Nou, er zijn gelukkig geen grote problemen, maar toch begon de voorbereiding voor deze reis weer net zo dubbel als we de afgelopen keren al gewend waren....alleen dit keer geen geelhemden (tegenstanders van de toenmalige premier Thaksin) die een aantal jaar geleden het vliegveld van Bangkok bezet hielden toen wij hierheen zouden reizen... gelukkig stopten ze daar toen net op.tijd mee). En ook geen roodhemden dit keer (voorstanders van dezelfde premier, die inmiddels na een coup van het leger zijn baan kwijt is geraakt) die een tijd geleden belangrijke delen van Bangkok bezet hielden). Zelfs geen EHEC, Sars of mexicaanse griep dit keer....dus wat kon onze reis nog in de weg staan?
Water!!!!!! Heel veel water zelfs! De, inmiddels afgelopen, regentijd heeft dit jaar namelijk zijn naam eer aangedaan en heeft gezorgd voor heeeeeeeel veel regen. In oktober waren er overstromingen in Chiang Mai, in noord-Thailand, waar we binnenkort naar toe willen en toen begonnen de eerste zorgen over het doorgaan van onze reis, maar gelukkig was daar in het noorden het regenwater ook vlot weer vertrokken. Alleen, waar was al dat water heen? Nou, heel eenvoudig: op weg naar zee. En niet alleen natuurlijk....nee, een reisje naar zee doe je niet alleen dat doe je met heel je familie en dus was het regenwater uit heel noord-Thailand op weg naar zee. En aangezien heel noord-Thailand een enorm gebied is, was de hoeveelheid regenwater die daar gevallen was ook enorm!
En om bij zee te komen moest al dat water via Bangkok! Vandoor dus de watersnood... al was er aan water geen nood...grote delen van Bangkok stonden afgelopen tijd onder water en veel delen zijn nog steeds niet droog, zoals we vanuit het vliegtuig zouden zien.
Natuurlijk maakte de directie van het vliegveld al snel bekend dat het vliegveld zeker droog zou blijven, maar ja, de wens is vaak de moeder van de gedachte!
In eerste instantie riep ook de Thaise regering dat het centrum van Bangkok (inner Bangkok) zeker droog zou blijven, maar toen ze enkele dagen later al verschil begonnen te maken tussen outer-inner Bangkok (dat mogelijk onder water zou komen te staan) en inner-inner Bangkok dat droog zou blijven, leek dat al een teken dat ze er zelf ook niet echt veel vertrouwen in hadden. Wat ook niet echt leek te helpen was dat drie instanties zich bezig hielden met de bestrijding van het hoog water in Bangkok: de ene instantie zette 's ochtends bepaalde sluizen open... de andere sloot diezelfde sluizen een uurtje later weer... tel daar nog bij op dat ontevreden bewoners van getroffen gebieden af en toe zelf besloten wat open of dicht te gooien en je snapt dat onze reis aardig in gevaar leek te komen. Gelukkig begon de laatste week het water toch aardig te zakken en is nu dat deel van Bangkok dat voor toeristen interessant is helemaal droog. De eerste ramp was dus aan onze vakantie voorbij gegaan.
Een nieuw probleem (nou ja, probleempje dan) diende zich aan: bij de luchtvaartmaatschappij waar wij mee vlogen kun je 100 dagen voor vertrek online stoelen reserveren, je hebt daar alleen een nummer voor nodig dat op je ticket staat. En ondanks het feit dat we onze tickets al in april bij het reisbureau besteld (en betaald!) hadden, kwamen die tickets pas 2 weken geleden... gauw het internet op dus om plaatsen te reserveren.... en wat bleek... alle andere passagiers hadden hun tickets kennelijk eerder gehad dan wij... want er waren nog maar twee plaatsen vrij: keurig achter elkaar en allebei ingeklemd in een rij van 4 personen. Gelukkig bleek toen we incheckten op Schiphol de dame die de plaatsen toedeelde gevoelig voor mijn alleraardigste glimlach en zo zaten we dus de reis van bijna 11 uur keurig naast elkaar in een rijtje van 2. Wat de dame echter ook niet wist (neem ik aan) was dat de mensen op de rij voor ons al snel na het opstijgen een soort tent bouwden van hun dekentje en in slaap vielen...en daarbij zo ontspannen raakten dat kennelijk ook de respectieve sluitspieren volledig in de ruststand schoten en allerlei, vreselijk onaangename, gasvormige geuren over onze arme airborne neusjes uitstortten! (Ik snapte wel waarom die mensen de hele reis sliepen...dat was vast maar ten dele te danken aan de kunstmatige duisternis en veel meer aan de verdovende gassen). Ondanks deze gassen bleef de reis voor ons een tamelijk slapeloze aangelegenheid, leve het on board entertainment systeem dus waardoor we de reis hebben kunnen vullen met films. Wat ook niet echt bijdroeg aan onze kansen om te slapen was het feit dat het vaak in vliegtuigen knap koud is.... maar ons zouden ze niet hebben...wij waren er op gekleed!!! Jammer dus dat tijdens deze vlucht kennelijk besloten was dat een graadje of 25 best aangenaam zou zijn.

