daarna te stoppen bij een resort om daar twee toeristen op te pikken die naar het vliegveld moesten.
Het vermoeden ontstond dat de 5 vingers sloegen op de 5 minuten oponthoud die ons dat zou opleveren.
Vermoedelijk waren dat dan wel 5 Thaise minuten, want 45 minuten na vertrek waren we (nog steeds op weg naar het vliegveld) weer bijna in de straat waar we in de wagen gestapt waren. Maar goed, na een tussenstop bij het vliegveld ging het in razende vaart richting Hang Dong. Op een gegeven moment stopte de chauffeur, want hij wilde het kaartje nog even bekijken en ik probeerde hem duidelijk te maken dat we (wederom naar mijn mening) al heeeeeeeel dicht bij de winkel waren, waar we heen wilden. 'No, no' riep hij, sprong weer achter het stuur en reed een heel eind door, om ons vervolgens te droppen bij een of andere markt vol winkeltjes, maar uiteraard niet die winkel waar wij heen wilden.
Daar aangekomen bood hij aan om op ons te wachten (uiteraard tegen betaling) en ons na ons bezoek terug te brengen, iets waar we mee akkoord gingen omdat we daar zo ver buitenaf zaten dat er zo te zien niet al te veel alternatieven zouden zijn om Chiang Mai weer te bereiken.

Wij dus uitgestapt....een klein stukje gelopen, ons kaartje nogmaals bestudeerd en tot de conclusie gekomen dat we inderdaad verkeerd zaten....terug naar de wagen dus....die helaas nergens meer te zien was. Toen maar wat winkeltjes in de buurt bekeken, terug naar het afgesproken punt of de auto inderdaad weg was....en ja hoor!
Dus op die plek maar een kopje koffie gedronken en toen besloten naar de hoofdweg te lopen om te kijken of daar vervoer te regelen was. Niks dus!
Toen besloten de winkel op te bellen en te vragen of het ver lopen was. Elf kilometer, zei de dame aan de andere kant van de lijn, daarmee bewijzend dat, ondanks mijn hele verhaal over waar we zaten, ze er van uit ging dat we in Chiang Mai waren.
Dat bracht dus ook geen duidelijkheid. Teruggelopen naar al die winkeltjes en daar een kantoor ontdekt van een vervoersmaatschappij die in het verleden als eens dingen voor ons verscheept heeft naar huis en waar mensen werken die wel fatsoenlijk engels spreken. Gevraagd of ze de winkel nog eens wilden bellen en wilden vragen of het te lopen was. Nou, dat was het dus niet, werd verteld. Wij dus maar nagevraagd of er ergens een kans bestond een songthauw te vinden naar Chiang Mai. Nou, dat moest wel lukken vlak bij de zaak waar we koffie hadden gedronken... wij dus weer die richting in en inderdaad, inmiddels was er een songthauw gearriveerd en de chauffeur wilde ons wel meenemen, maar dan moesten we wel even een uur wachten, want zijn passagiers liepen nog op die markt rond. Toen dus maar een sapje gaan drinken in een ander zaakje aan dezelfde parkeerplaats, naast het koffiezaakje. En wat zien we ineens staan, midden voor het koffiezaakje? 'Onze' songthauw!!! met op een van de banken achterin de slapende chauffeur. Geen idee waar hij al die tijd geweest was, maar we waren al lang blij dat hij er weer was.
Toen nogmaals op de kaart gewezen waar we nu met zijn allen waren en waar we heen wilden. Hij knikte dat hij het begreep, we stapten in en vertrokken.... om na 200 meter te stoppen, waarbij de chauffeur trots op een winkel wees.... alleen jammer dat het een winkel was vol houten olifantenbeeldjes en bepaald niet de zaak die wij zochten.
Ik dus maar weer die winkel opgebeld, de chauffeur de telefoon in zijn handen gedrukt en nadat hij gezellig had gekletst met de winkeljuffrouw ging het dan toch eindelijk weer op pad..... nog een geluk dat ik goed naar buiten keek, want even later raasden we in volle vaart voorbij de door ons zo begeerde winkel!!!!
Na wat geschreeuw uit de achterbak stopte de chauffeur en konden we eindelijk de winkel bezoeken (niks gekocht trouwens, goed he?)
Na deze zo nuttig besteedde uren zijn we terug gegaan naar Chiang Mai, om daar vervolgens wel een aankoop te doen: een paraplu!
Regent het dan? Nee, verre van, maar een dag later willen we naar de Royal Flora expositie en aangezien dat een nogal open en zonnige vlakte lijkt te zijn (zo te lezen op internet) lijkt het ons slim om te doen wat Thai ook doen....met een paraplu op gaan lopen.
Na aankomst in het hotel lijkt het me echter waarschijnlijk dat vooral mijn betere helft onder die paraplu te bewonderen zal zijn, aangezien ik mezelf nog niet zo zie lopen met een knalroze paraplu met dansende konijntjes er op!
De middag hebben we toen maar afgesloten met luieren aan het zwembad.

