Van Tukkers, veiligheidsmaatregelen, verbijsterende verbouwingen, prijsvragen, vernieuwingen, treeplanken, hoog bezoek en seafood in twee soorten.

zoals ik al eerder aangaf heb ik dit keer opdracht gekregen om het minder over eten en meer over cultuur te hebben en daarom spring ik nog even terug in de tijd naar ons verblijf in Bangkok van begin deze week.
In Thailand geven mensen elkaar geen hand, ze maken een Wai... ze leggen hun handen tegen elkaar , alsof ze gaan bidden, houden die voor hun hoofd en buigen hun hoofd. Zo'n Wai kan in allerlei gradaties gegeven worden.... voor een monnik hou je je handen hoger dan voor een collega en buig je je hoofd dieper, voor iemand van het koninklijk huis is de Wai natuurlijk nog veel eerbiediger. We zitten dus braaf aan een drankje tijdens onze laatste avond in Bangkok en zien hoe er een groep (naar het zich laat aanhoren) Twentse medelanders uit de lift stapt. De ober zegt vriendelijk 'sawadee krab' (nee, dat is geen visgerecht, maar een groet) tegen ze en geeft een Wai. 'Goeindag', galmt de voorste tukker en legt zijn handen ergens op kruishoogte tegen elkaar, alsof hij verwacht dat de ober ieder moment een penalty gaat nemen. Het groepje gaat aan een tafel zitten en de ober vraagt 'what would you like to drink?'. Mevrouw tukker zegt 'doe mij maar een coooooolaaaaaaaaaa'.
'we only have Pepsi', zegt de ober, waarop in onvervalst Twents klinkt: 'ooooh, dat is primaaaaaaaaaaaaa hoooooooooooooor'

Zo, dat waren 2 culturen in 1 paragraafje, dus ik kan straks vast wel weer een stukje over eten in mijn verslag smokkelen!

Maar we waren dus aangekomen op het vliegveld om naar Chiang Mai te vliegen en konden zonder al te veel vertraging het vliegtuig betreden. Ik weet dat veel mensen stewardessen alleen maar zien als een soort veredelde serveersters, maar men moet niet vergeten dat ze er vooral zijn om in noodsituaties krachtdadig op te kunnen treden.

Geen maatschappij heeft dat zo goed begrepen als Air Asia. Deze maatschappij heeft de stewardessen dan ook speciaal uitgezocht om, in gevallen van nood, zo effectief mogelijk op te treden.

Ik zal dit toelichten met enkele niet geheel denkbeeldige voorbeelden:
stel je vliegtuig stort neer boven het oerwoud of boven de oceaan.... waar gaat een tijger of haai het eerste voor? Natuurlijk voor het lekkerste hapje!!! Dat geeft de passagiers een betere kans op overleving.
stel je vliegtuig stort neer op een verder haai- en tijgerloze plek, maar het toestel dreigt in brand te vliegen en moet zo snel mogelijk ontruimd worden.... het voornoemde hapje rent als eerste naar buiten ( ze hoeft immers niet te vrezen voor tijgers of haaien op deze plek), gedreven door een oerinstinct rennen alle mannelijke passagiers er achteraan.... gedreven door een geheel ander oerinstinct rennen daar alle jaloerse echtgenotes achteraan.... ik schat dat ze een airbus in ongeveer 3,8 seconden leeg kunnen krijgen op die manier!

Neem daarbij dan nog het feit dat in ieder geval de mannelijke helft van de passagiers erg goed oplet als de uitleg wordt gegeven hoe je je zwemvest en zuurstofmaskertje om c.q. op moet doen en daarmee wordt de overlevingskans van deze passagiers vergroot: het is een win-win situatie.

De vlucht naar Chiang Mai verliep voorspoedig en ook een taxi was hier zo gevonden en dus waren we al mooi op tijd in het hotel, zodat we een bezoekje konden brengen aan onze lokale stamkroeg, die er, ondanks de crisis en de overstromingen nog gewoon bleek te zijn gelukkig. Daarna zijn we gaan eten bij Sila Aat, inmiddels ook al een vertrouwd adres, een bezoek echter waar ik weinig over mag typen, gezien het verbod door mijn betere helft om het over eten te hebben.

Donderdag ochtend stonden wij enigszins gespannen op. We hadden namelijk op een aankondiging in het hotel gezien dat de ontbijtruimte compleet verbouwd en vernieuwd was! Gespannen haastten we ons dus naar de lift en van daaruit naar de ontbijtruimte.... het was verbijsterend.... het hele ontbijt hebben we vol verbazing om ons heen zitten te kijken..... dit kon je geen verbouwen meer noemen en zelfs geen vernieuwen.....dit was een restauratie waarbij alles tot in detail zo gemaakt was als het was voor de verbouwing en vernieuwing!!!! We hebben inmiddels al 3 ochtenden tijdens het ontbijt zitten kijken wat er nou veranderd zou kunnen zijn en we denken nu dat, heel misschien, de kussentjes op een aantal van de stoelen anders zijn dan vorige keer!

Na het ontbijt zijn we lekker naar het zwembad van het hotel gegaan om lekker te luieren en wat te zwemmen. Naast het bad heeft het hotel een ruimte die gebruikt wordt voor congressen en het was wel leuk de verbaasde blikken te zien van de congresgangers, die, gehuld in hun winterjassen, in de pauze even buiten kwamen (want ja, het is hier winter he, en ondanks dat het 29 graden is vinden veel thai het toch enorm koud) en die ons in die bak ijswater zagen dobberen.

Na al deze ontspanning was het tijd geworden op bezoek te gaan bij onze kleermaker Mister Frank, die echter in Bangkok bleek te zijn om daar de bruiloft van zijn zoon (die we bij ons vorige bezoek ook hebben ontmoet) voor te bereiden, maar het vermoeden bestaat dat hij begin komende week weer in de stad zal zijn. Het hulpje van Frank was echter wel aanwezig, een erg aardig mannetje waarvan iedere keer toch mijn nekharen overeind gaan staan, omdat hij toch ook wat gluiperigs heeft. We hebben geen idee hoe de beste man heet, maar in gedachte noemen we hem altijd Stein, omdat hij met Mr. Frank samenwerkt (onder de goede inzendingen wordt een prachtige tas verloot, voor een beschrijving zie hieronder)
's Avonds zijn we gaan eten bij een frans restaurantje hier net om de hoek, een zaak die nu een paar jaar bestaat en waar je echt moet reserveren om zeker te zijn van een tafeltje...sommige zaken hier lopen dus nog steeds erg goed, terwijl het bij andere lijkt alsof ze voortdurend leeg zijn.

Afgelopen vrijdag zijn we naar de massageschool gegaan waar we 2 jaar geleden een week lang een cursus gedaan hebben. Niet om meer lessen te volgen, maar omdat deze school een stichting ondersteunt voor mensen (met name kinderen) met een hersenbeschadiging en we proberen deze stichting af en toe wat te ondersteunen. Nadeel van deze actie was wel dat we een stel door deze (kennelijk ook artistiek uitgedaagde) mensen beschilderde tassen cadeau kregen en we die nu dus ook nog mee moeten slepen (of zien kwijt te raken, zie hierboven!)
Twee jaar geleden lag de massageschool nog behoorlijk afgelegen, aan de overkant was een leuke markt, maar dan had je het ook wel zo ongeveer gehad. Nu echter bleek er naast de markt een compleet winkelcentrum te staan compleet met McDonalds. Ik weet dat de vooruitgang niet tegen te houden is, maar of alweer een McDonalds nou vooruitgang is vraag ik me wel af.
Om terug te komen vanaf dat winkelcentrum hebben we op straat een songthauew (de spelling wisselt nogal, mede doordat het thaise schrift afwijkt van het onze, maar voor dit keer leek me dit wel een aardige spelling) aangehouden. Dit is een pick-up met in de achterbak twee tegenover elkaar geplaatste banken, ze rijden hier overal, sommige op vaste lijnen en andere rijden zelfgekozen rondjes (nou ja, feitelijk kiest de chauffeur dan, zo modern zijn deze auto's nou ook weer niet).
De wagen die wij aanhielden zat natuurlijk net bommetje vol, maar geen nood... binnen krompen de mensen wat in elkaar, zodat mijn geliefde wederhelft (ze is zo lief dat er zelfs al wat barstjes verschijnen in haar niet-schrijven-over-eten-front) op een van de bankjes paste en ik kon, staand op de treeplank achter, meerijden... onnodig te zeggen dat ik dus de best gekoelde plaats van iedereen had, tenminste, zolang we in beweging waren. Even later stopte de wagen weer....een oud vrouwtje stapte in. Zouden ze die ook op de treeplank zetten, vroeg ik me nog af, maar nee, onder een van de banken vandaan (stel je bij het woord bank niet al te veel voor trouwens, het is wat slordig in elkaar gelast metaal met een kussen op de zitting en met wat geluk een kussen in de rug) werd een krukje getoverd en het vrouwtje nam plaats in het middenpadje. Nog twee stops later was ook de treeplank vol en vervoerde deze ene wagen16 personen. Ongetwijfeld hadden er nog dubbel zo veel mee kunnen reizen, aangezien er op het dak ook een soort van imperiaal zat, maar zover is het (helaas) niet gekomen.
Toen we in de buurt van ons hotel kwamen bleek de straat door de politie afgesloten voor auto's, maar gelukkig mochten we er te voet nog wel door. Nou was ons die ochtend, toen we de buurt uitwandelden, al opgevallen dat men druk bezig was de straten te schrobben....iets wat ook niet iedere dag gebeurt hier. Naarmate we dichter bij ons hotel in de buurt kwamen werd het drukker en drukker met auto's.... en dan wel allemaal van de politie, die hier kennelijk in vele soorten en maten bestaat: de gewone politie in een paar uitvoeringen, militaire poltitie, autobaan-politie....ze waren allemaal meer dan goed vertegenwoordigd. Was er een ramp gaande of zo? Of wordt een schone straat al gezien als een ramp op zich? Niets van dit al, gelukkig! Het bleek dat de koningin in de stad was. Er is hier een grote tuin-expositie gaande ter ere van de koning, die dit jaar 84 is geworden en de koningin had deze bezocht en was nu in een hotel in de buurt (een hotel waar wij in het verleden ook wel eens geweest zijn...dat hadden we nu dus net even fout gepland). Helaas hebben we de koningin zelf niet gezien, maar we hopen toch wel binnenkort de expositie te gaan bezoeken.

Zaterdagochtend zijn we eerst naar een tempel gegaan die aan de rivier ligt en waar veel mensen komen om een offer te brengen door er een beest (of meerdere) los te laten. Aangezien natuurlijk niet iedereen over een eigen dier beschikt waar hij net van af wil, zijn er bij die tempel genoeg te koop: vogeltjes (die na het loslaten linea recta terugvliegen naar de verkoper, want die voert ze immers altijd); vissen; paling; padden (allemaal ook niet zo moeilijk terug te vangen door de verkoper, aangezien je hier in dit stuk van de rivier zo ongeveer kunt lopen over de losgelaten waterbewoners...een netje is dus genoeg om de handelsvoorraad aan te vullen).
Kennelijk troffen we net een enorme bende zondaars, want hele teilen vol vis en paling werden naar de rivier gesleept om na een gebed te water gelaten te worden.
Na zoveel seafood waren we hard toe aan een kopje koffie en gelukkig lag de alliance francaise er niet ver vandaan, waar ze een leuk cafe hebben in de tuin (met echt franse croissants, volgens het bord bestaande uit 100% boter.... is dat dan niet gewoon boter???). Na de koffie zijn we weer richting hotel gegaan (met een tussenstop voor een sapje), omdat we hadden afgesproken met een japanse vriendin te gaan lunchen. Noriko woont een deel van het jaar hier (en had tot een tijd geleden hier een restaurant) en het andere deel in Amsterdam. Het bleek dat het restaurant dat ze een tijd geleden gesloten had kort geleden weer geopend was door haar voormalige personeel, nu met Noriko in de rol van een soort adviseur (of van een moeder die haar kinderen niet los kan laten).
Na een uitgebreide lunch, met daarbij een heerlijke salade zoals een van de bergstammen hier uit de buurt die kennelijk klaarmaakt, zijn we naar een winkelcentrum in de buurt van het vliegveld gegaan, waar wij ons opvallend in hebben weten te houden voor wat betreft het shoppen.

En zo is het hier nu alweer zondag geworden. We zijn net terug van het zwembad waar ik mijn obigatoire (voor lezers onder de 30, die zich de tijd niet meer kunnen herinneren dat de Nederlandse taal woorden kende met meer dan 3 lettergrepen... dit betekent verplichte) 40 baantjes gezwommen heb. Toen we bij het zwembad aankwamen was er een onverwachte edoch welkome verrassing: 4 Thaise jongedames, 1 lelijke met een enorme fles bier (om zichzelf te troosten wellicht) die kennelijk wel van fotograferen hield, maar niet van zwemmen en 3 beeldschone drijfnatte zeemeermeisjes. Het leek even alsof ik in een fotoshoot voor de playboy kalender terecht was gekomen (en ik had het al zo warm door de zon!) Je snapt dus wel...die 40 baantjes dat was puur zelfbehoud

Rechtstreeks uit het rampgebied: verhalen van de getroffenen over watersnood, plaatsnood, ademnood, koudegebrek, communicatieproblemen.

Ja hoor, het is weer zo ver; ze zitten weer in Thailand!!!! Afgelopen zaterdag zijn we weer vertrokken naar het land waar we zo dol op zijn...maar waarom dan deze negatieve boventitel bij dit reisverslag?

