In mijn vorige verslag heb ik het weliswaar gehad over het eten bij samsen villa, maar kennelijk was ik daarbij niet helemaal bij de les (ik wijt het aan het bier- en het whiskymeisje), want ik ben helemaal vergeten te melden dat ze er Campari hadden!
Op zich niet zo bijzonder meer in Thailand (zo hadden we laatst bij het eten bij Favola ook 2 enorme bellen Campari met ijs als aperitief, maar dat is dan ook een italiaans restaurant, dus dan verwacht je het), maar toch nog steeds erg bijzonder voor het Thaise personeel, kennelijk. Want nadat we 2 campari met ijs besteld hadden (en ik heb speciaal zowel 'with ice' als 'on the rocks' gemeld, zodat er geen misverstanden konden zijn), kwamen er 2 vingerhoed-grote glaasjes op tafel met daarin, als je heel goed keek, een klein laagje rood spul... nou ja, beter dan niks...dus we hebben er toch maar voorzichtig wat van genipt, zo langzaam mogelijk om het genot zo lang mogelijk te laten duren..... maar ja, met zo weinig vloeistof kun je natuurlijk ook niet al te langzaam omgaan, aangezien anders de verdamping zijn tol gaat eisen.
Met het laatste nipje dat we namen arriveerde het ijs! Reuze-ijsblokken, de kleinste was met gemak twee keer zo groot als de glaasjes!... het blijft Thailand....altijd verrassend.

Maar goed, feitelijk was ik met mijn verspag aangekomen bij het (verplichte) gala-diner in het hotel.
Om 7 uur zou het gebeuren beginnen, maar toen we om die tijd uit het raam van onze kamer naar beneden keken, zagen we dat er nog niemand was en besloten we nog wat te wachten (ons beseffend dat waarschijnlijk op datzelfde moment in iedere kamer aan die kant van het hotel iemand naar buiten keek en besloot te wachten!). Na een tijdje zagen we dat er toch wat volk op de been kwam daar in de diepte (vast mensen met een hotelkamer aan de andere kant van het gebouw) en gingen ook wij naar beneden, waar we ontvangen werden door beeldschone dames in tradionele kostuums, die de gasten naar hun tafel begeleidden. Er werd druk gestudeerd op een lijst (Thai zijn dol op lijsten en briefjes!) en daar gingen we dan....op naar tafel A7... 'U deelt de tafel met die twee mensen', zei de charmante dame. 'Dan hebben we kennelijk wel staanplaatsen', zei ik, want van alle tafels die er in die tuin stonden (en dat waren er nogal wat), was dit de enige waar maar 2 stoelen bij stonden en die waren dus al bezet. Toen viel het ook de charmante dame op dat er iets niet klopte en de verwarring sloeg toe! 'Kiss me' zei ook deze dame, daarmee helaas ook 'excuse me' bedoelend en rende weg om opnieuw de lijst te gaan bestuderen....tja, we hoorden toch echt aan tafel A7....groot probleem dus. Snel werd er een leidinggevende gezocht die er gelukkig meteen blijk van gaf het niet onterecht tot leidinggevende geschopt te hebben, want hij besloot 2 nog niet bezette stoelen van een andere tafel te laten verplaatsen en dacht er daarbij zelfs aan ook het bestek te laten verplaatsen. Hulde dus!!!! Jammer alleen dat ze vergaten de servetten te verplaatsen en toen we daarom vroegen was de leidinggevende al elders bezig crises op te lossen en besloot de ober om de servetten ergens aan de andere kant van de stad te gaan bestellen, ze speciaal voor ons te laten weven, wassen strijken, weet ik wat.... het duurde in ieder geval knap lang.... maar uiteindelijk zaten we dus, geheel voorzien van alle gerei dat we nodig hadden, aan tafel met een erg aardig Australisch stel.

Zoals ik al een beetje vreesde was het verdere gebeuren niet bepaald heel geweldig. De show op het podium met traditionele dans en vuurspuwers en meer van dat gerei was volgens mij best goed, maar we zaten zo ver naar achteren dat het niet bepaald goed te zien was (hetgeen een voordeel bleek te zijn toen onze australische tafelgenoot even naar voren was gelopen om foto's te maken van de vuurspuwers en doordrenkt van de kerosine weer aan tafel terugkwam ((onze hele vakantie is nu gratis, want hij betaalde grof toen ik eenmaal met een aansteker begon te dreigen!)).