Ik had trouwens vorige week een behoorlijke shitdag, ik heb er toen niet over geschreven, omdat ik het wel wat luchtig wil houden, maar een goed reisverslag moet toch ook de dieptepunten vermelden! Niet dat ik er nu al te diep op in zal gaan hoor, maar laat me zeggen dat hondenpoep en profielzolen geen gouden combinatie zijn, vooral niet als je het op nuchtere maag ontdekt!

De volgende dag extra vroeg op, want de royal flora begint al om 9 uur (handig ook dat ze op het engtelstalige deel van hun website geen openingstijden hebben staan, maar er tegelijk van uit gaan dat buitenlanders in grote getale naar die expositie toe zullen komen)
We hadden inmiddels niet alleen via via achterhaald hoe laat het open ging, maar ook dat de Royal Flora gehouden werd in een park genaamd Rachapruek en dat dat ook de naam was waaronder de meeste Thai het kennen.
Na het songthaew avontuur van gisteren stapten we weer vol goede moed de straat op en hielden een auto aan: 'to the Royal Flora Rachapruek, please'
'Huh?' een verbijsterde blik van de chauffeur.... dus ik probeer het nog een keer 'Rachapruek'.... 'ah yes', roept de chauffeur en lacht. We spreken een prijs af, klimmen in de achterbak en de reis begint.... de verkeerde kant op volgens mij, maar wie weet is dit een slimme sluiproute!at
We rijden door de oude stad en verlaten het centrum... de auto stopt, de chauffeur stapt uit en wijst dat we er al zijn. Nou zeg, dat is inderdaad een hele slimme sluiproute geweest...op de kaart leek het veel verder van de stad af te liggen, maar we zien dat we aan het begin van een straat staan die met hekken afgesloten is en waar mannen in uniform het verkeer regelen. Verderop in de straat staan grote touringcars...die kant op dus maar!
Alleen beginnen we al lopend te twijfelen... er lijken toch wel erg weinig bloemen te zijn en in plaats daarvan erg veel studenten. Niks Rachapruek dus.... de rachapath universiteit!!!!!

Een andere songthaew gezocht dus en, om misverstanden te voorkomen, besloten het woord rachapruek maar niet meer in de mond te nemen.
'to the Royal Flora, please'
'Huh?' een verbijsterde blik van de chauffeur.... dus ik probeer het nog een keer (ja, voor ons had dit tafereel inmiddels ook al iets bekends), maar pas nu mijn uitspraak aan de thaise uitspraak van het engels aan... 'Loyal Flolaaaaaaaah, please'...kijk, en dat heeft effect!!!
De chauffeur knikt dat hij het helemaal begrijpt en begint te rijden..... even later zijn we weer zo ongeveer waar we deze ochtend begonnen zijn, de chauffeur stopt bij een andere chauffeur en vraagt de weg...rijdt weer verder en stopt bij Hotel Amora!!!! Soms kun je er zo moe van worden he :(