Nou, er zijn gelukkig geen grote problemen, maar toch begon de voorbereiding voor deze reis weer net zo dubbel als we de afgelopen keren al gewend waren....alleen dit keer geen geelhemden (tegenstanders van de toenmalige premier Thaksin) die een aantal jaar geleden het vliegveld van Bangkok bezet hielden toen wij hierheen zouden reizen... gelukkig stopten ze daar toen net op.tijd mee). En ook geen roodhemden dit keer (voorstanders van dezelfde premier, die inmiddels na een coup van het leger zijn baan kwijt is geraakt) die een tijd geleden belangrijke delen van Bangkok bezet hielden). Zelfs geen EHEC, Sars of mexicaanse griep dit keer....dus wat kon onze reis nog in de weg staan?
Water!!!!!! Heel veel water zelfs! De, inmiddels afgelopen, regentijd heeft dit jaar namelijk zijn naam eer aangedaan en heeft gezorgd voor heeeeeeeel veel regen. In oktober waren er overstromingen in Chiang Mai, in noord-Thailand, waar we binnenkort naar toe willen en toen begonnen de eerste zorgen over het doorgaan van onze reis, maar gelukkig was daar in het noorden het regenwater ook vlot weer vertrokken. Alleen, waar was al dat water heen? Nou, heel eenvoudig: op weg naar zee. En niet alleen natuurlijk....nee, een reisje naar zee doe je niet alleen dat doe je met heel je familie en dus was het regenwater uit heel noord-Thailand op weg naar zee. En aangezien heel noord-Thailand een enorm gebied is, was de hoeveelheid regenwater die daar gevallen was ook enorm!
En om bij zee te komen moest al dat water via Bangkok! Vandoor dus de watersnood... al was er aan water geen nood...grote delen van Bangkok stonden afgelopen tijd onder water en veel delen zijn nog steeds niet droog, zoals we vanuit het vliegtuig zouden zien.
Natuurlijk maakte de directie van het vliegveld al snel bekend dat het vliegveld zeker droog zou blijven, maar ja, de wens is vaak de moeder van de gedachte!
In eerste instantie riep ook de Thaise regering dat het centrum van Bangkok (inner Bangkok) zeker droog zou blijven, maar toen ze enkele dagen later al verschil begonnen te maken tussen outer-inner Bangkok (dat mogelijk onder water zou komen te staan) en inner-inner Bangkok dat droog zou blijven, leek dat al een teken dat ze er zelf ook niet echt veel vertrouwen in hadden. Wat ook niet echt leek te helpen was dat drie instanties zich bezig hielden met de bestrijding van het hoog water in Bangkok: de ene instantie zette 's ochtends bepaalde sluizen open... de andere sloot diezelfde sluizen een uurtje later weer... tel daar nog bij op dat ontevreden bewoners van getroffen gebieden af en toe zelf besloten wat open of dicht te gooien en je snapt dat onze reis aardig in gevaar leek te komen. Gelukkig begon de laatste week het water toch aardig te zakken en is nu dat deel van Bangkok dat voor toeristen interessant is helemaal droog. De eerste ramp was dus aan onze vakantie voorbij gegaan.
Een nieuw probleem (nou ja, probleempje dan) diende zich aan: bij de luchtvaartmaatschappij waar wij mee vlogen kun je 100 dagen voor vertrek online stoelen reserveren, je hebt daar alleen een nummer voor nodig dat op je ticket staat. En ondanks het feit dat we onze tickets al in april bij het reisbureau besteld (en betaald!) hadden, kwamen die tickets pas 2 weken geleden... gauw het internet op dus om plaatsen te reserveren.... en wat bleek... alle andere passagiers hadden hun tickets kennelijk eerder gehad dan wij... want er waren nog maar twee plaatsen vrij: keurig achter elkaar en allebei ingeklemd in een rij van 4 personen. Gelukkig bleek toen we incheckten op Schiphol de dame die de plaatsen toedeelde gevoelig voor mijn alleraardigste glimlach en zo zaten we dus de reis van bijna 11 uur keurig naast elkaar in een rijtje van 2. Wat de dame echter ook niet wist (neem ik aan) was dat de mensen op de rij voor ons al snel na het opstijgen een soort tent bouwden van hun dekentje en in slaap vielen...en daarbij zo ontspannen raakten dat kennelijk ook de respectieve sluitspieren volledig in de ruststand schoten en allerlei, vreselijk onaangename, gasvormige geuren over onze arme airborne neusjes uitstortten! (Ik snapte wel waarom die mensen de hele reis sliepen...dat was vast maar ten dele te danken aan de kunstmatige duisternis en veel meer aan de verdovende gassen). Ondanks deze gassen bleef de reis voor ons een tamelijk slapeloze aangelegenheid, leve het on board entertainment systeem dus waardoor we de reis hebben kunnen vullen met films. Wat ook niet echt bijdroeg aan onze kansen om te slapen was het feit dat het vaak in vliegtuigen knap koud is.... maar ons zouden ze niet hebben...wij waren er op gekleed!!! Jammer dus dat tijdens deze vlucht kennelijk besloten was dat een graadje of 25 best aangenaam zou zijn.

Zondag, rond half 3 in de middag plaatselijke tijd, kwamen we aan in Bangkok, we waren snel door de douane en ook onze koffer bleek meegekomen te zijn en arriveerde al snel. De rij voor de taxi's was ook abnormaal kort (het hoogwater heeft veel toeristen ervan weerhouden hierheen te komen) en aangezien we een chauffeur troffen die vond dat je best 130 mag als er overal borden staan waar groot 80 op staat, waren we al om 4 uur in ons hotel, midden in China Town. Eenmaal in de kamer zijn we snel onder de douche gesprongen en daarna zijn we even wat door de wijk gaan wandelen, waarbij we ook meteen een simcard gekocht hebben voor onze mobiele telefoon. Jammer alleen dat we, net als twee jaar geleden, problemen hebben met deze telefoon: problemen die we toen tijdens de vakantie op hebben laten lossen door nieuwe software op het ding te laten zetten, maar kennelijk was dat een oplossing met een beperkte houdbaarheidsduur: we hebben nu namelijk wel bonus-beltegoed, maar geen beltegoed (en zo te zien werkt dat bonus-spul niet , zonder het normale beltegoed en we hebben ook een sms gekregen van de provider dat we 20 gratis sms-jes konden versturen, maar bellen lukt niet, evenmin als opwaarderen. Morgen gaan we dus weer op pad naar een warenhuis hier in de stad dat een complete verdieping met telefoonwinkeltjes heeft, in de hoop dat ze het daar oplossen.
Vanochtend zijn we (hoera, het is vakantie!) om 4 uur opgestaan om samen naar een markt te gaan waar ik 3 jaar geleden al eens in mijn eentje op dat onchristelijke tijdstip rond had gedwaald: de oude markt van Bangkok, waar iedereen die een eetstalletje heeft voor dag en dauw zijn spullen in komt kopen. Helaas bleek hier dat er echt een crisis aan de gang is....veel kraampjes waren gesloten en waar ik 3 jaar geleden tot mijn stomme verbazing, bij het verlaten van die markt om een uur of 7 's ochtends, merkte dat in de straten rond ons hotel de dagmarkt al volop aan de gang was, waren de straten rondom de oude markt nu volkomen leeg.
Wat wel leuk was was het feit dat ik de slager terug vond die ik 3 jaar geleden met een varkenskop op de foto had gezet (nee, noch de slager noch ik zijn zo lelijk...hij had die kop toen in zijn handen!) Ik had met een vooruitziende blik een vergroting laten maken van deze foto en de beste man leek erg blij met dit vroege cadeautje...de foto werd zorgvuldig in een plastic zakje gestopt, zodat er geen flarden van het varken op zouden komen dat hij nu net uit stond te benen en vol trots getoond aan de andere slachtlustigen.
Na dit, toch wel erg geslaagde marktbezoek (de oude markt is denk ik een uitstervend iets... je ziet ook in deze wijk de supermarkten langzaam oprukken, dus zelfs een rustige markt, zoals die van vandaag was iets dat je over een paar jaar misschien helemaal niet meer terug zult vinden...tegen die tijd staan al die slagers in een supermarkt stukken vlees af te sealen die eerst maandenlang in een diepvries in een centraal magazijn hebben gelegen!) zijn we nog een paar uurtjes gaan slapen. Vreemd genoeg was de 2e keer die dag dat de wekker afliep veel zwaarder dan de eerste keer, maar uiteindelijk werden we toch wakker (anders was dit verslag ook een stuk korter geweest), zijn we gaan ontbijten en daarna met de boot en de skytrain vertrokken naar een spiksplinternieuw winkelcentrum in Bangkok: Terminal 21.
Een winkelcentrum met een thema... het is namelijk gebaseerd op het idee van een vliegveld, bij de ingang staat een in een fantasie-piloten uniform gestoken jongeman die voor iedere bezoeker (en dan meen ik ook iedere!) salueert en met zijn hakken klapt (vast duitse voorouders), de meisjes bij de info balie dragen stewardessen uniformen en per verdieping reis je naar een andere plek op de wereld... Rome (compleet met oude zuilen en beeldhouwerken), Parijs, Londen, Istanboel (met soukh) enz.
het leuke van dit winkelcentrum is dat er veel zaakjes zitten van thaise ontwerpers en dus niet alleen,zoals in veel andere winkelcentra hier uitsluitend zaken als Louis Vuitton en Armani.Daarna zijn we naar een ander winkelcentrum gegaan: Central World.
Dit winkelcentrum is (nu krap 2 jaar geleden) afgebrand, nadat demonstrerende roodhemden, die het kruispunt naast Central een hele tijd bezet hadden gehouden, besloten hun demonstraties te stoppen na hevige gevechten met leger en politie. Kennelijk viel dit niet bij alle roodhemden even goed, want enkele van hen besloten het politiek geheel neutrale winkelcentrum in brand te zetten. Bedenk daarbij dat winkelcentra hier net even wat groter zijn dan die in Nederland (zo zitten in Central alleen al iets van 150 restaurants) en je kunt je de ravage voorstellen. Des te knapper dus dat relatief zo snel de boel al weer open is. Alleen een in dit centrum gevestigd warenhuis (Zen) is nog steeds in opbouw, maar aan de rest kun je niet zien dat er ooit wat is gebeurd.
Met al die restaurants was het nog lastig kiezen, maar we vonden een thais restaurant dat er goed uitzag en waar al veel thaise mensen zaten te eten (altijd een goed teken) genaamd Tum & Yum (of andersom), waarbij tum slaat op etenswaren waarbij een vijzel te pas is gekomen (bijvoorbeeld om een currypasta te maken) en yum op etenswaren waarbij iets fijngesneden is. En ze waren gespecialiseerd in salades en soepen. Wij allebei een salade met noodles besteld en toen na de eerste hap mijn tong een knappe imitatie gaf van Central World tijdens de brand en nadat de tranen weer uit mijn ogen waren weg getrokken nog even goed gekeken wat er nou precies op de ruit van het restaurant stond: Oh ja, niet salads and soups, maar SPICY (vertaal: gloeiend hete) salads and soups. Tot zover dus het langzaam wennen aan het (soms) erg pittige thaise eten.

Nadat we nog wat rond hadden gelopen door de wijk rond Siam Square (lees: meer winkeltjes) was het hoog tijd geworden weer richting het hotel te gaan. Gelukkig hadden we al gauw een taxi en konden we op pad. Dit was een van de ultramoderne taxi's, waarbij, omwille van het milieu, gebruik wordt gemaakt van zo min mogelijk onderdelen... zo ontbrak de vering achter geheel en was ook hooguit de helft van het normaal gebruikte aantal wiellagers aanwezig. Hotsend en klotsend, piepend en krakend waren we dus op pad, maar ondanks dat verliep de rit uiterst voorspoedig (voordeel van dit model taxi... ze rijden nooit te hard!)

Na wat heen en weer ge-smst te hebben met een vriendin van ons Suree (Lezers van ons vorige reivverslag van 2 jaar geleden kunnen haar nog kennen doordat ze zo aardig was ons een complete bijzettafel cadeau te doen), besloten we te gaan eten ergens in Chinatown. Een paar straten van ons hotel vandaan zit een seafood restaurant, waar we in het verleden met Suree hebben gegeten en ter ere van haar besloten we er ook nu heen te gaan (ze had best mee gemogen, maar we waren bang dat we dan een bankstel cadeau zouden krijgen.... daarbij gevoegd het feit dat ze in Singapore zat, maakte dat we besloten hebben een andere keer met haar uit te gaan).

Nu heb je, gezeten in het frisse Nederland misschien een bepaald beeld van een visrestaurant, maar waarschijnlijk klopt dat niet helemaal bij hoe dit er uit ziet: grote barbecues met open vuur op straat, voor de mensen die een tafeltje binnen hebben op een van de hogere verdiepingen wordt het gegrilde eten met touwen buitens langs de balkons omhoog getakeld en het terras staat gedeeltelijk op de stoep en gedeeltelijk op straat. Wij hadden met wat geluk zonder al te lang wachten een tafeltje op het terras... aan de straat dus, waar een constante file uitlaatgassen blazende auto's, bussen en motoren stond. Vis eten is vreselijk gezond!

Maar lekker eten kun je er wel!!! Dat wij niet de enigen zijn die dat vonden bleek uit de steeds langer wordende rij mensen die nog wat verder op de straat, tussen het terras en de file in, stond opgesteld, wachtend op een plaatsje. Naast ons zat een Thais echtpaar hun vakantiefoto's te bekijken en ook wij kregen de boekjes in handen gedouwd, waarbij we een complete uitleg kregen over wat er te zien was: dit is mijn moeder, dit is de zus van mijn vrouw met haar man, dit is de poedel van de oom van de neef van de kapper van mijn dochter etcetera etcetera.
Heel gezellig dus.
Daarna in het draaiende hotelrestaurant nog even wat gedronken en afgesproken met een andere vriendin dat we elkaar vandaag gaan ontmoeten en samen wat eten.... alleen is de plaats waar we elkaar gaan ontmoeten door haar bepaald. Sukhumvit road.... een kilometers lange straat. We moeten dus straks nog evenb contact zien te leggen over waar het nou gaat worden.

