Inmiddels zijn we weer thuis aangekomen en genieten volop van het heerlijke weer hier. Er is geen sprake van dat we de zwembaden, de uitgebreide ontbijtbufetten, de Thais vriendelijkheid of de zon missen natuurlijk (al valt het wel een tikkeltje tegen dat tot op heden nog niemand hier ons voorzien heeft van een bijzettafeltje, maar wellicht zijn we gewoon wat te ongeduldig.

Onze laatste dag hebben ze, zoals voorspeld, voornamelijk doorgebracht met lui zijn, vooral omdat we wisten dat we het tot ongeveer 4 in de ochtend uit moesten zien te houden, voordat we gezeten in het vliegtuig in slaap zouden mogen vallen.

De ochtend hebben we lekker aan en in het zwembad doorgebracht en daarna zijn we uitgebreid gaan lunchen, een film bekijken toen maar eens een gebakje gaan eten, voor de verandering maar wat gaan winkelen en toen... ach ja, toen was het alweer etenstijd!

Daarna hebben we de taxi naar het hotel genomen, daar nog even geprofiteerd van het feit dat ze in dat hotel eindelijk besloten hebben te stoppen met folkloristische dansvoorstellingen met thais buffet en dat ze in plaats daarvan kort geleden een fantastische, aan het water gelegen, cocktailbar hebben geopend en zijn toen, voorzien van de passende vorm van verdoving in de laatste thaise taxi van deze reis gestapt.

Ik heb geen idee welke deze brave borst haalde op weg naar het vliegveld, aangezien de auto wel beschikte over een zéér sportieve uitlaat en een spoiler waar menig racewagen nog jaloers op zou zijn, maar niet over een snelheidsmeter, maar we zijn nog nooit zo snel op het vliegveld aangekomen.

Aldaar bleek dat ze daar over een nieuwe dienst beschikten: je kon er je koffers in laten sealen in plastic.

Op Schiphol is dat al jaren mogelijk en daar hebben ze er indrukwekkende machines voor staan die een stevige plastic hoes die over je koffer geschoven wordt laat smelten door deze flink te verhitten.

Hitte hadden ze in Bangkok al genoeg en dus is daar voor een geheel andere techniek gekozen: een klein mannetje tilt je koffer op een draaischijf, drukt op een knop waardoor deze schijf ook daadwerkelijk gaat draaien en zo zijn naam eer aan doet en wikkelt vervolgens kilometers aan extra brede huishoudfolie om je koffer. Vervolgens grijpt hij de half omwikkelde koffer vast, kantelt hem een kwartslag, slingert zijn draaischijf weer aan en dan komt er nog een laag folie omheen in de dwarsrichting. Vervolgens tilt hij zich weer een breuk aan de koffer en plakt al die folie vast met meters en meters aan plakband, snijdt gaatjes in de folie zodat kofferhandgreep en kofferwieltjes weer doen wat ze moeten doen en begint aan de volgende vol-geshopte toeristenkoffer.

En dat alles voor een fractie van wat het op Schiphol kost ook nog eens, zelfs incl. fooi.

Na onze koffer aldus te hebben laten beveiligen met de modernste technieken (het is niet alleen veiliger, je herkent hem op de bestemming ook nog eens beter als hij daar op het vliegveld op de lopende band ligt, behalve natuurlijk als iedereen zijn koffer heeft laten sealen, maar dat viel gelukkig mee), konden we inchecken en daarna proberen de laatste 3 uurtjes nog wakker door te komen.