Gelukkig stond er bij het Amora een medewerker op de stoep die wel wat Engels leek te spreken en die de chauffeur wel uit wilde leggen waar we zijn moesten (en dan maar hopen dat je niet bij weer iets anders terecht komt wat rijmt op flora!). En daar gingen we weer, nu in ieder geval wel enigszins de richting in die mij de juiste leek. Een eindje buiten de stad stopten we bij een benzinestation, omdat de chauffeur kennelijk een dringende sanitaire tussenstop moest maken en toen hij weer terug kwam, kwam hij naar de achterbak toe en riep iets dat nog het meest klonk als 'Phitsanulok'. Nou is er wel een plaats die zo heet hier in Thailand, maar die is toch echt wel verder van Chiang Mai verwijderd dan wij van plan waren die dag te reizen. Tussen de oude stad en het benzinestation waren we langs ongeveer 30.000 reclameborden voor de Royal Flora gereden (het is immers een groot evenement dat geacht wordt massa's (kennelijk helderziende) toeristen te trekken). Aan iedere lantarenpaal hing wel zo'n ding...alleen uitgerekend ter hoogte van het benzinestation dus niet, dus aanwijzen ging lastig. Ik dus maar weer een keer gezegd 'Loyal Flolaaaaaaaaaaaaaaaaaaah'...en daar gingen we weer.
Een paar honderd meter voorbij het benzinestation begon de overvloed aan reclameborden weer, dus ik de wagen weer laten stoppen en gewezen naar zo'n ding dat daar hoog aan een paal in de middenberm hing. Te zien aan de gezichtsuitdrukking van de chauffeur dacht hij 'nou wil die gekke farang nog een lantarenpaal kopen ook, laat ik maar gauw doorrijden'.
En daar gingen we dus weer....in volle vaart voorbij aan een verkeersbord waar in het Thais en Engels op stond 'Royal Flora hier rechtsaf'.
Een kilometer later besloot de chauffeur gelukkig toch dat het best wel leuk zou zijn rechtsaf te gaan en zo kwamen we dan geheel onverwacht toch nog aan bij de bestemming.
Het was een erg mooie expositie waar wel heel veel bezoekers waren, maar dat waren vooral Thaise schoolklassen. Farang waren er amper te zien, die reden vermoedelijk nog steeds allemaal heen en weer tussen het Amora Hotel en Phitsanulok.
Mijn wederhelft maakte helemaal de blits met haar konijntjesparaplu....je zag vooral veel Thaise vrouwen goedkeurend kijken dat er eindelijk eens een farang was die niet zo lelijk bruin hoopte te worden (Het grootste schoonheidsideaal is hier namelijk zo wit mogelijk te zijn, bijna alle huidverzorgingsproducten die je hier ziet zijn dan ook blekend, er zijn zelfs zonnebrandcremes die je huid bleken, leuk als je die in de laatste week van je vakantie koopt omdat het spul van thuis op is en je dus witter thuiskomt dan je vertrokken bent).
De bloemen- en plantenpracht was onbeschrijfelijk, vooral de enorme verscheidenheid aan orchideeen maakte veel indruk, maar ook de prachtig bloeiende capriooltjes, lokkepommeltjes en venijnia's waren een lust voor het oog. Ook de complete bossages van Hansonia's en Josodendrons in volle bloei waren grote publiekstrekkers. En natuurlijk was er eten... gelukkig heeft de censuurbaas onder grote druk uit het buitenland moeten zwichten en mag ik dus weer over eten schrijven, zodat ik de trouwe lezer mee kan laten delen in de culinaire goenoegens van die dag: rijst met een gebakken ei.
Ja, net nu de censuur wegvalt is er even weinig te melden op dat vlak, al was het wel een erg lekker ei (en wat kun je nou helemaal verwachten voor 60 eurocent).