Inmiddels is het dinsdag geworden.... we zijn net bij MBK geweest, ook een soort winkelcentrum maar dan vol piepkleine winkeltjes, waaronder een enorm aantal telefoonwinkeltjes, waar van alles gerepareerd kan worden en zo ook onze thaise mobiel! We kunnen dus aan het bellen.
Geheel tegen onze principes in zitten we nu aan de koffie bij Starbucks... de macdonalds onder de koffieboeren, maar we hebben een goed excuus, ze hebben hier namelijk wifi en dus kunnen we zo ons eerste verslagje de wereld in sturen.

Morgen vliegen we door naar Chiang Mai en ons volgende verslag zal dus van daar komen....als we tenminste niet doodvriezen, gisteren vertelde een thai ons al dat het hier in Bangkok deze winter extreem koud was (al vonden wij 32 graden nog best gaan) en noord thailand is nog veel kouder natuurlijk!

Duim dus maar dat we aardig weer hebben :-)

De enkele lezer van onze reisverslagen die de dagen af heeft zitten tellen tot ons eerste berichtje verscheen zal het na het lezen van bovenstaand epistel misschien opvallen dat, zelfs rekening houdend met het tijdsverschil, dit bericht niet op dinsdag door is gekomen, dat komt doordat bij starbucks kennelijk de internet verbinding stuk was (voor niets een bak van die vreselijke koffie moeten drinken) en net toen we daar weg gingen werden we gebeld door vriendin/collega Supin....of we met haar en een stel andere collega's gingen lunchen om 12 uur. Gezellig dus, alleen was het al kwart over 11 en moesten we half Bangkok door.... gauw in een taxi naar de rivier dus...daar een veerpontje gepakt en toen nog een stukje gewandeld en maar 5 minuten te laat aangekomen! (nieuw thais record!).
Ik heb mijn betere helft moeten beloven niet (te veel) over eten te bloggen, maar meer over culturele zaken. Gelukkig is eten een belangrijk deel van de thaise cultuur, dus ik durf het wel aan om toch wat te vertellen over de lunch... een onooglijk restaurantje, met witte tegels aan de muur, boven iedere tafel een stopcontact dat met kauwgum aan de muur geplakt leek te zijn en waar het vuil van jaren in en op zat, in de hoekjes van de vloer wat kakkerlak-achtige wezentjes, de muren vol foto's van thaise tv sterren die hier vaak komen....en het beste eten wat je ej maar in kunt denken! Echt een zaak dus die je zonder insider-kennis zo voorbij zou wandelen.
Voor het toetje zijn we terug gegaan naar de afdeling van de collega's, waar bleek dat ze een vriezer vol met allerlei aparte (alleen in bangkok te verkrijgen) ijsjes hadden, waardoor ik me eindelijk kom wagen aan durian (zij het dus in ijsjes-vorm). Durian is een vrucht en in veel hotels hier hangen er afbeeldingen van, met daarbij de tekst 'durian niet toegestaan'...het is namelijk niet alleen een vrucht waarvan ik al vaak gehoord had dat hij erg lekker is, het is bovenal een vrucht die enorm stinkt!!!!! Ik heb het eten ervan dus altijd uitgesteld, maar nu was dan het moment aangebroken... en ik moet zeggen: in ijsvorm is het in ieder geval lekker (jammer alleen dat ik uren later nog steeds die durian proefde en er volgens mij ook behoorlijk naar rook), het heeft de smaak van een soort superrijpe camembert.
Na deze ijspret was het hoog tijd om weer even naar het hotel te gaan (tanden poetsen!!!!!) om op tijd te zijn met de eet afspraak met Akanitha, die een erg leuk thais restaurant uit had gezocht (maar ik mag niet te veel schrijven over eten...dus zal ik alleen nog even vermelden dat shoft shell crab nog steeds mijn favoriete eten is op deze planeet!).

Vanmorgen zijn we per taxi naar het vliegveld gegaan, waarbij we nog getuige waren van een wonder: een chauffeur die zich aan de maximum snelheid hield!!!!!!!
En nu zitten we dus op het vliegveld bij de mcdonalds ( de starbucks onder de etensboeren), omdat ze hier (hopelijk werkend) internet hebben.
Mocht dat inderdaad zo zijn dan graag tot schrijvens, mocht het ook hier niet werken dan wordt dit verhaal nog wat langer.

Van ijzige kou, sneeuw, het verlangen naar dat wat was, veel folie, devote douaniers, bijna doodservaringen en schone handen

Inmiddels zijn we weer thuis aangekomen en genieten volop van het heerlijke weer hier. Er is geen sprake van dat we de zwembaden, de uitgebreide ontbijtbufetten, de Thais vriendelijkheid of de zon missen natuurlijk (al valt het wel een tikkeltje tegen dat tot op heden nog niemand hier ons voorzien heeft van een bijzettafeltje, maar wellicht zijn we gewoon wat te ongeduldig.

Onze laatste dag hebben ze, zoals voorspeld, voornamelijk doorgebracht met lui zijn, vooral omdat we wisten dat we het tot ongeveer 4 in de ochtend uit moesten zien te houden, voordat we gezeten in het vliegtuig in slaap zouden mogen vallen.

De ochtend hebben we lekker aan en in het zwembad doorgebracht en daarna zijn we uitgebreid gaan lunchen, een film bekijken toen maar eens een gebakje gaan eten, voor de verandering maar wat gaan winkelen en toen... ach ja, toen was het alweer etenstijd!

Daarna hebben we de taxi naar het hotel genomen, daar nog even geprofiteerd van het feit dat ze in dat hotel eindelijk besloten hebben te stoppen met folkloristische dansvoorstellingen met thais buffet en dat ze in plaats daarvan kort geleden een fantastische, aan het water gelegen, cocktailbar hebben geopend en zijn toen, voorzien van de passende vorm van verdoving in de laatste thaise taxi van deze reis gestapt.

Ik heb geen idee welke deze brave borst haalde op weg naar het vliegveld, aangezien de auto wel beschikte over een zéér sportieve uitlaat en een spoiler waar menig racewagen nog jaloers op zou zijn, maar niet over een snelheidsmeter, maar we zijn nog nooit zo snel op het vliegveld aangekomen.

Aldaar bleek dat ze daar over een nieuwe dienst beschikten: je kon er je koffers in laten sealen in plastic.

Op Schiphol is dat al jaren mogelijk en daar hebben ze er indrukwekkende machines voor staan die een stevige plastic hoes die over je koffer geschoven wordt laat smelten door deze flink te verhitten.

Hitte hadden ze in Bangkok al genoeg en dus is daar voor een geheel andere techniek gekozen: een klein mannetje tilt je koffer op een draaischijf, drukt op een knop waardoor deze schijf ook daadwerkelijk gaat draaien en zo zijn naam eer aan doet en wikkelt vervolgens kilometers aan extra brede huishoudfolie om je koffer. Vervolgens grijpt hij de half omwikkelde koffer vast, kantelt hem een kwartslag, slingert zijn draaischijf weer aan en dan komt er nog een laag folie omheen in de dwarsrichting. Vervolgens tilt hij zich weer een breuk aan de koffer en plakt al die folie vast met meters en meters aan plakband, snijdt gaatjes in de folie zodat kofferhandgreep en kofferwieltjes weer doen wat ze moeten doen en begint aan de volgende vol-geshopte toeristenkoffer.

En dat alles voor een fractie van wat het op Schiphol kost ook nog eens, zelfs incl. fooi.

Na onze koffer aldus te hebben laten beveiligen met de modernste technieken (het is niet alleen veiliger, je herkent hem op de bestemming ook nog eens beter als hij daar op het vliegveld op de lopende band ligt, behalve natuurlijk als iedereen zijn koffer heeft laten sealen, maar dat viel gelukkig mee), konden we inchecken en daarna proberen de laatste 3 uurtjes nog wakker door te komen.

Alles verliep probleemloos, al was het nog wel even een opvallend moment toen mijn betere helft een douane kantoortje in werd geroepen, en dat niet eens op een punt waar de paspoort controle was of zo. Wat was er aan de hand? Het amulet dat ze om had moest eens goed bestudeerd worden, niet omdat ze dachten dat het kostbaar smokkelgoed was of zo, maar omdat amuletten in Thailand nou eenmaal heel belangrijk zijn en je ze dan ook nog eens in allerlei soorten en maten hebt. Dat zij een bijzonder krachtig (ooit van een Thaise collega gekregen) amulet droeg was kennelijk al van grote afstand opgevallen en groot was de lof die haar ten deel viel hiervoor. De verbazing ten kantore werd echter nog groter toen ik ook al een erg krachtig amulet bleek te dragen, zoveel devotie bij van die goddeloze toeristen bleek aanleiding tot grote vreugde en het halve personeel begon zich ermee te bemoeien. Alles in vloeiend Thais natuurlijk, maar de glimlachen en opgestoken duimen spraken boekdelen.... Met onze vlucht kon niets meer mis gaan!

En dat ging het dus ook niet: afgezien van wat turbulentie en de keuze om half 5 's ochtends of je rundvlees met aardappels wilde of toch maar liever varkensvlees met rijst verliep alles erg positief.

Al zwevend door de lucht bedachten we nog wel een paar dingen die we eigenlijk in ons weblog hadden willen zetten, maar die we tijdens het typen dus domweg vergeten waren.

Zo was er de taxichauffeur die ons 's avonds vanuit het centrum naar ons hotel in Bangkok vervoerde en die zich zo ergerde aan de verkeersdrukte dat hij, toen de weg eenmaal weer vrij was, het tempo opvoerde naar 80 km/h, over het hoofd zag dat op de drukste kruising van het hele traject het licht voor hem op rood sprong (knap om dat over het hoofd te zien, want hier hangen bij alle belangrijke verkeerslichten grote tellers die precies aangeven hoeveel seconden het geval nog op rood of groen zal blijven staan) en net op tijd gewekt werd door zijn kennelijk ook wel erg krachtige (edoch wat traag werkende) amuletten, om net voor de kruising (en voor het aanrazende verkeer dat net groen had gekregen) vol op zijn rem te kunnen gaan staan, zijn taxi in een slip gooiend waardoor wij ineens op de voorbank zaten. Zijn weg glijdende taxi miste maar ternauwernood de taxi naast ons met daarin wel de allerbleekste bleekgezichten van heel Thailand (onszelf konden we niet zien, dus ik ben er niet helemaal zeker van) en de chauffeur sprak de woorden 'traffic very busy' en reed verder, aangezien het licht voor hem inmiddels op groen stond.

Ook had ik het tafereel willen vermelden wat we zagen op een aanlegsteiger van de River Express, een soort bus op het water zeg maar. Op die betreffende steiger bivakkeerde een Thaise zwerver, liggend op een matje met al zijn spul in plastic tasjes om hem heen verzameld. Een westerling kwam aanlopen, zo te zien geen toerist, maar iemand die daar in de buurt woont en die de zwerver dus ook kent. De westerling begroette hem vriendelijk en ging op een bankje zitten, ze zwerver stond op van zijn matje, liep op hem af, begroette hem eerst met een typische Thaise wai (je legt je handen tegen elkaar en knikt de ander toe), maar besloot toen toch dat het wel een aardig gebaar zou zijn de vriendelijke westerling ook de hand te gaan schudden. Zo gezegd zo gedaan...handen worden geschud, de zwerver gaat weer in zijn hoekje op zijn matje zitten, pakt uit een van zijn plastic tasjes een doekje, pakt uit een ander tasje een flesje water, maakt zijn doekje nat en gaat uitgebreid zijn handen zitten poetsen.... Je een keer te buiten gaan aan rare westerse gewoonten zoals handen schudden is wel leuk immers, maar hygiëne gaat boven alles!

Er zullen ons de komende tijd vast nog wel meer van dit soort opvallende momenten te binnen schieten en wellicht zullen we er onze omgeving nogt vaak genoeg mee doodvervelen, maar zelf vinden we dat al die rare dingetjes bij elkaar juist datgene zijn wat reizen zo heerlijk maakt en ik vrees dat Thailand voorlopig nog wel op ons lijstje favoriete bestemmingen blijft staan, we moeten er immers ook af en toe voor zorgen dat onze amuletten hun thuisland weer eens kunnen bezoeken he.

Van bolheid, gedwaal, mooie telefoonmeisjes, kleine geschenken, de Middeleeuwen en afscheidspijn

Achteraf bekeken was het zo gek nog niet geweest als de collega's wel hadden gekozen voor kaasfondue tijdens de lunch afgelopen maandag, want in heel het koninkrijk Thailand kan niet zoveel kaas zijn dat we er ons zo vetgemest door hadden kunnen voelen als we nu deden. En dat van dat heerlijke Thaise, vaak licht verteerbare, eten.

Maar ja, als de hoeveelheden maar groot genoeg zijn, dan wil het zelfs daarmee nog wel lukken natuurlijk. Bol wandelden wij dus naar de lunch richting het veerpontje, dat ondanks al dat extra gewicht toch nog de overkant van de rivier wist te bereiken.