Zondag, rond half 3 in de middag plaatselijke tijd, kwamen we aan in Bangkok, we waren snel door de douane en ook onze koffer bleek meegekomen te zijn en arriveerde al snel. De rij voor de taxi's was ook abnormaal kort (het hoogwater heeft veel toeristen ervan weerhouden hierheen te komen) en aangezien we een chauffeur troffen die vond dat je best 130 mag als er overal borden staan waar groot 80 op staat, waren we al om 4 uur in ons hotel, midden in China Town. Eenmaal in de kamer zijn we snel onder de douche gesprongen en daarna zijn we even wat door de wijk gaan wandelen, waarbij we ook meteen een simcard gekocht hebben voor onze mobiele telefoon. Jammer alleen dat we, net als twee jaar geleden, problemen hebben met deze telefoon: problemen die we toen tijdens de vakantie op hebben laten lossen door nieuwe software op het ding te laten zetten, maar kennelijk was dat een oplossing met een beperkte houdbaarheidsduur: we hebben nu namelijk wel bonus-beltegoed, maar geen beltegoed (en zo te zien werkt dat bonus-spul niet , zonder het normale beltegoed en we hebben ook een sms gekregen van de provider dat we 20 gratis sms-jes konden versturen, maar bellen lukt niet, evenmin als opwaarderen. Morgen gaan we dus weer op pad naar een warenhuis hier in de stad dat een complete verdieping met telefoonwinkeltjes heeft, in de hoop dat ze het daar oplossen.
Vanochtend zijn we (hoera, het is vakantie!) om 4 uur opgestaan om samen naar een markt te gaan waar ik 3 jaar geleden al eens in mijn eentje op dat onchristelijke tijdstip rond had gedwaald: de oude markt van Bangkok, waar iedereen die een eetstalletje heeft voor dag en dauw zijn spullen in komt kopen. Helaas bleek hier dat er echt een crisis aan de gang is....veel kraampjes waren gesloten en waar ik 3 jaar geleden tot mijn stomme verbazing, bij het verlaten van die markt om een uur of 7 's ochtends, merkte dat in de straten rond ons hotel de dagmarkt al volop aan de gang was, waren de straten rondom de oude markt nu volkomen leeg.
Wat wel leuk was was het feit dat ik de slager terug vond die ik 3 jaar geleden met een varkenskop op de foto had gezet (nee, noch de slager noch ik zijn zo lelijk...hij had die kop toen in zijn handen!) Ik had met een vooruitziende blik een vergroting laten maken van deze foto en de beste man leek erg blij met dit vroege cadeautje...de foto werd zorgvuldig in een plastic zakje gestopt, zodat er geen flarden van het varken op zouden komen dat hij nu net uit stond te benen en vol trots getoond aan de andere slachtlustigen.
Na dit, toch wel erg geslaagde marktbezoek (de oude markt is denk ik een uitstervend iets... je ziet ook in deze wijk de supermarkten langzaam oprukken, dus zelfs een rustige markt, zoals die van vandaag was iets dat je over een paar jaar misschien helemaal niet meer terug zult vinden...tegen die tijd staan al die slagers in een supermarkt stukken vlees af te sealen die eerst maandenlang in een diepvries in een centraal magazijn hebben gelegen!) zijn we nog een paar uurtjes gaan slapen. Vreemd genoeg was de 2e keer die dag dat de wekker afliep veel zwaarder dan de eerste keer, maar uiteindelijk werden we toch wakker (anders was dit verslag ook een stuk korter geweest), zijn we gaan ontbijten en daarna met de boot en de skytrain vertrokken naar een spiksplinternieuw winkelcentrum in Bangkok: Terminal 21.
Een winkelcentrum met een thema... het is namelijk gebaseerd op het idee van een vliegveld, bij de ingang staat een in een fantasie-piloten uniform gestoken jongeman die voor iedere bezoeker (en dan meen ik ook iedere!) salueert en met zijn hakken klapt (vast duitse voorouders), de meisjes bij de info balie dragen stewardessen uniformen en per verdieping reis je naar een andere plek op de wereld... Rome (compleet met oude zuilen en beeldhouwerken), Parijs, Londen, Istanboel (met soukh) enz.
het leuke van dit winkelcentrum is dat er veel zaakjes zitten van thaise ontwerpers en dus niet alleen,zoals in veel andere winkelcentra hier uitsluitend zaken als Louis Vuitton en Armani.Daarna zijn we naar een ander winkelcentrum gegaan: Central World.
Dit winkelcentrum is (nu krap 2 jaar geleden) afgebrand, nadat demonstrerende roodhemden, die het kruispunt naast Central een hele tijd bezet hadden gehouden, besloten hun demonstraties te stoppen na hevige gevechten met leger en politie. Kennelijk viel dit niet bij alle roodhemden even goed, want enkele van hen besloten het politiek geheel neutrale winkelcentrum in brand te zetten. Bedenk daarbij dat winkelcentra hier net even wat groter zijn dan die in Nederland (zo zitten in Central alleen al iets van 150 restaurants) en je kunt je de ravage voorstellen. Des te knapper dus dat relatief zo snel de boel al weer open is. Alleen een in dit centrum gevestigd warenhuis (Zen) is nog steeds in opbouw, maar aan de rest kun je niet zien dat er ooit wat is gebeurd.
Met al die restaurants was het nog lastig kiezen, maar we vonden een thais restaurant dat er goed uitzag en waar al veel thaise mensen zaten te eten (altijd een goed teken) genaamd Tum & Yum (of andersom), waarbij tum slaat op etenswaren waarbij een vijzel te pas is gekomen (bijvoorbeeld om een currypasta te maken) en yum op etenswaren waarbij iets fijngesneden is. En ze waren gespecialiseerd in salades en soepen. Wij allebei een salade met noodles besteld en toen na de eerste hap mijn tong een knappe imitatie gaf van Central World tijdens de brand en nadat de tranen weer uit mijn ogen waren weg getrokken nog even goed gekeken wat er nou precies op de ruit van het restaurant stond: Oh ja, niet salads and soups, maar SPICY (vertaal: gloeiend hete) salads and soups. Tot zover dus het langzaam wennen aan het (soms) erg pittige thaise eten.