De terugreis naar Chiang Mai was beter geregeld....gratis pendelbussen naar het treinstation of naar City Hall (die gratis pendelbussen reden dus ook de rit naar de expositie toe, alleen staat ook dat niet op het engelstalige deel van de website!). Aangezien we van eerdere bezoeken aan Chiang Mai wisten waar de city hall lag besloten we die bus te kiezen... en met een half uurtje waren we er.
Jammer alleen dat kennelijk enige tijd geleden er een nieuwe City Hall is gebouwd.... ver buiten het centrum! Voor de verandering maar een songthaew aangehouden dus en daarmee de laatste etappe naar het hotel afgelegd.

Die avond zijn we weer uit gaan eten met Sombat en zijn vriendin. We wilden ze eigenlijk meenemen naar het restaurant waar we een paar dagen geleden met Nakorn en zijn familie geweest waren en waar volgens mijn geliefde betere helft het eten erg lekker was (ik heb er zelf die avond niks van geproefd, afgeleid als ik was door de reclame uitingen van een bekende Nederlandse bierbrouwer), maar Sombat had anders besloten en ik heb inmiddels geleerd niet in discussie te gaan met een Thai die een voertuig bestuurt en zo kwamen we dus bij een chinees restaurant een eind buiten het centrum.
En wat een geluk!!!!! Ze hadden een biermeisje!!! En wat een geluk!!!!! de airco stond zo koud dat het arme schaap een dik vest aangetrokken had over haar niemendalletje, zodat ik nu toch gebruik kan maken van het einde van de voedselcensuur en wat kan schrijven over het eten. Thaise obers hebben de gewoonte net zo lang bij je tafel te blijven staan totdat je een keuze gemaakt hebt. Als je weet hoe uitgebreid menukaarten in dit land vaak zijn snap je dat dat erg irritant kan zijn. Dus hebben we eerst maar gauw een schaal met daarop allerlei voorgerechtjes besteld, zodat we, terwijl die nijvere knaap de bestelling doorgaf, de kaart konden bekijken zonder al te paranoide te worden van zijn gestaar. Op deze schotel lagen wat loempia achtige en overheerlijke dingetjes, maar ook duizendjarige eieren. (ik zal even een stukje van internet jatten om een indruk te geven van deze delicatesse:
'Duizendjarig eiis een Chinesedelicatessedie gemaakt wordt door eeneendeneicirca 100 dagen te bewaren in een mengsel vanhoutskoolenongebluste kalk. Het heeft een groenige kleur, een zoute smaak en een krachtig aroma. Bij het kauwen lijkt het alsof je een stukjegeleipuddingeet.'
Het zag er niet bepaald aanlokkelijk uit en hoewel ik ergens ook wel de verleiding voelde om er wat van te proeven zag het er dusdanig goor uit dat de kans me groot leek dat ik na het proeven het hele biermeisje onder zou spugen en dus heb ik me maar niet aan het experiment gewaagd.(ik zie net op internet dat het nog erger gekund had: 'Volgens overlevering werden duizendjarige eieren ooit gemaakt door ze te drenken in paardenurine ').
Gelukkig vonden Sombat en vriendin de eieren wel erg lekker en de rest van de voorgerechten was ook voor normale stervelingen erg goed te eten. (al leek de zeewier die er bij zat volgens Sombat wel erg veel op mensenhaar, waarbij hij dan nog meende te moeten opmerken dat hij dan niet eens zeker wist van welk deel van het lichaam dat haar afkomstig zou zijn).
Na deze culinaire voorpret hadden we mosseltjes met knoflook en peper....een overheerlijk gerecht, vooral voor mensen die op dieet zijn, want het waren de kleinste mosseltjes die ik ooit gezien heb, een soort net wat te grote rijstkorrels, en aangezien het een chinees restaurant was werd er met stokjes gegeten! Verder nog een heerlijk baksel waarvan op de kaart in het Engels alleen gezegd werd dat het greenroot bevatte, maar we hebben geen idee of dat nou de engelse naam van een groente is of dat ze er gewoon een groene wortel van het een of ander in hadden gegooid, maar lekker was het wel. Ook hadden we iets dat op de kaart aangeprezen werd als Chinese Spinazie en een schotel met paddenstoelen, kool, asperges en iets sla achtigs. Het klinkt zo op papier of beeldscherm misschien niet zo speciaal, maar het was absoluut heerlijk. En dat niet alleen wij er zo over dachten blijkt wel uit het feit dat dit restaurant hier 2 werkelijk waar enorme filialen heeft staan en dit filiaal zat in ieder geval bomvol. Beide restaurants zijn trouwens eigendom van een inmiddels 84-jarige chinese vrouw, die als jong meisje door een rijke chinese familie naar Thailand is gehaald om als dienstmeisje voor ze te werken. Kennelijk had ze een goed zakeninstinct (en kon ze goed koken) want ze is nu rijker dan die hele toenmalige familie bij elkaar!