Het plan was om naar het Bangkokse filiaal te gaan van de winkel van de Zweed/Chinees/Amerikaan uit Chiang Mai die we laatst ontmoet hebben, om daar nog wat aan te schaffen. Nou heb ik al vermeld hoe ingewikkeld Thaise adressen in elkaar kunnen zitten, maar gelukkig hadden we het telefoonnummer van de zaak en zouden dus voor vertrek even bellen om nadere informatie in te winnen.... Piep Taa Tuut.... Het telefoontje, wat een paar dagen geleden nog keurig deed wat een telefoontje vooral doen moet (namelijk bellen) had weer exact dezelfde kuren als kort na onze aankomst in Thailand... we konden wel sms-en en gebeld worden, maar het bellen bleek weer onmogelijk.

Dan dus maar op de bonnefooi naar het betreffende adres gereden. De hoofdstraat waar we moesten zijn is een van de grootste straten van de stad, dus die zou een taxi-chauffeur wel vinden en ook steeg nummer 49 moest wel te vinden zijn.... En als we daar eenmaal waren zou gebouw nummer 8 toch ook wel snel gevonden moeten zijn.

Nou, straat en steeg waren inderdaad zo gevonden, en ook wel het gebouw waar een trotse 8 op de poort geschilderd stond, alleen was dat gebouwtje zo klein dat er nooit van zijn leven een kamer 108 in kon zitten, hooguit kamer 1 en misschien kamertje 1,5, maar meer zou daar echt niet in passen. Bovendien was er ook niks te zien wat er op wees dat er een winkel zou zitten en was de poort ook nog eens hermetisch afgesloten. Wat zou een bellend mobieltje nou handig geweest zijn zeg!

Dan maar een nabijgelegen mode winkel binnen gestapt, waar ze gelukkig vloeiend Thais bleken te spreken. Daar ons fraaie briefje met het adres en telefoonnummer laten zien en hop... de Thaise molen kwam in beweging: juffrouw 1 belde de winkel waar we heen wilden terwijl juffrouw 2 alvast een tuktuk regelde die ons verder zou kunnen vervoeren en zo gingen we, uitgezwaaid door de vrolijk in het Thais kwebbelende juffrouwen, dubbelgevouwen in de tuktuk op weg naar een nummer 8 die toch nog wel een kilometertje verder bleek te liggen en dan ook nog eens verstopt in een zijsteegje van de steeg waar wij waren.

En daar waren we dan!

Bij een sportclub?

Hee, dat is raar, we wilden toch niet naar een sportclub eigenlijk? Al zag dit gebouw er wel groot genoeg uit om een kamer 108 te hebben, sterker nog, het gebouw was groot genoeg om een hele stadswijk te bevatten... en dus op naar de sportclub receptie, waar een, alweer vloeiend Thais sprekend, meisje de scepter zwaaide. Maar van het adres op ons briefje kon ze geen chocolade maken (en kaas ook niet, goddank), dus werd er nog een sportieve Thai opgetrommeld, die er echter ook geen raad mee wist. Pas toen ik (in wat minder vloeiend Thais, maar goed het werkte wel) de naam van de winkel noemde waar we heen wilden verscheen er een enorme glimlach op het sportmeisje en wenkte ze ons haar te volgen. De trap af, het gebouw uit, naar een zij-zijsteegje.... En warempel, de winkel!!!! Zo makkelijk te vinden als je exact weet waar hij zit!

Toen deze taak volbracht was lag de volgende alweer op ons te wachten (hoezo, vakantie is ontspanning? Het is keihard werken!), het achterhalen wat er nou mis was met het mobieltje en dus op naar MBK, een enorm winkelcentrum waar ze een hele verdieping vol hebben met telefoonwinkeltjes, het kunnen er met gemak 100 zijn, en het is er altijd even druk. Geen idee hoeveel mobieltjes de gemiddelde Thai heeft, maar het moet een imposant aantal zijn.

Daar dus maar een winkeltje uitgezocht (niet willekeurig trouwens, maar volgens een aloude en wetenschappelijk bewezen methode om de beste zaak er uit te pikken... neem die met het mooiste winkelmeisje! Heus, het werkt altijd.... En zo niet heb je toch wat leuks om naar te kijken in de tijd dat ze je mobieltje of wat dan ook de vernieling in helpen, dat is ook heel wat waard). De Thaise schone bekeek het telefoontje, verdween er mee naar de buurwinkel die weliswaar geen knap meisje in huis had, maar kennelijk wel meer kennis (zie het werkt echt, als het meisje lelijk geweest was hadden de knappe buurkoppen haar vast niet geholpen!) en kwam terug met de melding dat het eenvoudig en goedkoop en ook nog eens snel te verhelpen zou zijn. Over een half uurtje is het klaar, zei ze. En terwijl ik mijn uiterste best stond te doen om me in te prenten bij welk winkeltje we nou precies na een half uur terug moesten komen (want heus, het is een doolhof daar) bewees ze nog dat schoonheid en intelligentie niet altijd samen gaan door te zeggen, 'als je het niet terug kunt vinden dan bel maar'.

Dankzij een postduifwaardig oriëntatie vermogen hebben we uiteindelijk na een half uur het winkeltje prima terug kunnen vinden en ons mobieltje bleek inderdaad weer keurig te kunnen bellen. Inmiddels was de avond gevallen en omdat we nog steeds helemaal bol stonden van het lichtverteerbare middagmaal besloten we maar op tijd naar ons hotel terug te gaan om daar de boel in alle rust te verteren.

Dinsdag zijn we begonnen met een bezoek aan het Jim Thompson Huis. Thompson is aan het eind van de 2^e wereldoorlog als amerikaans geheim agent naar Thailand gestuurd en tegen dat hij hier was was de hele oorlog al voorbij, maar het beviel hem hier wel en dus is hij blijven hangen. Vervolgens heeft hij hier de hele zijde industrie weer op de been geholpen (nog steeds is zijde van zijn merk het mooiste wat je hier kunt vinden) heeft een aantal prachtige antieke teakhouten huizen vanuit heel Thailand naar Bangkok laten brengen en daar 1 groot huis voor zichzelf van gemaakt, heeft dat huis toen vol gezet met prachtig antiek Thais meubilair.... en verdween toen spoorloos. Eens een geheim agent, altijd een geheim agent zullen we maar denken.

Wat er nog rest is het prachtige huis, waar je duidelijk kunt zien hoe geniaal de traditionele manier van bouwen hier, in dit warme klimaat, werkt.... airco is in dat soort huizen overbodig.

Tegenwoordig kun je bij dit museum ook geweldig goed Thais eten, en aangezien we de dag daarvoor slechts heel licht geluncht hadden waren we wel weer toe aan wat lekkers.

Daarna zijn we nog wat gaan shoppen en in de tussentijd ontvingen we een sms van Suree of we nog tijd hadden wat af te spreken, want ze had een klein cadeautje voor ons. Wat lief he! We zijn dol op cadeautjes en zeker op kleine cadeautjes (nou ja, eigenlijk op hele grote natuurlijk, maar nu moeten we alles mee naar huis slepen, dus dan is klein wel beter).

En dus hadden we met Suree afgesproken om elkaar ergens in de stad te ontmoeten en dan samen wat te gaan eten (ik zei het al he, vakantie is keihard werken!).

En zo kon het gebeuren dat de oplettende toeschouwers gisterenavond konden meemaken hoe, op het plein naast het warenhuis Zen, in het licht van de fonteinen en van de voorbijrazende skytrain, bij twee knappe westerse toeristen de monden van verbazing openvielen, ze ineens wat onvast op de been bleken te staan en ze stamelden 'dat had je echt niet hoeven doen' toen lieve Suree aan kwam sjouwen met een Thaise bijzet tafel.

'ze bestaan ook nog in een maat groter', zei ze 'maar dat leek me onhandig meenemen'

Vandaag, woensdag, zijn we eerst naar Chinatown geweest en het bleek dat dat voor ons beiden toch aanvoelt als ons 'thuis' in Bangkok, ook al lijkt het waarschijnlijk van alle delen van deze stad het minst op wat we in Europa gewend zijn.

Chinatown was nog steeds even hectisch als altijd en voelde ook nog steeds aan alsof het er constant een paar graden heter is dan het in de rest van de stad is. We zijn er vanaf ons hotel per River express heen gevaren, zijn toen naar het hotel gewandeld waar we tijdens onze vorige reizen meestal wel een paar keer (aan het begin en eind van praktisch iedere reis en vaak ook tussentijds) gewoond hebben. Dat verklaart natuurlijk ook wel het thuis-gevoel. Na daar wat koffie gedronken te hebben zijn we de steegjes van Chinatown in getrokken en kwamen we onder andere op de markt terecht waar ik in mijn eentje vorig jaar om een uur of 5 's ochtends heb rondgezworven. Het is de markt waar iedereen die hier een eetstalletje heeft voor dag en dauw zijn spullen in gaat kopen en het is er zo vroeg op de ochtend dan ook een drukte van belang. Overdag was het er heel anders, een stuk rustiger, de meeste kraampjes gesloten, al was er her en der nog wel iemand die groente verkocht, was er nog iemand druk bezig reusachtige vissen te ontschubben en waren er ook wat mensen rijstpapier aan het maken: een soort superdun pannenkoekje van rijstmeel, wat later gebruikt wordt om een soort loempiaatjes mee te maken. Toen we even stonden te kijken kregen we prompt ieder een koek in de handen gedrukt en vers smaken ze zo heerlijk dat we niet snappen dat er geen kraampjes te vinden zijn die het spul hier gewoon vers verkopen zonder er eerst iets van een vulling in te stoppen.

De sfeer op deze markt was trouwens ook op dit rustige moment heel bijzonder, het was alsof je zo de middeleeuwen in was gestapt.

Verder zijn we nog naar Wat Trimit geweest (of Wat Trimitr of Wat Traimit of Wat Traimitr....al deze spellingen kom je tegen op de bordjes die naar deze tempel verwijzen, ook al staan die bordjes soms op maar 50 meter van elkaar.... Geen wonder dat het zoeken van de weg hier zo verwarrend kan zijn). In deze tempel hebben ze een enorm groot massief gouden Boeddha beeld en tot een jaar of twee geleden stond dat kostbare beeld nog een beetje weggedrukt in een wat onooglijk gebouwtje, maar sinds krap een jaar is er een nieuw verblijf geopend voor deze Boeddha en het is een ware berg van marmer geworden!

Bij de tempel hebben we nog allebei een flesje cola gedronken voor het niet geringe bedrag van 40 eurocent (samen dus he, duurder zou belachelijk zijn) en zijn toen naar het station gelopen, omdat we daar een leuk restaurantje weten te zitten waar je heerlijk rustig kunt zitten.

En toen zijn we, na een kort wandelingetje weer naar ons hotel gegaan om ons te storten op een van de grootste puzzels van onze moderne tijd: hoe krijg je een Thais bijzettafeltje in je volle koffer?

Het is nog een heel gepas en gemeet, maar we ondergaan het met veel gelach, want iedere keer denken we weer aan de trotse glimlach waarmee Suree, toen we het cadeau gisteren uitpakten, naar ons opkeek en dan zeggen we 'ach, ze bestaan ook nog in een maat groter'

Vanavond gaan we uit eten met een andere collega en hopen ondertussen dat die geen cadeautje voor ons heeft ingeslagen (tenzij het een koffer is, dat zou wel van pas komen) en dan zijn we alweer toe aan onze laatste, zij het lange, dag hier in het Land van de Glimlach. Morgenochtend zullen we ons, denk ik, nog wel vermaken aan het zwembad, maar om 2 uur moeten we toch echt van de kamer af (al hebben ze al wel gezegd dat we natuurlijk van harte welkom blijven aan het zwembad, maar dat is ons 's middags eerlijk gezegd vaak wat te heet) en dus zullen we vanaf die tijd wel wat door Bangkok zwerven en onze tijd moeten zien te vullen met wat eten, drinken, bioscoopbezoek en mogelijk een herhaalde kennismaking met het fantastische aquarium dat hier zit en/of met de plaatselijke dierentuin. Ik zei het al he...vakantie...het is keihard werken!)

Dan tegen middernacht moeten we onze zooi ophalen in het hotel en richting vliegveld vertrekken en dan maar hopen dat ze tegen die tijd het vliegveld weer bezet hebben!!!!

Onder de mensen die ons vrijdag vanaf Schiphol met de auto afhalen en die ons naar huis brengen verloten we trouwens een (dan) ongebruikte NS dagkaart voor 2 personen, terwijl we onder de mensen die op die dag op onze verwarmingsthermostaat op het knopje met de tekst 'vandaag programma als zondag' (o.i.d.) drukken een origineel Thais geschenk zullen verloten.

Tot gauw, en zorg dat de sneeuw weg is!

Van levensvragen, schuimspanen, regen (regen? Ja, regen!), politie-agenten en Helvetiërs

Onze laatste avond in Chiang Mai bleek onverwachte drukte met zich mee te brengen. Niet zozeer voor ons trouwens, maar wel in het hotel, want toen we terugkwamen van een heerlijk laatste avondmaal bij Sila-aat, ons favoriete openlucht restaurant hier, bleek de lobby van het hotel overspoeld te zijn door letterlijk busladingen nieuw-aangekomenen. Op zich geen ramp, maar wel wat hinderlijk was dat die hele busladingen allemaal graag naar hun kamer wilden en dus en masse opgesteld stonden voor de liften.