Ook het eten was niet het beste dat ooit op deze planeet geserveerd was, wat ook moeilijk kan bij een buffet voor een man of 600, maar goed we hebben er ons doorheen geworsteld, al hebben we middernacht daar niet gehaald, omdat we op een gegeven moment maar verkast zijn naar onze stamkroeg, waar het gezellig druk was en waar ik het hele personeel verbaasd heb met mijn danskunsten (de dag daarna kwamen ze nog naar mijn wederhelft toe en zeiden, wijzend op mij 'he very good dancer', daarmee bewijzend dat ze niet veel gewend zijn!)

De volgende ochtend hebben we, moe gedanst als we waren, maar lekker uitgeslapen, zijn ergens gaan ontbijten en toen begonnen aan de droeve taak van het koffers pakken :-(
Daarna was het alweer lunchtijd en dus zijn we maar terug gegaan naar de stamkroeg, waar je ook erg lekker kunt eten, alwaar we een groepje van 5 engelstalige mannen en 1 thaise dame aantroffen die al vanaf de vorige avond aan het feestvieren waren en duidelijk geen lid van de AA waren. Ze waren in een erg vrolijke stemming, al was het op een gegeven moment wel beangstigend toen een van die mannen voor de tiende keer in een half uur kwam vertellen dat ik van die mooie ogen had en ik ervoor begon te vrezen dat hij me ieder moment wilde gaan zoenen....gelukkig floot de thaise dame hem op tijd weer terug naar de tafel!

Ontsnapt aan alle feestvreugde zijn we toen nog maar even gaan genieten van ons zwembad en 's avonds zijn we gaan eten met Sombat.
Sombat vertrouwde natuurlijk weer eens niet op onze restaurant keuze, hij is immers de grote expert op dat gebied en dus reed hij met ons naar de rand van de stad. 'oh, ik ben het restaurant waar ik heen wilde geloof ik voorbij gereden.... het bestaat vast niet meer (want aan hem kan het natuurlijk niet liggen) maar ik weet een ander, met specialiteiten uit de stad Lamphun'.
En dus draaiden we de super highway op..... die overigens ook bereden wordt door brommertjes en waar je ook niet raar op moet kijken als er ineens een auto achteruit rijdt omdat iemand de afslag gemist heeft.
'dit is het restaurant', zei Sombat, 'alleen is het kennelijk gesloten, maar geen nood, ik weet een ander adres!' Gedraaid dus en weer een eindje richting de stad naar een restaurant dat volgens Sombat beroemd was om de gebraden kip (ik verdenk hem er sterk van dat hij dan gewoon een bord bij dat restaurant ziet waar op staat 'wij zijn beroemd om onze gebakken kip' en dat napraat, wij kunnen dat bord immers toch niet lezen, dus hij kan ons alles wijsmaken en het lijkt me onmogelijk dat hij van ieder obscuur restaurant kan weten wat de specialiteit is!)
En daar zaten we dus, op een tamelijk verlaten terras met uitzicht op het langsrazende verkeer met de gebraden kip (die inderdaad erg lekker was), reepjes gebakken, zongedroogd rundvlees, een (hele pittige) salade van papaya en een wat raar groentegerecht: een soort soep met daarin allerlei groente en stukjes vlees waarvan ik de herkomst geloof ik niet wil weten. Allemaal Noord-Thaise specialiteiten en allemaal erg lekker....op dat rare groentegerecht na. Ik heb er een keer wat van opgeschept en mijn wederhelft wel wat meer, maar die heeft de rare kloddertjes vlees laten liggen, evenals Sombat trouwens, die deze Noord Thaise specialiteit kennelijk ook net wat te speciaal vond.

Na het eten zijn we weer naar het centrum gegaan en hebben nog heerlijk ijs zitten eten (sombat's verslaving, waar we ons graag bij aanpassen) en toen zijn we met zijn tweetjes nog even naar ons stamcafe gegaan om afscheid te nemen onder het genot van een laatste glaasje bier.
En toen was het bedtijd, want de dag daarna stond de vlucht naar Bangkok op het programma.