Van cultuurdingetjes, billen en benen, verdwijningen, slijm en biermeisjes (oftewel, meer billen en benen)

Op zondag wordt hier in Chiang Mai altijd een erg leuke markt gehouden. Helaas is die zo leuk dat hij ook meestal overvol is en je er in een soort file doorheen wandelt. De markt begint pas echt tegen de avond, maar aangezien we deze avond opgehaald zouden worden door Sombat, een vriend van ons, om samen te gaan eten, waren we al vroeg richting de oude stad gegaan. Er stonden wel al wat kraampjes, maar het meeste moest nog opgebouwd worden, volgend weekend dus maar een nieuwe poging wagen. Om 6 uur haalden Sombat en zijn vriendin ons op en zijn we naar de andere kant van de rivier gegaan, naar een restaurant dat gevestigd is in een heel oud pand, dat oorspronkelijk gebouwd is voor een Chinese handelaar en waarvan de buitenkant nu weliswaar wat vervallen is (in Thailand staat onderhoud meestal niet zo hoog op de lijst van dingen die je moet doen), maar je kunt nog wel mooi zien dat de gevel oorspronkelijk heel mooi versierd was geweest met hele stucco-taferelen. Het eten was er heerlijk, maar gezien de nog steeds geldende censuur op voedselbeschrijvingen schakel ik eerst maar even over op een cultuurdingetje:
* *
In het hotel in Bangkok waar we aan het begin van deze reis zaten treedt iedere avond een zangeres op. Deze keer zong ze onder andere het onvergetelijke lied van Doris Day 'Que sera, sera. Whatever will be, will be. The future's not ours to see '... het is niet aan ons om de toekomst te zien.
Alleen zong deze zangeres steevast 'the futures are not ours to see' ...het is niet aan ons om de toekomsten te zien.... sinds die tijd vragen we ons af of dat nou gewoon een vergissing was of de boeddhistische versie van het lied, want als je telkens opnieuw geboren wordt dan barst je natuurlijk ook van de toekomsten.
* *
Inmiddels hadden we daar aan de rivier het toetje achter de kiezen, dus ik kan veilig verdergaan met mijn verhaal. Nadat Sombat ons weer naar het hotel had gebracht zijn we nog even naar de Chiang Mai saloon gegaan, waar we onder andere een Australisch stelletje tegen kwamen, waarvan de man zo dronken was dat vermoedelijk iedere plek ter wereld voor hem Down Under was. Toen hij hoorde dat we uit Nederland kwamen was hij erg blij, want hij kende enkele zinnetjes Nederlands en kon die nu mooi oefenen op ons. Nou heb ik geen idee wie hem Nederlands geleerd had, maar ik vermoed dat ook ten tijde van die lessen alcohol een grote rol gespeeld moet hebben. Naast onvergetelijke klassiekers als 'G*dverd*mme' en 'dikke billen' bestond het repertoire namelijk ook uit de altijd nuttige zin: 'wat staan je benen raar'. Nadat de dronkeman nog een heel aantal margarita´s besteld en over de grond gegoten had (zijn bewegingen waren inmiddels zo ongecontroleerd dat drinken te ingewikkeld was.... de natuur beschermt dronken mensen op een geheel eigen wijze!) ontdekte hij drie franse dames aan een tafel en besloot op hun zijn frans te gaan oefenen, waarbij hij even vergeten was dat hij geen frans sprak. Geen nood echter, hij riep de hulp in van zijn vriendin en vroeg haar hoe hij in het frans moest zeggen 'jullie zijn mooi'. Zijn vriendin was de flauwste niet en zegde hem, met steeds een paar woordjes tegelijk, keurig voor wat hij moest zeggen, zodat hij de franse dames kon vertellen wat ze al vermoedden: 'ik ben.....een grote...sukkel'