Dan maar de hotelbar in dus. Een bar die we iedere avond links hadden laten liggen, omdat hij iedere avond gekenmerkt werd door een immense leegte, en een verder lege bar is nou eenmaal niet zo gezellig. Groot was dus de vreugde toen er eindelijk, eindelijk toch eens mensen die bar binnenkwamen. Niet alleen bij het bedienend personeel, maar vooral ook bij de live band die daar avond aan avond enthousiast (en niet onverdienstelijk) latijns-amerikaanse muziek ten gehore bracht voor nul toehoorders (ik neem tenminste aan dat het personeel inmiddels het luisteren naar steeds dezelfde band met ongetwijfeld steeds dezelfde liedjes ook al lang had opgegeven). Bij onze binnenkomst zag je de band duidelijk opleven, de sambaballen werden nog enthousiaster gerammeld, de zangeres ging van pure vreugde nog een octaaf hoger en de gitarist raakte van pure ontroering het verkeerde knopje van zijn vervormer, zodat hij ineens in plaats van gitaar sousafoon leek te spelen. Na zo een tijdje genoten te hebben van de muziek en van onze drankjes en uitgebreid gepraat te hebben over belangrijke levensvragen zoals, 'waarom is een campari on the rocks bij het tweede glas ineens een campari soda?' en... 'hoe ver zou de serveerster zijn in de lange reeks operaties naar het zijn van een echte vrouw?' konden we eindelijk naar bed.... Mooi op tijd, want de volgende dag moesten we om half zes op om onze vlucht naar Bangkok te kunnen halen.

Toen we de volgende ochtend om zes uur aan het ontbijt zaten bleken we niet de enigsten te zijn die zo vroeg al hun bed uit gejaagd waren. Op zich niet verbazingwekkend, want veel mensen boeken dagtrips vanuit Chiang Mai en veel van die dagtrips beginnen al voor dag en dauw. Wat wel wat hinderlijk was was het feit dat zich tussen die andere ontbijters een aantal eier-eters bevond. Bij het ontbijtbuffet staat namelijk ook iedere ochtend een pan met kokend water en een mand eieren, als je iets later gaat ontbijten liggen in dat water ook al hard gekookte eieren, maar er staan ook wat kleine schuimspaan-achtige dingen waar je je eigen ei in kunt leggen (of desgewenst een kippenei uit de mand) en aangezien de lastigste helft van ons kleine reisgezelschapje wel een zachtgekookt eitje wilde had de liefste helft van ons reisgezelschapje keurig een eitje (uit de mand overigens) in zo'n schuimspaantje gelegd en in de pan kokend water laten zakken, had aandachtig op zijn horloge gekeken en was terug gekeerd naar de tafel om daar het benodigde aantal minuten aandachtig af te tellen. Bij terugkomst bij de pan bleken er dus prompt nog 3 eieren gelegd te zijn. Gelukkig had onze dappere eierkoker precies onthouden hoe hij zijn schuimspaantje in de pan geplaceerd had en dus was de ramp te overzien.... totdat, bij de onthoofding van datzelfde eitje aan tafel, bleek dat de vermaledijde andere eierleggers dus niet alleen eierleggers, maar ook eierverschuivers waren en een volkomen rauw ei uit de schaal zo het ontbijtbordje op glipperde.... ook een manier om wakker te worden zeg! Zoals de aandachtige lezer zal begrijpen was na deze eisprong het ontbijt al snel afgelopen en dus kon de reis beginnen, eerst per busje naar het vliegveld en toen in recordtijd per vliegtuig naar Bangkok. Normaal duurt de vlucht iets van 70 minuten, maar nu landden we al binnen het uur, kennelijk is er ook in de lucht weinig verkeer op de weg, zo vroeg op de zondagochtend. Wat dan wel weer jammer was was het feit dat de hele bagage kennelijk een andere vlucht had genomen, want die verscheen pas een dik uur na ons bij de bagageband, weg tijdwinst dus!. Daarna per taxi naar het hotel, dit keer met een chauffeur die zich wel enigszins aan de maximum snelheid hield, maar die de onhebbelijke gewoonte had om de hele weg gas te geven, zijn gaspedaal los te laten, gas te geven, zijn gaspedaal los te laten enz.... ik was bang dat ik ieder moment het ei-loze ontbijtje van het misselijkste deel van ons kleine reisgezelschapje weer, enigszins opgewarmd, voorbij zou zien komen, maar gelukkig bereikten we net voordat dit kritieke moment aangebroken was ons hotel.

Doordat we zo vroeg waren was de kamer nog niet helemaal klaar, een ramp die de receptionist ongevraagd goed maakte door ons dan ook maar meteen op de executive Floor te plaatsen in de meest luxe kamers van het hotel. Op die manier vinden wij het helemaal niet erg om een uurtje te moeten wachten, zeker niet omdat er pal naast het hotel niet alleen een leuk koffiezaakje zit, maar er hier in de buurt ook fantastische antiekzaken zijn waar je veel fraaiere kunst kunt zien dan in de musea van Bangkok.

Een uurtje later waren we dus voorzien van koffie, cultuur en een kamer en konden we ons opmaken voor de reis naar de weekendmarkt. Ik heb daar in eerdere jaren ook al uitgebreid over geschreven, maar voor wie het nog niet weet.... de weekendmarkt hier is een absolute must voor iedere bezoeker van Bangkok, een ontelbare hoeveelheid kraampjes (de cijfers in de reisgidsen lopen nogal uiteen, volgens mij zijn het er zoveel dat iedereen al lang het overzicht kwijt is geraakt) en waar je van alles kunt kopen, van auto-onderdelen tot kleding en huisdieren.

Terwijl we ons klaarmaakten voor de trip daarheen hadden we ook wat sms contact met een thaise vriendin van ons om iets af te kunnen spreken voor een gezamenlijk etentje. Na ons smsje waarin we zeiden naar de markt te gaan was haar antwoord... dat is inderdaad leuk, maar heb je al gezien hoe hard het regent?

En inderdaad... een enorme bui stortte zich leeg boven Bangkok.

We hebben maar stoer terug ge-smst dat we Nederlanders waren en dus dol op regen, toen stiekem een schietgebedje gedaan dat het toch snel op zou houden met regenen en zijn op pad gegaan. Voordeel van de regen is hier trouwens wel dat het een soort warme douche is, maar nadeel is dat er van de straten zoveel viezigheid op gaat spatten dat het soms haast onmogelijk is kleren en/of huid weer smetteloos te krijgen (en als het hier regent kan het trouwens ook maar zo gebeuren dat binnen de kortste keren straten onder water staan en je de putdeksels langs ziet dobberen.)

Met het hotel bootje zijn we door de regen naar het dichtstbijzijnde sky train station gevaren en nog voordat we daar aangekomen waren was het al droog. (bidden helpt dus kennelijk, als degenen die het doen lief genoeg zijn). Toen met de sky train naar de markt en daar genoten van alle drukte en gedoe. Toen we er bij een kraampje net aan een kom heerlijke noodle soep zaten verscheen er ineens een man en vrouw of tien aan politie. Eén politieman stortte zich met gevaar voor eigen leven op een etalagepop die voor het kledingkraampje naast ons stond terwijl een andere politieman zich met ware doodsverachting op 2 houten giraffes wierp die een kraampje verder stonden.

De eigenaar van 'ons' restaurantje trok snel de tafel van de mensen die achter ons zaten onder hun verbaasde neuzen vandaan, evenals de onbezette stoeltjes die er nog stonden. Kennelijk is het verboden spul voor je kraam te hebben staan en dus kon het gebeuren dat we even later een politie pick-up langs zagen komen met aan boord een stel etalagepoppen, rekken vol haarspeldjes, de 2 giraffes en een hele bende andere, in beslag genomen zooi. Als je dan bedenkt dat het in vele steden in Nederland ieder jaar weer een hele toestand is over wat winkeliers nou allemaal wel of niet op de stoep voor hun winkel neer mogen zetten is dit soort lik op stuk beleid misschien nog niet zo'n gek idee!

De noodle soep verkoper zei trouwens dat wij rustig konden blijven zitten, ook al zaten ook wij duidelijk een stuk voor zijn kraampje, kennelijk is het weliswaar verboden zooi voor je kraam neer te zetten, maar zolang je er maar een stel buitenlanders op plakt wordt het gedoogd. Misschien is er hier nog een carrière voor me weg gelegd als professioneel giraffe-zitter!

Na het bezoek aan de markt zijn we weer aan het sms-en geslagen met vriendin Suree om iets concreets af te spreken voor het avondeten. Nou is een concrete afspraak maken met een Thai haast net zo moeilijk als het redden van je giraffe uit handen van de politie hier. Dus ondanks mijn sms dat we wat af moesten spreken en dat de accu van ons telefoontje bijna leeg was waren de eerste berichten van suree's kant vooral berichten van de strekking 'ok. leuk'

Bericht terug...'onze accu is haast leeg, waar en wanneer schikt het jou'.... Bericht van Suree 'zeg het maar' Bericht van ons...'onze accu is haast leeg, noem maar een tijd en een plaats'....

Suree... '7 uur is wel goed' Wij weer ...'onze accu is haast leeg, maar waar dan?'.... en zo, met een steeds leger rakende accu hebben we dan toch uiteindelijk een afspraak weten te maken om het meest bizarre te gaan doen wat ik ooit in mijn leven heb gedaan!

Nee, minderjarige lezertjes hoeven niet te stoppen met lezen, het blijft wel in de grenzen van het beschaafde, ook al was het wel een tamelijk bijzonder gebeuren!

Suree had afgelopen zomer naar Zwitserland willen gaan, maar kreeg om onduidelijke redenen geen visum en ze heeft toen gezegd dat ze zich nog wel zo verheugd had op de Zwitserse chocolade en op kaasfondue. En dus zijn we gisteren naar een Zwitsers restaurant gegaan (hier bestaan alle soorten van restaurants, zelfs Zwitserse) en zijn daar, om Suree een beetje troost te bieden, gaan kaas-fonduen! Met als dessert... Chocolade fondue!

Vreemd genoeg smaakte het ook nog best goed, ondanks het warme klimaat hier, al merkte je eigenlijk pas echt goed hoe zwaar je gegeten had op het moment dat je vanuit de ruimte met airconditioning de Bangkokse warmte in stapte.

Nu zitten we, een ochtend later, weer op onze kamer, na net genoten te hebben van een heerlijk ontbijtbuffet (noem het en ze hadden het, van havermout, muesli (hee, weer die zwitsers!), kip teriyaki, gebakken rijst en edammer kaas tot chocoladegebak). Zometeen gaan we de rivier oversteken om aan gene zijde wat Thaise collega's te ontmoeten voor wat diepgaande en hopelijk opbouwende gesprekken en natuurlijk voor een uitgebreide lunch.... En nou maar hopen dat ze niet in een vlaag van exotisme een fondue restaurant willen gaan bezoeken!

Van licht, vuur, heilig vuur, vuurwerk, balzalen, speciaal zijn en Frans zijn

Afgelopen maandag zijn we rustig begonnen aan het zwembad van het

hotel en datzelfde rustige tempo hebben we manmoedig vol weten te houden door te besluiten ook maar in het hotel te lunchen. Er zit hier namelijk een goed chinees restaurant dat voor de lunchtijd heerlijke dimsum klaarmaakt, van die overheerlijke gebakken, en gestoomde hapjes.... Niet alleen lekker, maar ook lekker licht te verteren..... tenminste, in theorie, want kennelijk verkeerde iemand hier onder de indruk dat we er uitgehongerd uitzagen en hapjes kunnen nog zo lichtverteerbaar zijn, maar als schaaltje na schaaltje op je tafel gestapeld wordt, dan begint ergens rond schaaltje 317 het lichtverteerbare om te slaan in lichte paniek, zeker als je bedenkt dat bij al die heerlijk lichte hapjes ook nog zeker een pot of 6 aan thee werd uitgeschonken. Gelukkig hield op een gegeven moment de stroom hapjes op. Alle bakjes werden van tafel gehaald... en daar verschenen de mandjes met ba pao-achtige zoete hapjes!!! Na er ook daar nog wat van weg te hebben gewurgd (we zijn nog van de generatie die geleerd heeft dat je altijd netjes je bordje leeg moet eten), werden dan gelukkig ook die mandjes weer weggehaald.... Om vervolgens plaats te maken voor kommen maissoep en schalen met gebakken rijst.... Het geheel gaf een geheel nieuwe betekenis aan het woord hongersnood! Na (bedankt lieve ouders voor die indoctrinatie over die leeg gegeten bordjes he!) het worstelen met deze etenswaar was er gelukkig ook nog fruit, zodat we niet al te hongerig van tafel konden waggelen en spontaan besloten om dit toch wel erg hectische deel van de dag af te sluiten met een voor ons erg a-typische siesta.

Toen we uit onze coma ontwaakten bleek er een briefje onder de kamerdeur heen geschoven te zijn. Een keurig voorgedrukt formuliertje dat ook keurig in was gevuld en waar op stond:

Van: de receptie

Aangenomen door: de receptie

Inhoud van de boodschap: wilt u zich melden bij de receptie

Hoogachtend: de receptie

Na wat nadenken kwamen we tot de conclusie dat het wellicht slim zou zijn even bij de receptie langs te gaan en toen we daar, met ons keurige formuliertje, aan waren gekomen werden we meteen door de baas van het spul naar een apart bureautje geleid met daarop het bordje 'guest relations'. Om een beeld te geven van het geheel hier... de lobby van dit hotel is enorm, de grote receptie lijkt er zelfs miniem, maar dat bureautje dat op 5 meter van de receptie staat lijkt helemaal iets uit madurodam. En het grote raadsel is natuurlijk wat er aan dat bureautje kan, wat niet ook aan de receptie zou kunnen. Maar goed, als ze ons graag aan zo'n bureautje zien zitten dan doen we ze natuurlijk graag dat plezier.... En vriendelijkheid wordt kennelijk beloond, want wat bleek? De dag erna kwam er een Japanse schoolklas en die beste mensen wilden graag een hele verdieping zodat de begeleiders en de leerlingen bij elkaar in de buurt zouden zitten. En wij zaten, met kamer en al, helemaal midden in de voor de Japanse invasie geplande verdieping. Of we het heel erg vonden om onze zooi te pakken en te verhuizen naar een suite?