Alles verliep probleemloos, al was het nog wel even een opvallend moment toen mijn betere helft een douane kantoortje in werd geroepen, en dat niet eens op een punt waar de paspoort controle was of zo. Wat was er aan de hand? Het amulet dat ze om had moest eens goed bestudeerd worden, niet omdat ze dachten dat het kostbaar smokkelgoed was of zo, maar omdat amuletten in Thailand nou eenmaal heel belangrijk zijn en je ze dan ook nog eens in allerlei soorten en maten hebt. Dat zij een bijzonder krachtig (ooit van een Thaise collega gekregen) amulet droeg was kennelijk al van grote afstand opgevallen en groot was de lof die haar ten deel viel hiervoor. De verbazing ten kantore werd echter nog groter toen ik ook al een erg krachtig amulet bleek te dragen, zoveel devotie bij van die goddeloze toeristen bleek aanleiding tot grote vreugde en het halve personeel begon zich ermee te bemoeien. Alles in vloeiend Thais natuurlijk, maar de glimlachen en opgestoken duimen spraken boekdelen.... Met onze vlucht kon niets meer mis gaan!

En dat ging het dus ook niet: afgezien van wat turbulentie en de keuze om half 5 's ochtends of je rundvlees met aardappels wilde of toch maar liever varkensvlees met rijst verliep alles erg positief.

Al zwevend door de lucht bedachten we nog wel een paar dingen die we eigenlijk in ons weblog hadden willen zetten, maar die we tijdens het typen dus domweg vergeten waren.

Zo was er de taxichauffeur die ons 's avonds vanuit het centrum naar ons hotel in Bangkok vervoerde en die zich zo ergerde aan de verkeersdrukte dat hij, toen de weg eenmaal weer vrij was, het tempo opvoerde naar 80 km/h, over het hoofd zag dat op de drukste kruising van het hele traject het licht voor hem op rood sprong (knap om dat over het hoofd te zien, want hier hangen bij alle belangrijke verkeerslichten grote tellers die precies aangeven hoeveel seconden het geval nog op rood of groen zal blijven staan) en net op tijd gewekt werd door zijn kennelijk ook wel erg krachtige (edoch wat traag werkende) amuletten, om net voor de kruising (en voor het aanrazende verkeer dat net groen had gekregen) vol op zijn rem te kunnen gaan staan, zijn taxi in een slip gooiend waardoor wij ineens op de voorbank zaten. Zijn weg glijdende taxi miste maar ternauwernood de taxi naast ons met daarin wel de allerbleekste bleekgezichten van heel Thailand (onszelf konden we niet zien, dus ik ben er niet helemaal zeker van) en de chauffeur sprak de woorden 'traffic very busy' en reed verder, aangezien het licht voor hem inmiddels op groen stond.

Ook had ik het tafereel willen vermelden wat we zagen op een aanlegsteiger van de River Express, een soort bus op het water zeg maar. Op die betreffende steiger bivakkeerde een Thaise zwerver, liggend op een matje met al zijn spul in plastic tasjes om hem heen verzameld. Een westerling kwam aanlopen, zo te zien geen toerist, maar iemand die daar in de buurt woont en die de zwerver dus ook kent. De westerling begroette hem vriendelijk en ging op een bankje zitten, ze zwerver stond op van zijn matje, liep op hem af, begroette hem eerst met een typische Thaise wai (je legt je handen tegen elkaar en knikt de ander toe), maar besloot toen toch dat het wel een aardig gebaar zou zijn de vriendelijke westerling ook de hand te gaan schudden. Zo gezegd zo gedaan...handen worden geschud, de zwerver gaat weer in zijn hoekje op zijn matje zitten, pakt uit een van zijn plastic tasjes een doekje, pakt uit een ander tasje een flesje water, maakt zijn doekje nat en gaat uitgebreid zijn handen zitten poetsen.... Je een keer te buiten gaan aan rare westerse gewoonten zoals handen schudden is wel leuk immers, maar hygiëne gaat boven alles!

Er zullen ons de komende tijd vast nog wel meer van dit soort opvallende momenten te binnen schieten en wellicht zullen we er onze omgeving nogt vaak genoeg mee doodvervelen, maar zelf vinden we dat al die rare dingetjes bij elkaar juist datgene zijn wat reizen zo heerlijk maakt en ik vrees dat Thailand voorlopig nog wel op ons lijstje favoriete bestemmingen blijft staan, we moeten er immers ook af en toe voor zorgen dat onze amuletten hun thuisland weer eens kunnen bezoeken he.