Oh, nog een cultuurdingetje (al is het een twijfelgeval, want er komt eten in voor):

* *
toen we met de collega's in Bangkok ijs zaten te eten (zoals in een eerder verslag beschreven), kwam er ook een zak zoute chips op tafel.... alleen zoet is namelijk niet lekker, er moet ook een andere smaak aan te pas komen!
Zo kun je hier ook meemaken dat je een isjje hebt met aardbeiensaus, waarbij in die saus ook zout zit of dat op je ijshoorntje nootjes zitten, maar dan wel zoute...het is even wennen!

* *
Op maandag besloten we op bezoek te gaan bij Kachama en Jean in hun winkel waar ze de prachtigste, door Kachama gemaakte, wandkleden hebben. Kort voor vertrek had ik nog op hun website gekeken of ze nog steeds zaten waar ze altijd al zaten (nou ja, altijd, sinds begin 2006, toen we uitgenodigd waren bij de opening van hun zaak) en ja hoor, daar zaten ze nog.
Nou ja, volgens de website dan, want toen we er aankwamen bleek er ineens een heel andere zaak te zitten. In het restaurantje daarnaast dus maar even gaan vragen of ze verhuisd waren, maar daar ontstond de nodige consternatie toen bleek dat we hoopten dat iemand van het restaurant engels sprak. Gelukkig merkte een van de gasten dat en was zo vriendelijk te tolken: 'ze zijn misschien verhuisd of gestopt (zo ver waren wij eigenlijk ook al), maar.... ze hebben een website!'

Gelukkig heeft ook dat deel van de stad genoeg leuks te bieden, dus ook zonder wandkleden hebben we ons er weten te vermaken, al proberen we nu al wel dagen Jean te bellen, maar krijgen we steeds de voicemail.

Eind van de middag waren we weer in de omgeving van het hotel en kwamen terecht bij een engelse pub waar de sfeer zo gezellig was dat we besloten er te blijven eten. Nou kun je sinds een aantal jaar in Engeland zelfs in de meest afgelegen pub over het algemeen heel erg lekker eten, maar deze engelsman was kennelijk geemigreerd voordat deze culinaire omslag plaats had gevonden (ja, ik realiseer me dat ik nu over eten schrijf, maar ik schaar het onder het kopje 'engelse cultuur' en dan mag het). Sterker nog, hij had denk ik niet alleen de recepten uit die tijd meegenomen, hij had ook, toen hij besloot te emigreren, zijn koffers vol gepakt met vis en was nu, een jaar of 20 later, bezig deze te verkopen. Het leek een keurig krokant gebakken visje, maar zodra je een mes in het korstje zette en er wat druk op zette kwam er een soort slijm uit gedropen (zie....dit is niet echt schrijven over eten!)

We komen ook al jaren bij een creperie van een frans stel hier in Chiang Mai, maar toen we daar laatst langswandelden was het niet alleen dicht (dat kan gebeuren, want het was vrij vroeg op de dag toen we er langs kwamen) maar er hing ook een geheel nieuw naambord op de gevel. Na het slijmvis-avontuur waren we echter wel toe aan een fatsoenlijk toetje en we besloten te gaan kijken of alleen de naam van die zaak veranderd was of dat er meer aan de hand was. Gelukkig bleek het alleen om een naamsverandering te gaan (en de kaart bleek enorm uitgebreid te zijn!), zodat we de avond toch nog smakelijk konden eindigen.