Nou dat vroeg natuurlijk wel om uitgebreid en diep nadenken, maar na 2 seconden hebben we ons maar opgeofferd, met als gevolg dat we nu een soort balzaal tot onze beschikking hebben, met daarnaast nog een slaapbalzaal, 2 toiletten en iedere dag voorzien worden van een zeer fraaie fruitschaal (ze weten van die dimsummers natuurlijk dat we een onverzadigbare eetlust hebben), het enige wat er tot nu toe nog aan mankeert is de ingebouwde masseuse, maar misschien blijkt straks dat die alleen maar een paar daagjes vrij had.

Die middag zijn we rond een uur of 3 naar Wat Chedi Luang gegaan, waar, zoals ik al eerder meldde, de ongeveer 100 dagen geleden overleden abt gecremeerd zou worden. Voor dat soort gelegenheden kleed je je hier in het zwart. Of in het wit. Of in een combinatie van die kleuren. Gelukkig was onze meegebrachte kledingvoorraad ook geschikt voor deze situaties en zo kwamen we dus keurig passend gekleed aan op het tempelterrein, waar het al zwart (en wit en zwartwit) zag van de mensen, die gekomen waren om deze kennelijk zeer beroemde abt de laatste eer te bewijzen. De sfeer is wat lastig uit te leggen, maar heel anders dan zo vaak bij ons ging het hier inderdaad vooral om het eerbewijs en ging het helemaal niet om droefheid, geweeklaag en tranen. Sterker nog, volgens mij gooide de persoon die alsmaar door de luidsprekers aan het omroepen was er regelmatig een mop doorheen en kennelijk nog een goeie ook, te horen aan het gelach van de mensen om ons heen!

Doordat we er al redelijk vroeg waren konden we een plaatsje vrij dicht bij de olifantvogel/brandstapel vinden. Ik zal na terugkomst met alle plezier de foto's van het beste dier laten zien, maar ik denk dat het zelfs met een foto lastig is een goed beeld te krijgen van dit fabeldier: helemaal bekleed met glanzende folie, zo ongeveer als paaseitjes bij ons, maar dan in alle kleuren van de regenboog, en met het paviljoen dat hij op zijn rug had erbij wel een meter of 20 hoog!!! En... wapperend met zijn vleugels, schuddend met zijn kop en zijn slurf steeds intrekken en daarna, bij het weer strekken van die slurf strooiend met iets...rijst, zand? (we moeten het nog navragen bij wat thaise vrienden). We kregen dus het idee dat de monnik ofwel over zeer grote machten beschikte, ofwel dat er nog iemand in die vogel zat die alles bewoog.... Nou maar hopen dat ze die niet zouden vergeten te bevrijden, voordat de boel in de hens ging!!! (later bleken ze dat inderdaad niet vergeten te zijn en werden er via een wat wankel laddertje een man of 10 uit de olifantenbuik bevrijd).

Maar goed, wij waren dus vrij dicht bij het mythische beest en stonden daar wat te staan, terwijl veel thaise mensen een kleed mee hadden genomen om op te kunnen zitten (helaas, onze koffer kon ons wel voorzien van rouwkleding, maar hele vloerkleden waren er niet in te vinden), en met de vriendelijkheid die thaise mensen zo eigen is en die een van de redenen is dat we zo thailand-verslaafd zijn werd er prompt plaats gemaakt voor ons tweetjes. Nadeel van het plaatsje in kwestie was dat het vlak bij de toiletten van de tempel was.... Keurige toiletten voor de tempelbezoeker, maar berekend op wat er zo gemiddeld per dag naar de tempel komt en niet op deze massa van duizenden mensen! En dus kwam er af en toe een wat minder aangename geur voorbij, waarvan we wisten dat het niet de monnik kon zijn, aangezien die keurig gebalsemd was. Gelukkig zijn mensen hier in Thailand op alles voorbereid en zijn wij hier genoeg thuis om samen met hen voorbereid te zijn, want net als de meeste andere aanwezigen in die golf van poepluchten, konden wij een potje welriekend spul tevoorschijn toveren, in ons geval tijgerbalsem, het tovermiddel tegen alle ongemakken die een mens maar kunnen treffen (denk aan wagenziekte, spierpijn, jeugdpuistjes, insectenbeten en open riolen). Bewonderend dat we er blijk van gaven bijna net zo slim te zijn als Thaise mensen keek de massa om ons heen ons aan en al vrij snel werden we van alle kanten overspoeld met andere geurmiddeltjes, want iedereen had natuurlijk het lekkerste geurtje bij zich en van iedereen moesten we dat toch absoluut even ruiken. Ondertussen werd er aan alle kanten geofferd voor de monnik. Je kon er gewaden kopen voor de monnik, stokken voor de brandstapel (je kocht wat van dat spul, legde het vooraan op een soort altaar, daar werd het weer vanaf gehaald en in een doos gedaan en terug gedragen naar achteren, waar weer een ander hetzelfde kocht en ermee naar voren sleepte... dit is geen vorm van bedrog, maar het gaat er meer om dat je de monnik eer bewijst door zoiets voor hem te kopen en dat je voor jezelf het pad naar een beter volgend leven effent door te geven, dan dat het er om zou gaan die monnik nog op het nippertje te voorzien van gewaden of van stokken), tassen vol geld werden ingezameld, waarbij het geen klap uitmaakte of je nou een dubbeltje gaf of een stapel grote biljetten, belangrijk was alleen dat je de monnik eer kon bewijzen....en dat het gezellig was natuurlijk! Want zet 2 of meer Thai bij elkaar en er verschijnt vanzelf een eetstalletje en de boel wordt vanzelf een feestje (en hier stonden tientallen eetstalletjes, waarbij alles gratis was... geschenk van de restauranthouders die op die manier eer bewijzen aan de monnik.)

Op het hele terrein werden ook dvd's uitgedeeld, maar aangezien we geen idee hebben wat daar nou precies op staat en aangezien het allemaal vast geheel in thais is, besloten we er geen te willen. Prompt pakte een vrouw die naast ons zat en die ons al voorzien had van lekkere geurtjes en snoepjes een stapeltje van die dvd's uit haar handtas en gaf ons er een, terwijl ze verklaarde dat je je als boeddhist niet moet hechten aan bezit en dus wilde ze er graag een aan ons geven...benieuwd wat we er na thuiskomst op aan zullen treffen dus!

Om een uur of 6 leek het wat rustiger te worden en we hebben toen een plekje aan de voorkant van de olifantvogel gezocht, waar we ook weer prompt een plaatsje op een kleed aangeboden kregen. Terwijl we daar zo zaten kregen we de indruk dat ofwel de thaise manier van voorbereiden geheel anders is dan die in Nederland zou zijn, ofwel dat 100 dagen voorbereiden toch wat aan de korte kant was, want urenlang werden er van alle kanten staketsels met vuurwerk aangedragen die vervolgens in de grond gepoot moesten worden of aan de olifantvogel bevestig moesten worden. Daar waar in eigen land alle daarvoor benodigde gaten, haken en spijkers waarschijnlijk al lang op hun plaats gezeten hadden, moest dat hier allemaal op dat moment nog geregeld worden. En steeds als je dacht 'nu zijn ze klaar', kwam er weer iemand aansjouwen met zo'n vuurwerkstaketsel. Na zo enige uren het gehamer en getimmer te hebben mogen aanschouwen werd er begonnen met allerlei gebeden, die ondanks dat ze niet te verstaan waren toch wel erg indrukwekkend waren, doordat zo veel mensen tegelijk hardop zaten te bidden. En daarna begon het spektakel....

De brandweer dirigeerde iedereen op veilige afstand (een meter of 20 van de vogel) en spande een touw. Prompt kwamen er mensen die hun kleedje voor het touw legden en er op gingen zitten. 'Hee', dachten de dappere brandweerlieden, 'dat is niet de bedoeling.... Iedereen moet achter het touw zitten!' En dus werd het touw voor de nieuwe voorste rij zittende mensen gespannen, waarop er natuurlijk prompt weer andere mensen voor het vers gespannen touw gingen zitten en de brandweer, die wilde zorgen dat iedereen veilig achter het touw zat dus het touw opnieuw verder naar voren moest verplaatsen. Dit geheel herhaalde zich totdat de voorste rijen op de vast nog zeer veilige afstand van 10 meter zaten.

En daarna kon het geweld eindelijk losbarsten:

Eerst kwamen er enorme rookwolken in allerlei kleuren uit de olifantvogel (waardoor de hele goegemeente zat te hoesten en te proesten) en daarna.... Viel alles weer stil, op de nodige omroepberichten na.... Pas een half uur later begon het echte werk. Eerst was er een enorm mooi en bovenal hard vuurwerk (normen voor de geluidssterkte van vuurwerk zijn hier ook wat anders dan in Nederland, ik dacht even dat de japanse invasie echt begonnen was!) en daarna prachtig siervuurwerk op de grote Chedi van de tempel (een soort stoepa, zeg maar), door dit vuurwerk werd een soort fakkel ontstoken in de bek van een vuurspuwende draak (geen echte, denk ik, want die had geen fakkel nodig gehad) en deze zweefde langzaam vanaf de hoge chedi naar de brandstapel, steeds een stukje vooruit, weer een stukje terug, weer wat naar voren en zo verder totdat hij bij de brandstapel in de buurt kwam en daar het lont ontstak voor de wat eerder met zoveel zorg geplaatste staketsels....horen en zien verging je toen overal het fraaiste vuurwerk losbarstte.... Deze monnik was heilig en dat zou je weten ook.... Zelfs al woonde je op 100 km afstand!!!!. Uiteindelijk liep er een strook vuurwerk naar de olifantvogel toe en begon het bouwsel op zijn rug te branden en begon de monnik aan het laatste traject van zijn weg naar een volgend leven of naar de verlichting.

De brandweer deed ondertussen manmoedige pogingen ervoor te zorgen dat alleen dat deel van het geheel, waar de monnik in lag goed brandde, maar er ontstond toch wat paniek toen de bovenste 5 meter van het bouwsel onder donderend geraas afbrak en brandend naar beneden stortte..... ineens bedachten mensen dat die 10 meter misschien toch niet zo'n heel veilige afstand was en probeerde de hele massa zich naar achteren te verplaatsen, wat nog wonderwel goed lukte. De monnik was wel heilig, maar kennelijk zag niemand er heil in zich tegelijk met deze beste man te laten cremeren.

Op dinsdag zijn we terug gegaan naar de massage school, niet voor bijles en nee...zelfs niet voor de zweedse (al is ze wel wonderschoon, ik weet niet of ik dat al vermeld had?), maar nee, wij gingen erheen omdat de school een stichting ondersteunt die zich richt op het geven van hulp aan wat ze hier noemen 'special people' oftewel in fraai nederlands mensen met een verstandelijke beperking en deze stichting richt zich dan vooral op kinderen, aangezien we zelf ook wel tamelijk special zijn leek het ons wel een goed idee die stichting wat te steunen. Groot was de vreugde dat wij ze weer op kwamen zoeken (en toen hadden ze nog geen idee dat we had kwamen brengen), de directrice werd opgetrommeld, koffie werd gezet, de airco werd aangeslingerd (want je zou eens niet bevriezen), onze voormalige leraressen kwamen juichend op ons afgestuiterd.... Gezelligheid alom. Toen bleek dat we niet alleen hun koffie op kwamen zuipen, maar ook nog wat kwamen brengen werd de vreugde nog groter. Het was niet eens zo'n enorm bedrag dat we wilden doneren, maar het bleek toch genoeg om de stichting voor twee maanden te voorzien van luiers en melk Uiteraard werden we prompt uitgenodigd om mee te lunchen (en veel natuurlijk, want eten is leuk en gezellig en veel eten is dus nog veel leuker en gezelliger...thaise logica), maar niet voordat we werden voorgesteld aan alle nieuwe leerlingen en dat zijn er, nu de officiële vakantie periode (waarin wij onze lessen hadden) voorbij is, een stuk of 50. Prachtig, al die verbijsterde gezichten die zich af vroegen aan wat voor gekken ze nu weer werden voorgesteld!

Na de lunch kregen we ook nog twee door de special people beschilderde tassen, die van een haast bovenaardse schoonheid zijn en dus waarschijnlijk als verjaardagscadeau gaan dienen voor mijn schoonmoeder of een andere 'special people'.

Na dit bezoekje aan de school zijn we naar een Franse vriend gegaan die een zaak heeft in een heel ander deel van de stad, een deel waar steeds meer restaurantjes en galerietjes bij zijn gekomen de laatste paar jaren, maar waar je nog weinig toeristen tegen komt, misschien dat we bij een volgend bezoek aan Thailand toch ook maar eens een guesthouse aan die kant van de stad op gaan zoeken om er zodoende wat meer tijd door te kunnen brengen (al ligt de hele wijk wel net aan het uiteinde van de startbaan van Chiang Mai International Airport en geeft dat af en toe wel wat herrie, maar gelukkig niet zo heel veel, want ondanks de grootse naam van het vliegveld is het geen erg druk gebruikte luchthaven).

Voor 's avonds hadden we, om in Franse stijl te blijven, een tafel gereserveerd in een Frans restaurant in de buurt van ons hotel voor 8 uur.