Nadat we nog wat rond hadden gelopen door de wijk rond Siam Square (lees: meer winkeltjes) was het hoog tijd geworden weer richting het hotel te gaan. Gelukkig hadden we al gauw een taxi en konden we op pad. Dit was een van de ultramoderne taxi's, waarbij, omwille van het milieu, gebruik wordt gemaakt van zo min mogelijk onderdelen... zo ontbrak de vering achter geheel en was ook hooguit de helft van het normaal gebruikte aantal wiellagers aanwezig. Hotsend en klotsend, piepend en krakend waren we dus op pad, maar ondanks dat verliep de rit uiterst voorspoedig (voordeel van dit model taxi... ze rijden nooit te hard!)

Na wat heen en weer ge-smst te hebben met een vriendin van ons Suree (Lezers van ons vorige reivverslag van 2 jaar geleden kunnen haar nog kennen doordat ze zo aardig was ons een complete bijzettafel cadeau te doen), besloten we te gaan eten ergens in Chinatown. Een paar straten van ons hotel vandaan zit een seafood restaurant, waar we in het verleden met Suree hebben gegeten en ter ere van haar besloten we er ook nu heen te gaan (ze had best mee gemogen, maar we waren bang dat we dan een bankstel cadeau zouden krijgen.... daarbij gevoegd het feit dat ze in Singapore zat, maakte dat we besloten hebben een andere keer met haar uit te gaan).

Nu heb je, gezeten in het frisse Nederland misschien een bepaald beeld van een visrestaurant, maar waarschijnlijk klopt dat niet helemaal bij hoe dit er uit ziet: grote barbecues met open vuur op straat, voor de mensen die een tafeltje binnen hebben op een van de hogere verdiepingen wordt het gegrilde eten met touwen buitens langs de balkons omhoog getakeld en het terras staat gedeeltelijk op de stoep en gedeeltelijk op straat. Wij hadden met wat geluk zonder al te lang wachten een tafeltje op het terras... aan de straat dus, waar een constante file uitlaatgassen blazende auto's, bussen en motoren stond. Vis eten is vreselijk gezond!

Maar lekker eten kun je er wel!!! Dat wij niet de enigen zijn die dat vonden bleek uit de steeds langer wordende rij mensen die nog wat verder op de straat, tussen het terras en de file in, stond opgesteld, wachtend op een plaatsje. Naast ons zat een Thais echtpaar hun vakantiefoto's te bekijken en ook wij kregen de boekjes in handen gedouwd, waarbij we een complete uitleg kregen over wat er te zien was: dit is mijn moeder, dit is de zus van mijn vrouw met haar man, dit is de poedel van de oom van de neef van de kapper van mijn dochter etcetera etcetera.
Heel gezellig dus.
Daarna in het draaiende hotelrestaurant nog even wat gedronken en afgesproken met een andere vriendin dat we elkaar vandaag gaan ontmoeten en samen wat eten.... alleen is de plaats waar we elkaar gaan ontmoeten door haar bepaald. Sukhumvit road.... een kilometers lange straat. We moeten dus straks nog evenb contact zien te leggen over waar het nou gaat worden.