Op dinsdag heb ik eerst mijn obligatoire 50 baantjes gezwommen (zie, beste zeurkousen, dit keer schrijf ik het wel met een L, niet geheel toevallig natuurlijk, aangezien dat het symbool is dat de oude romeinen gebruikten om het getal 50 aan te geven en vorige keer had ik maar 40 baantjes gezwommen!) en daarna waren we er getuige van hoe iemand in een splinternieuwe auto, met de neus naar voren, enkele tientallen meters naar beneden stortte!!!!

Mission Impossible IV dus, in de bioscoop...een erg leuke film om even het heetste moment van de dag mee te ontlopen. (opvallend trouwens dat tegenwoordig airco's in thailand niet meer allemaal zo ijzig koud staan, vroeger had je voor een bioscoopbezoek een vest nodig).

Daarna naar het hotel waar we opgehaald zouden worden door alweer een andere vriendin (het lijkt wel een harem!), de zus van een van de collega's uit Bangkok, Nakorn.
Nakorn was zelf ook in Chiang Mai en hij had in Bangkok al gezegd dat hij het leuk zou vinden als we zijn familie zouden ontmoeten, die hier uit het noorden afkomstig is. De zus die ons afhaalde kenden we dus al, maar nu hebben we ook kennis gemaakt met de oudste zus van Nakorn en met zijn vader, een erg aardige (maar ja, iedereen in die familie is volgens mij de aardigheid zelve) man. Helaas waren de vrouw en zoon van Nakorn niet bij het etentje, ze waren erg vermoeid van een bezoek aan de Royal Flora show en, zoals Nakorn ons vertelde, ook wel wat bang voor een etentje samen met van die rare Farang (het thaise woord voor alles wat buitenlander is). We hebben ons erg proberen te gedragen en hebben niemand gebeten, dus wie weet durven ze het een volgende keer wel aan.
Het eten was in een prachtig restaurant aan de rivier (toen we er heen reden dacht ik even dat ze ons naar exact hetzelfde restaurant zouden brengen als waar we zondag met Sombat waren, maar dit was enkele deuren verder). Behalve dat het eten er onvoorstelbaar lekker was hadden ze er ook Heineken op de echte Thaise wijze.....compleet bevroren!
Krijg je een enorme bierpul voor je neus die zo uit de diepvries komt met daarin een soort van Heineken milkshake.... bij de eerste slok/hap een erg vreemde ervaring, maar uiteindelijk begint het dan toch wat te smelten en gaat het op echt bier lijken.
In dit restaurant kwamen we trouwens het eerste biermeisje van deze trip tegen. Een biermeisje is een in een jurkje met opdruk van een bepaald biermerk gehesen meisje, dat geacht wordt dat bier te promoten en dus ook steeds bij komt schenken aan tafel. Ik heb geen idee wat de gedachten bij Nederlandse reclame makers zijn als ze bier aan de man proberen te brengen, maar gezien kreten als 'ons bier' en 'heerlijk helder heineken'en zo, gaan ze vooral uit van het gezelligheid en de zuiverheid van het bierdrinken....dat is dus helemaal FOUT!!!!!!!!!!!!! Zo'n biermeisje werkt echt veel beter: een geblondeerde Thaise schone (als het ware met eigen schuimkraag dus) in een jurkje waar minder stof in verwerkt was dan in 1 sok van mij....ik weet wie van mij de gouden loeki mag winnen dit jaar! Tel daar nog het feit bij op dat bevroren bier schenken best een moeizame bedoening is, waarbij niet alleen de fles heftig heen en weer werd geschud en je zult begrijpen dat het een godswonder is dat ik niet iemand gebeten heb tijdens dat etentje!

l

De l uit de titel van dit verhaal zend ik even separaat, zodat de ontvanger deze in mijn laatste schrijfsel in kan voegen in het abusievelijk als 'obigatoir' geschreven woord, aangezien dit natuurlijk obligatoir moet zijn.

Als reden voor deze onvergeeflijke vertyping kan ik slechts aanvoeren dat de snelle opeenvolging van vlieg- en zwemmeisjes kennelijk wel erg afleidt