Keurig om acht uur waren we daar dus aanwezig en ontstond er een wel zeer Thais gesprek met de serveerster:

Wij: hallo, we hebben een tafel gereserveerd voor acht uur

Zij: ja, maar het is acht uur

Wij:: ja, dat klopt en we hebben gereserveerd voor acht uur

Zij: nee, nee, het is acht uur hoor

Wij: ja, dat klopt en dus willen we graag onze voor acht uur gereserveerde tafel

Zij: maar... eh... acht uur

Na wat overleg met een tweede serveerster ontdekte ze gelukkig dat er gewoon een tafel voor ons klaar stond en dat het geen probleem was dat we het er allemaal over eens waren dat het inderdaad acht uur was!

Amazing Thailand!!!!

Gisteren (woensdag was dat, als ik de tel niet helemaal kwijt ben) zijn we begonnen met een wandeling richting de tempel waar we aan het begin van de week de crematie ceremonie mee hebben gemaakt. Een wandeling met een leuke omweg, want via via hadden we gehoord dat er ergens in een steegje een nieuw restaurant zat en niet alleen een restaurant, nee, het is ook een tea-room. (voor de wat jongere lezers: een tea-room is een voor jullie haast pre-historische instelling die bestaat uit een ruimte met een hoge mate van elegantie, die niet zozeer gekenmerkt wordt door het feit dat de tijd er stil gestaan lijkt te hebben, maar wel door een zeker element van tijdloosheid tijdens je verblijf daar, zodat je er in alle rust kunt genieten van een kopje thee en een gebakje; het is dus iets heel anders dan een Nederlandse coffee-shop.... Ik heb hier laatst wat mensen uit proberen te leggen dat je in Nederland in een coffee-shop veel kunt kopen, maar waarschijnlijk geen koffie. Daarna kwam het gesprek op het Nederlandse softdrug beleid en na een uitleg daarover wisten ze het zeker...Nederland ligt niet alleen ver hier vandaan, het ligt zelfs op een andere planeet!) In deze tea-room bleken ze te beschikken over iets wat je in dit land helaas niet al te vaak aan zult treffen (hooguit in Bangkok): lekkere gebak. Na daar dus een tijdje in alle rust te hebben genoten zijn we vervolgens verder gegaan naar de tempel, waar van de brandstapel alleen nog een flinke plek verbrand gazon een laatste stille getuigenis vormde. Toen maar weer op pad naar het hotel, dit keer met een omweg om een Japanse vriendin te bezoeken die altijd een restaurant had met vooral vegetarisch eten in het rustige deel van de stad waar ik het net nog over had, maar die haar hele toko een paar maanden verhuisd heeft richting het centrum. Blijkt ze inmiddels een tweede restaurant te hebben... en wat is de specialiteit van deze vegetarische, macro-biotische, organische etc. Japanse daar???? Steaks en varkens karbonaadjes!!!!

Amazing Thailand!!!

Na dit bezoekje bleek dat een van ons leed aan een acute aanval van een gebrek aan nieuwe schoenen (drie keer raden wie dat nou weer kan zijn) en dus moesten we naar een groot winkelcentrum aan de rand van de stad, waar ze gelukkig nog her en der bleken te beschikken over wat schoeisel, zodat een remedie voor deze toch wel zeer ernstige aandoening gelukkig toch nog onverwacht snel gevonden was.

Toen terug naar de Fransman waar we gisteren ook al waren geweest, hij had ons namelijk uitgenodigd om vlak bij zijn zaak samen wat te gaan drinken. Bij aankomst in zijn zaak deelde hij mee dat er ook nog een andere Fransman mee zou gaan en de moeder van deze Fransoos, die hier vakantie hield. Hij dus aan het telefoneren met de andere Galliër en wat blijkt.... Die zaten op dat moment hemelsbreed 300 meter van ons hotel af in een cafeetje en dus was het wel een erg handig plan om daar met zijn allen heen te gaan.

Fransen in Thailand...dat is pas Amazing!!!

Aangekomen in het centrum bleek onze Franse vriend geen idee te hebben waar de zaak waar hij met zijn vrienden af had gesproken nou precies zat, maar gelukkig zijn we in hoge mate deskundig op horeca-gebied hier in Chiang Mai en konden we zo het De Naga café toch vinden. Daar aangekomen bleek de vriend een soort Franse reus te zijn, hetgeen niet verwonderlijk was, aangezien zijn moeder wel iets weg had van twee Franse reuzen boven op elkaar! Gelukkig bleken het wel heel vriendelijke reuzen te zijn en hebben ze ons niet opgegeten.

Daarna zijn we, om in franse stijl te blijven gaan eten bij een crêperie, waar we ook al jaren komen en waar ze behalve heerlijke crêpes ook lekkere cider hebben.... In theorie tenminste, want al jaren hebben ze ook leveringsproblemen als het gaat om deze cider. Al dagen belooft de eigenaar ons nu dus al...morgen is het er!

Helaas bleek ook gisteren dat het er pas vandaag zou zijn en de eigenaar was behoorlijk pissig op zijn leverancier (mijn vraag of die leverancier ook een Fransman was en toen dat inderdaad zo bleek te zijn mijn daaropvolgende opmerking dat de laksheid daar wel mee te maken zou hebben gingen ten onder in zijn revolutionaire verontwaardiging over het uitblijven van leveranties). 'maar', zo sprak hij wraakzuchtig, 'als hij morgen komt zeg ik tegen hem dat er twee flessen gratis zijn voor me, dat zal hem leren!'

Zijn gezicht toen ik hem zei dat hij die gratis flessen dan mooi aan ons kon geven maakte het gebrek aan cider die avond meer dan goed!

Van ijsberen, mild pluimvee, hete kippen, Karen en oude lijken die uit de kast komen

Afgelopen maandag zijn we met onze Canadese ex-klasgenote (zij zit nog wel in de klas voor haar level 2, maar wij laten het voor dit jaar bij level 1) haar verjaardag gaan vieren en ze vertelde dat het erop de school nu heel anders uitziet, aangezien het nu veel drukker is. Toen wij begonnen was het namelijk officieel nog vakantie, vandaar ook dat wij een vrij kleine klas hadden en dat ons klasje ook het enige van de hele school was. Nu zijn de klassen een behoorlijk stuk groter geworden en is het allemaal ook veel minder persoonlijk. Onze ex-klasgenoten die doorgaan met level 2 hebben echter wel geluk dat ze nu een weekje voorlopen, daardoor hebben zij nu een klasje van 3! (en volgende week van 2, aangezien de Zweedse en de Schotse ook nog doorgaan voor level 3).

Op dinsdag hebben we het heetste deel van de dag maar weer eens in de bioscoop doorgebracht en wel met de film Avatar in maar liefst 3 dimensies. Het vermijden van de hitte verliep prima, want dankzij de airco is het in Thaise bioscopen altijd al behoorlijk fris, maar bij deze film had kennelijk iemand gedacht 'het speelt op een planeet die er erg tropisch uitziet, laat ik de airco dus maar eens een extra slinger geven'. Het resultaat was een bioscoopzaal vol ijsberen die met 3D-brillen op zaten te kijken hoe allerlei acteurs het wèl warm hadden. Ik zelf zat gewoon te verlangen naar de warmte van de Hollandse winter!

Op woensdag zijn we vertrokken naar een ander hotel, aangezien alle grote hotels in het centrum vreemd genoeg vol bleken te zitten van woensdag tot vrijdag (ook het onze dus), al hebben we tot nog toe niemand kunnen vinden die snapte waarom het nou net die dagen zo druk was, het was geen feestdag of zo, maar misschien was er wel een belangrijk congres (red de ijsbeer, waarschijnlijk).

Ons nieuwe hotel lag aan de rand van de stad en hoewel we het adres bij ons hadden was het voor de taxi chauffeur toch nog een hele speurtocht. Op zich valt hem dat niet kwalijk te nemen, aangezien in Thailand eigenlijk alleen de hoofdstraten een echte naam hebben, alle zijstraatjes van die hoofdstraat heten dan soi (steeg) nummer zoveel tot zoveel en die sois hebben weer zijsteegjes die ook genummerd zijn. Zo kun je dus moeten zijn in soi 12 zijsteegje 4 van de Suthepstraat en als je dat dan eenmaal gevonden hebt ben je er nog niet, want ook het systeem van huisnummers is hier wat vreemd. Ooit zijn er namelijk in al die straten en sois kavels geweest die keurig genummerd waren van 1, 2 enz. maar inmiddels is er op die kavels van alles gebouwd. Op de ene kavel staat misschien 1 huis, op de volgende staan er 8 en op weer een volgende 12. Het oorspronkelijke huisnummer 3 is dus inmiddels veranderd in de nummers 30/1 tot en met 3/12, zodat als je op nummer 2 in de straat bent en je moet naar nummer 3 je nooit zeker weet of je dan 1 huis verder moet zijn of een huis of 10. Gelukkig dus dat we, door ervaring toch wel een beetje wijs geworden, ook het telefoonnummer van ons nieuwe hotel bij ons hadden. Ik heb het hotel dus maar gebeld en toen de uitsluitend Thais sprekende chauffeur onze gsm in zijn handen gedouwd. Zelfs na dat gesprek heeft hij ons nog op een aardige dwaaltocht door de buitenwijken van de stad meegevoerd, maar hij had er zelf wel veel lol in (en de prijs hadden we vooraf afgesproken, dus wij vonden het ook allemaal wel best). Toen we eindelijk bij het hotel aankwamen bleek het nog veel mooier dan het op internet al had geleken. Een prachtig zwembad, enorme vijverpartijen en fantastische kamers.... Het zou weer afzien worden!

's Avonds hebben we heerlijk bij het zwembad zitten eten. Ik zelf had Khao Soy besteld, een streekgerecht dat nog het beste te beschrijven is als een soort pittige soep met kip en noodles er in. Heerlijk was het, alleen was dit wel de mildste Khao Soy die ik ooit had geproefd, maar dat maakte het niet minder lekker.

De volgende dag zaten we aan een late lunch bij het zwembad toen een van de personeelsleden kwam vertellen dat ze die avond bezig zouden zijn met onderhoud aan de keuken en dat we dus, als we er die avond wilden eten, voor 6 uur onze bestelling door moesten geven. Niet bepaald leuk als je net om 3 uur je lunch weg hebt zitten te werken, maar gelukkig wisten we al dat ze een heerlijk milde Khao Soy hadden die zo licht verteerbaar was dat hij ook zo kort na de lunch wel zou smaken.

Om half 6 dus maar weer naar het zwembad gegaan, om daar te ontdekken dat ze de bar daar al gesloten hadden (er zou ook onderhoud aan het zwembad zijn, dus ja, logisch dat dan de bar dicht moet), maar na wat vragen bleek het ook in het hotel nog geen 6 uur te zijn en konden we dus onze 2 porties heerlijk milde soep bestellen. Enige tijd later verscheen de ober weer die zei dat het eten wat langer op zich liet wachten, omdat de kok op zijn brommer onderweg was. Wat sneu, zeiden we nog, moet die arme kok helemaal voor ons terug komen om zijn milde soep te maken.

Maar al kort daarna kwam de ober terug met twee kommen dampende soep. Een soep die helemaal rood zag van de pepers die er in zaten! En in plaats van de heerlijk malse kipfilet van gisteren zaten er nu complete kippenpoten in! Al bij de eerste hap was het duidelijk... de conferentie om ijsberen te redden van de bevriezingsdood had het besluit genomen om alle koukleumen ter wereld te redden door ze te voorzien van het meest pittige eten ooit!!!!

Die arme kok was dus gewoon op zijn brommer naar een of ander eetstalletje gereden en had daar soep gekocht, die keurig verdeeld over twee fraaie hotel-soepkommen en keek nu waarschijnlijk ergens vanuit een verdekte plaats toe hoe die twee buitenlanders langzaam af zaten te branden. Maar we hebben het overleefd (zij het met tranen in de ogen) en hebben braaf onze bordjes (nou ja, kommetjes) leeg gegeten.

De volgende ochtend bleek het zwembad er nog exact zo uit te zien als de dag ervoor, evenals de keuken, geen idee dus wat het onderhoud inhield, maar erg ingrijpend was het niet.

En toen zijn we weer terug verhuisd naar ons hotel midden in de stad (het bleek een kort ritje, als je een chauffeur hebt die weet hoe hij rijden moet) en omdat het nog vroeg was zijn we naar een winkel gegaan waar we de week daarvoor een tafelloper besteld hadden. Nou waren we ook in eerdere vakanties al eens bij die winkel geweest, maar hadden daar steeds Thais personeel getroffen (nou ja, feitelijk zijn het Karen, leden van een van de bergstammen hier) maar we wisten van een Japanse vriendin van ons, die hier als journaliste werkt, dat de eigenaar een westerling was. Sterker nog: we zouden die avond bij die Japanse vrienden gaan eten en ook Kent, de eigenaar van de winkel zou uitgenodigd zijn. En wat zit er dus in die winkel, toen wij er binnenstapten.... Juist ja, een westerling! En hij zag er best uit alsof hij Kent zou kunnen heten (of Jan, Piet, Kees etc.), dus we hebben maar even voorzichtig geïnformeerd of hij inderdaad de befaamde Kent was en, toen hij het inderdaad bleek te zijn, ons netjes voorgesteld en gezegd dat we die avond kennelijk samen uit gingen eten. Hij bood meteen aan dat we wel met hem mee konden rijden, dus dat kwam handig uit.