Inmiddels is het dinsdag geworden.... we zijn net bij MBK geweest, ook een soort winkelcentrum maar dan vol piepkleine winkeltjes, waaronder een enorm aantal telefoonwinkeltjes, waar van alles gerepareerd kan worden en zo ook onze thaise mobiel! We kunnen dus aan het bellen.
Geheel tegen onze principes in zitten we nu aan de koffie bij Starbucks... de macdonalds onder de koffieboeren, maar we hebben een goed excuus, ze hebben hier namelijk wifi en dus kunnen we zo ons eerste verslagje de wereld in sturen.

Morgen vliegen we door naar Chiang Mai en ons volgende verslag zal dus van daar komen....als we tenminste niet doodvriezen, gisteren vertelde een thai ons al dat het hier in Bangkok deze winter extreem koud was (al vonden wij 32 graden nog best gaan) en noord thailand is nog veel kouder natuurlijk!

Duim dus maar dat we aardig weer hebben :-)

De enkele lezer van onze reisverslagen die de dagen af heeft zitten tellen tot ons eerste berichtje verscheen zal het na het lezen van bovenstaand epistel misschien opvallen dat, zelfs rekening houdend met het tijdsverschil, dit bericht niet op dinsdag door is gekomen, dat komt doordat bij starbucks kennelijk de internet verbinding stuk was (voor niets een bak van die vreselijke koffie moeten drinken) en net toen we daar weg gingen werden we gebeld door vriendin/collega Supin....of we met haar en een stel andere collega's gingen lunchen om 12 uur. Gezellig dus, alleen was het al kwart over 11 en moesten we half Bangkok door.... gauw in een taxi naar de rivier dus...daar een veerpontje gepakt en toen nog een stukje gewandeld en maar 5 minuten te laat aangekomen! (nieuw thais record!).
Ik heb mijn betere helft moeten beloven niet (te veel) over eten te bloggen, maar meer over culturele zaken. Gelukkig is eten een belangrijk deel van de thaise cultuur, dus ik durf het wel aan om toch wat te vertellen over de lunch... een onooglijk restaurantje, met witte tegels aan de muur, boven iedere tafel een stopcontact dat met kauwgum aan de muur geplakt leek te zijn en waar het vuil van jaren in en op zat, in de hoekjes van de vloer wat kakkerlak-achtige wezentjes, de muren vol foto's van thaise tv sterren die hier vaak komen....en het beste eten wat je ej maar in kunt denken! Echt een zaak dus die je zonder insider-kennis zo voorbij zou wandelen.
Voor het toetje zijn we terug gegaan naar de afdeling van de collega's, waar bleek dat ze een vriezer vol met allerlei aparte (alleen in bangkok te verkrijgen) ijsjes hadden, waardoor ik me eindelijk kom wagen aan durian (zij het dus in ijsjes-vorm). Durian is een vrucht en in veel hotels hier hangen er afbeeldingen van, met daarbij de tekst 'durian niet toegestaan'...het is namelijk niet alleen een vrucht waarvan ik al vaak gehoord had dat hij erg lekker is, het is bovenal een vrucht die enorm stinkt!!!!! Ik heb het eten ervan dus altijd uitgesteld, maar nu was dan het moment aangebroken... en ik moet zeggen: in ijsvorm is het in ieder geval lekker (jammer alleen dat ik uren later nog steeds die durian proefde en er volgens mij ook behoorlijk naar rook), het heeft de smaak van een soort superrijpe camembert.
Na deze ijspret was het hoog tijd om weer even naar het hotel te gaan (tanden poetsen!!!!!) om op tijd te zijn met de eet afspraak met Akanitha, die een erg leuk thais restaurant uit had gezocht (maar ik mag niet te veel schrijven over eten...dus zal ik alleen nog even vermelden dat shoft shell crab nog steeds mijn favoriete eten is op deze planeet!).

Vanmorgen zijn we per taxi naar het vliegveld gegaan, waarbij we nog getuige waren van een wonder: een chauffeur die zich aan de maximum snelheid hield!!!!!!!
En nu zitten we dus op het vliegveld bij de mcdonalds ( de starbucks onder de etensboeren), omdat ze hier (hopelijk werkend) internet hebben.
Mocht dat inderdaad zo zijn dan graag tot schrijvens, mocht het ook hier niet werken dan wordt dit verhaal nog wat langer.