Twee uur in de nacht...... mijn geliefde betere helft verbetert het wereldrecord op de 10 meter sprint naar het toilet en neem afscheid van haar Noord-Thaise specialiteiten.
En de ervaring leert...als zij begint met overgeven dan houdt ze niet meer op!!! De enkele keer dat het in Nederland zo ver is gekomen kwamen er een huisarts en een apotheker aan te pas. Maar dit keer lijkt het goed te gaan en valt ze, na gedane arbeid, weer lekker in slaap.
Tot 6 uur.....nieuw wereldrecord!!!! En een nieuwe lading specialiteiten... en dat gaat zo nog een tijdje door, totdat we zelf wat aanrommelen met de inhoud van onze reis-apotheek en het gespuug lijkt te bedaren. Om 8 uur begin ik de laatste zooi in de koffer te stouwen, nadat we besloten hebben om het er toch maar op te wagen (mede ingegeven door het besef dat dit de drukste reisdagen van Thailand zijn als het gaat om binnenlandse vluchten en dat verzetten van de vlucht dus waarschijnlijk heel lastig wordt!), ik ren naar beneden om een auto richting vliegveld te regelen....om 9 uur ren ik naar wat nabijgelegen apotheken, die allemaal gesloten blijken te zijn (dus maar hopen dat de zelfbedachte medicatie blijft werken), dan ren ik weer naar beneden om de rekening van het hotel te voldoen en te regelen dat ze de bagage naar beneden brengen, ren weer naar boven om mijn (nu toch wel slechtere) helft te halen. Sukkel samen met het zielepootje naar beneden, poot haar in de lobby, zo ver mogelijk bij etensluchten vandaan. Na een tijdje staat onze wagen voor de deur, wordt de bagage gepakt, en gaan we naar het vliegveld met een, gelukkig, erg kalm rijdende chauffeur (ik geloof dat ik hem uit dankbaarheid daarvoor bij aankomst zoveel fooi heb gegeven dat hij meteen een jacht heeft besteld.....of op zijn minst een waterfiets). Het inchecken gaat snel en we vinden opnieuw een etenslucht-arm plekje om te zitten, weliswaar zeer vroeg voor de vlucht, maar beter dan te moeten stressen en zo is een eventueel wc-bezoek ook nog mogelijk (al houdt de doe het zelf medicatie het op dat moment nog steeds).
Ik merk zelf trouwens ook dat ook ik dan nog steeds dat obscure groente gerecht proef en lichtelijk misselijk ben (ondanks inmiddels 4 keer tandenpoetsen), maar gelukkig hou ik alles nog binnen.
De vlucht verloopt goed en we moeten weliswaar lang wachten op de bagage, maar uiteindelijk kunnen we dan toch met de taxi naar ons hotel aan de rivier in Bangkok, waar mijn nog immer gammele wederhelft meteen het bed induikt om 16 uur later, op dinsdagochtend pas weer wakker te worden.

En zo is het dan dinsdag geworden, de misselijkheid is gelukkig verdwenen en dus kunnen we ons vol overgave op het spectaculaire ontbijtbuffet storten en daarna gaan shoppen!!!
In de middag ontmoeten we ook onze vriendin Suree weer en nadat we samen koffie hebben gedronken (waarbij alweer een thaise prinses ons pad kruiste... ze ging incognito shoppen in het winkelcentrum waar wij net aan de koffie zaten..... dat betekent dat ze maar 5 politiewagens als begeleiding had!) gaan we wat eten:
Twee jaar geleden hebben we het meest vreemde etentje ooit gehad met Suree: kaasfondue in Bangkok en dat valt natuurlijk niet te overtreffen, al moet ik zeggen dat de raclette in Bangkok van deze avond toch wel aardig in de buurt kwam :-D
Het raclette-stel wordt op tafel gezet... een verlengsnoer wordt opgeduikeld en over de grond naar een stopcontact geleid (vreemd genoeg niet het stopcontact net naast onze tafel, wellicht is dat kapot), er komt een plakband apparaat tevoorschijn en, om alles veilig te maken, wordt het snoer met twee stukjes plakband van een centimeter of vijf aan de vloer geplakt. En daarna is het smullen van een hele berg kaas....gelukkig zorgt de airco ervoor dat de gevoelstemperatuur in die zaak net onder die van een winterse zwitserse alpenweide ligt, anders zou het niet te doen geweest zijn.