Kent is in Thailand geboren, later verhuisd naar de VS. Zijn ouders zijn geboren in China, maar zijn grootouders weer in de VS. Hij is getrouwd geweest met een Zweedse (die al jaren geleden is overleden) en heeft een Zweedse dochter die in Thailand leeft, een geadopteerde Karen zoon, die als chefkok in Zweden woont en werkt en dan nog een Karen dochter met zijn tweede vrouw. Als je hem dus vraagt waar hij vandaan komt en waar hij thuishoort is dat best een lastige vraag voor hem. In '77 is hij samen met zijn eerste vrouw in het noordwesten van Thailand terecht gekomen bij de Karen, heeft daar uiteindelijk een hele berg gekocht, waar hij nu een huis heeft staan (volgend jaar mogen we er met hem heen, heeft hij beloofd. Het had dit jaar al gemogen, maar hij gaat er de 22^e heen en wij gaan de 24^e al naar Bangkok en het ritje naar zijn huis kost een hele dag, enkele reis! Tenminste, het zou nu een hele dag rijden zijn... in de regentijd is het een dag rijden, dan een aantal uur varen over 3 verschillende rivieren en dan anderhalf uur bergop lopen..... met recht een buitenhuis dus!!!)

Op zijn berg wonen hele stammen Karen en alles wat zij weven en vlechten verkoopt Kent in zijn winkels en onderhoudt daarmee deze Karen-dorpen.

Het etentje bij onze japanse vrienden was erg leuk, behalve Kent en zijn twee dochters (mijn thema van deze vakantie lijkt nu toch wel te zijn... mooie Zweedse vrouwen... het is dat ik getrouwd blijk te zijn), waren er ook nog een Thaise hoogleraar Franse literatuur die we van vorige bezoekjes al kenden en een Amerikaanse die na tien jaar werken in Bosnië nu hier werkt. De Thaise hoogleraar wist nog te melden dat aanstaande maandag in de grootste en oudste tempel hier in de stad een zeer vooraanstaande monnik wordt gecremeerd. De beste man is zo'n 100 dagen geleden overleden en kennelijk is nu volgens de astrologen de tijd rijp om voorgoed afscheid van hem te nemen. Op het tempelterrein is nu een enorme brandstapel gebouwd in de vorm van een vogel met een olifantenkop (het beste voertuig om het paradijs te bereiken, zoals algemeen bekend is) en op maandag zal zelfs de oudste dochter van de Koning, prinses Sirindhorn, hier aanwezig zijn voor de plechtigheid.

We zijn gisteren gaan kijken naar de voorbereidingen en behalve de olifantvogel waren er al veel paviljoens gebouwd om alle hoogwaardigheidsbekleders te huisvesten en natuurlijk een enorme hoeveelheid eetstalletjes. Al het eten en drinken is er gratis, het wordt aangeboden door de eigenaars van restaurants en eetkraampjes om zo eer te bewijzen aan de monnik (en ook om zo zorg te dragen voor hun eigen zielenheil!). Ook waren er al volop mensen die offergaven kochten voor de overleden monnik... bloemen, kaarsen, gewaden.... Alles zal maandag mee de brandstapel op gaan, samen met de paar persoonlijke bezittingen van de monnik.

We zullen zeker proberen ons op maandag door het gewoel heen te werken om het zo allemaal mee te kunnen maken.

Gisteravond zijn we samen met onze twee resterende ex-klasgenoten uit wezen eten op een voedselmarkt hier in de buurt en het was weer erg gezellig. Ik heb ze het verschijnsel biermeisje uitgelegd (een Thaise jongedame in een wel zeer spaarzaam gesneden jurkje in de kleuren van een bepaald biermerk, die dan probeert de klanten door deze vorm van reclame aan het bierdrinken te krijgen.... En nee, geen animeermeisje, het enige dat ze doet is rondwandelen en bier inschenken....)

De Zweedse leek het wel een leuke baan, maar ze was wel wat bezorgd wat haar ouders er van zouden zeggen, ik heb echter voorgesteld dat ze die gewoon kon mailen dat ze de PR deed voor een grote thaise bierbrouwerij, dus wie weet heeft ze binnenkort een baan hier (en ik een bierverslaving)

Van MOA´s, herr Flick, klokgelui, farthing en de zondagspreek

Ik had natuurlijk kunnen weten dat het risico enorm groot was: een beeldschone Zweedse masseuse die me overal beknijpt en ik die met diezelfde beeldschone Zweedse masseuse alle strekoefeningen van het hele cursusboek uitprobeer..... maar ja, berouw komt na de zonde en dus heb ik gisteren mogen ontdekken dat ik nu opgescheept zit met een MOA.... Een Massagueel Overdraagbare Aandoening. De bij de Zweedse in slechts lichte mate aanwezige verkoudheid heeft zich in alle hevigheid geopenbaard, niet alleen bij mij, maar ook (en zelfs veel heviger dan bij mijzelve) bij mijn hoestende en proestende betere helft. Het valt niet mee om verkouden te zijn in een land waar het absoluut ongepast is je neus in het openbaar te snuiten L

Voordeel van mijn MOA is wel dat ik weer eens tijd heb om wat te typen, al speelt daarbij natuurlijk ook wel een rol dat we onze cursus af hebben gesloten. Beiden met een goed resultaat overigens. Het beviel zelfs zo goed dat, Deo Volente er inmiddels al een schip op de oceaan ronddobbert met een lading massage zooi op weg naar het winterse Nederland.

Mijn vorige reisverslag leidde bij een enkele, wel heel zeurderige lezer, tot klachten over het feit dat ik weliswaar uitgebreid verslag had gedaan van de vrouwelijke mede-cursisten (had ik al verteld van die beeldschone Zweedse trouwens?), maar niets had verteld over de mannelijke collega's. Een gemis wat ik nu dus goed zal proberen te maken.

Naast mijn eigen goddelijke verschijning waren er nog een Duitse fitness en yoga instructeur (al zal het mij een raadsel zijn hoe iemand zo stijf kan zijn en toch yoga lessen kan geven, maar wellicht had hij zijn ijzeren kruis ingeslikt, hij had in ieder geval in iedere Hollywood-film zo de rol kunnen spelen van foute marchende Duitser) en mijn vriend-voor-het-leven (al viel hij wel heel erg op mijn zweedse, maar wie kan het hem kwalijk nemen) Reggie, een ex-US marinier en tegenwoordig werkzaam als Personal Trainer for the rich and famous van Chicago. Tot mijn ellende hoor ik net van mijn snotterende beter helft tussen al haar geproest door dat ik vooral niet moet vergeten te vermelden dat Reggie er wel goed uitziet... ik zal maar proberen het als positief te zien dat ze kennelijk door mijn fysiek nog niet zo verpest is dat ze geen oog meer heeft voor de wat minder bedeelden uit het Marine Corps.

Op dag twee van de cursus werd de in mijn vorige reisverslag vermeldde Schotse naar huis (nou ja, naar hotel dan) gestuurd omdat ze ziek was en op de cursus gold: ziek...dan niet meer meedoen vanwege besmettingsgevaar (ik blij dat de Zweedse zo onopvallend verkouden was!) Op dag drie was ze echter al weer opgeknapt en mocht ze weer meedoen, al werd ze wel vanaf dat moment keurig in een wagen met airco vervoerd in plaats van in de achterbak van een stinkende pickup, zoals wij, normale mensen. Fijn dus dat ons clubje weer compleet was.... Nou ja, compleet.... Het was eerder overcompleet, want op dag drie stopte onze pickup ook bij een nieuw adres op de route naar de school en liet daar een nieuwe manspersoon instappen: een Oostenrijker met een geweldig ego, een plaat voor zijn kop zo groot als heel Wenen en een persoonlijkheidsstoornis van formaat!

Zo begon hij al in de wagen alle anderen te onderwerpen aan een kruisverhoor over wie en wat ze waren, bepaalde hij bij binnenkomst in de klas meteen dat het daar te koud was en dat de airco uit moest (hoezo overleggen met de anderen?), zodat de rest van ons het bijkans aflegde van de hitte (mijn Zweedse en ik versmolten tot één grote zwetende massa), wilde hij bij het examen bepaalde delen overslaan (welke examen kandidaat wil dat nou niet, maar je bent wel heel vreemd als je ook vraagt of het mag en dan vervolgens gepikeerd bent als dat niet toegestaan blijkt te zijn), droeg hij zijn eigen massage kleding in plaats van de door de school verstrekte pakken, maar vergat dan wel weer daar ondergoed onder te dragen, zodat iedere keer als hij bukte je zijn hele Tiroler Glockenspiel vrolijk het fraaie lied 'the hills are alive with the sound of music' zag bungelen.

Ook erg irritant was dat hij, tijdens de demonstraties tijdens de lessen, alsmaar heen en weer rende om vooral niets te missen, terwijl de rest van ons gewoon rustig zat en ook niets miste, behalve dan als de klokkenluider weer eens net voor je neus stond. Het allerbontst maakte hij het echter na afloop van de laatste les toen hij, in de pickup, de vrijgezelle dames van het gezelschap vroeg of ze van zwemmen hielden en vervolgens vermeldde dat hij net verhuisd was naar een hotel met bad en dat ze wel bij hem terecht konden. De reactie van de dames was nogal koel waarop hij gelukkig inbond, wat ergens ook wel jammer is, want een zekere marinier zat hem aan te kijken op een manier dat, als hij wel door gegaan was, de kans groot was geweest dat hij de eerste Oostenrijker was geworden die zich in een permanente baan om de aarde bevond.

Een ruimtereis trouwens die hij zeker gemaakt had als Reggie en ik toen al hadden geweten wat we te horen kregen toen we 's avonds met een groepje uit gingen eten (de canadese, de schotse, de zweedse, Reggie en wij tweetjes), want toen vertelde de Schotse dame, die veel oefeningen samen met onze Oostenrijkse vriend had moeten doen, met haar onnavolgbare gevoel voor humor en nog veel onnavolgbaardere accent 'I really felt a bit violated, because first he grabbed my boobs and after that he farthed! But at last for the farthing he said sorry' (oftewel: ik voelde me best aangerand, want eerst zat hij aan mijn tieten en vervolgens liet hij een scheet, maar voor die scheet zei hij tenminste nog sorry}. Wat jammer dat we 'vergeten' waren hem voor het eten uit te nodigen, zijn hotel lag aan de andere kant van de rivier en hij had het vast niet erg gevonden naar huis te zwemmen!

De Canadese vertelde trouwens tussen neus en lippen door nog even dat ze een stad bezit, weliswaar een spookstad, maar toch. Ze had indertijd de bedoeling gehad alleen een winkelpand in de toen al spookstad te kopen, maar toen ze na betaling van haar 400 Canadese dollars de papieren thuis kreeg bleek dat ze voor dat bedrag per ongeluk de hele stad had gekocht J

En zo leer je dus in een week tijd niet alleen hoe je een Thaise massage moet geven, maar je leert ook een hoop aparte (in goede en in 1 geval in slechte zin) mensen kennen.

De diploma uitreiking na de cursus was trouwens origineel thais-feestelijk, met toespraak, muziek en klasse-foto's J

Zaterdag ochtend zijn we verhuisd naar een ander hotel, het vorige was wel erg leuk, maar er was ook veel straat lawaai en het zwembad had iets weg van een baby-badje, maar dan voor eskimo´s en dus zitten we nu zo hemelsbreed 300 meter verder in een hotel waar we een jaar of 15 geleden ook al eens waren en waar we 2 heerlijke zwembaden hebben, die (heel apart voor Thailand) in de zon liggen.

Gisteravond zijn we uit gaan eten met Sombat en zijn vriendin Khop en terwijl we zaten te eten bedacht ik ineens dat het niet vreemd is dat zoveel mensen verhalen vertellen over Thailand, westerse oude mannen en (te) jonge meisjes, want Khob ziet er uit als een jaar of 23 en Sombat lijkt hooguit 42 te zijn en dat terwijl Khob tegen de 50 is en Sombat tegen zijn pensioen aan zit.

Wat me altijd trouwens wel opvalt aan diezelfde oudemannen-jongemeisjes verhalen is dat ze ofwel komen van mensen die hun Thailand kennis ontlenen aan het feit dat ze ooit op Konnginnedag op de vrijmarkt een sateetje hebben gegeten ofwel van mensen die Thailand wel hebben bezocht, maar er dan nooit over klagen dat de kamermeisjes die hun nest opmaken of de serveersters bij wie ze hun bier bestellen er ook geen dag ouder uitzien dan iemand uit de brugklas. (je kunt merken dat ik dit op zondag typ, want het is een aardige preek, maar het moest me toch even van het hart, want het staat me wat tegen dat Thailand altijd afgeschilderd wordt als een soort derde wereld land, waar alles maar kan en mag. Er zullen hier best misstanden zijn, maar in ons eigen land bestaan die ook volop en zo bont als de sensatie-beluste verhalen over Thailand het willen laten lijken is het hier goddank niet, sterker nog, als iemand hier betrapt wordt met een minderjarige kan hij rekenen op enkele tientallen jaren in een gevangenis die niet echt plezierig te noemen is, in plaats van de twee weken taakstraf die diezelfde persoon in Nederland zou krijgen (en waarschijnlijk nog voorwaardelijk ook).... In welk land zijn de missstanden dan het grootst?)

En na deze stichtelijke woorden gaan we ons zo maar eens richting zondagsmarkt begeven, maar niet voordat we beneden in de lobby gaan kijken of we ergens internet op kunnen, dat was in het vorige hotel wel fijn, daar kon je op iedere kamer draadloos internet op, in dit hotel kan dat op de kamer alleen bedraad (en dat tegen belachelijke prijzen, omgerekend iets van 3 euro per uur, terwijl je bij een internetcafé al voor 60 cent terecht kunt). Mocht het in de lobby niet lukken dan probeer ik morgen wel iets anders maar ik heb geen zin om in de zondagsmarkt drukte en in de hitte (ja sorry hoor, ik maak het weer ook niet!) met mijn netbook te gaan sjouwen. Groetjes van ons tweetjes en kijk uit voor MOA's!