Achteraf bekeken was het zo gek nog niet geweest als de collega's wel hadden gekozen voor kaasfondue tijdens de lunch afgelopen maandag, want in heel het koninkrijk Thailand kan niet zoveel kaas zijn dat we er ons zo vetgemest door hadden kunnen voelen als we nu deden. En dat van dat heerlijke Thaise, vaak licht verteerbare, eten.

Maar ja, als de hoeveelheden maar groot genoeg zijn, dan wil het zelfs daarmee nog wel lukken natuurlijk. Bol wandelden wij dus naar de lunch richting het veerpontje, dat ondanks al dat extra gewicht toch nog de overkant van de rivier wist te bereiken.

Het plan was om naar het Bangkokse filiaal te gaan van de winkel van de Zweed/Chinees/Amerikaan uit Chiang Mai die we laatst ontmoet hebben, om daar nog wat aan te schaffen. Nou heb ik al vermeld hoe ingewikkeld Thaise adressen in elkaar kunnen zitten, maar gelukkig hadden we het telefoonnummer van de zaak en zouden dus voor vertrek even bellen om nadere informatie in te winnen.... Piep Taa Tuut.... Het telefoontje, wat een paar dagen geleden nog keurig deed wat een telefoontje vooral doen moet (namelijk bellen) had weer exact dezelfde kuren als kort na onze aankomst in Thailand... we konden wel sms-en en gebeld worden, maar het bellen bleek weer onmogelijk.

Dan dus maar op de bonnefooi naar het betreffende adres gereden. De hoofdstraat waar we moesten zijn is een van de grootste straten van de stad, dus die zou een taxi-chauffeur wel vinden en ook steeg nummer 49 moest wel te vinden zijn.... En als we daar eenmaal waren zou gebouw nummer 8 toch ook wel snel gevonden moeten zijn.

Nou, straat en steeg waren inderdaad zo gevonden, en ook wel het gebouw waar een trotse 8 op de poort geschilderd stond, alleen was dat gebouwtje zo klein dat er nooit van zijn leven een kamer 108 in kon zitten, hooguit kamer 1 en misschien kamertje 1,5, maar meer zou daar echt niet in passen. Bovendien was er ook niks te zien wat er op wees dat er een winkel zou zitten en was de poort ook nog eens hermetisch afgesloten. Wat zou een bellend mobieltje nou handig geweest zijn zeg!

Dan maar een nabijgelegen mode winkel binnen gestapt, waar ze gelukkig vloeiend Thais bleken te spreken. Daar ons fraaie briefje met het adres en telefoonnummer laten zien en hop... de Thaise molen kwam in beweging: juffrouw 1 belde de winkel waar we heen wilden terwijl juffrouw 2 alvast een tuktuk regelde die ons verder zou kunnen vervoeren en zo gingen we, uitgezwaaid door de vrolijk in het Thais kwebbelende juffrouwen, dubbelgevouwen in de tuktuk op weg naar een nummer 8 die toch nog wel een kilometertje verder bleek te liggen en dan ook nog eens verstopt in een zijsteegje van de steeg waar wij waren.

En daar waren we dan!

Bij een sportclub?

Hee, dat is raar, we wilden toch niet naar een sportclub eigenlijk? Al zag dit gebouw er wel groot genoeg uit om een kamer 108 te hebben, sterker nog, het gebouw was groot genoeg om een hele stadswijk te bevatten... en dus op naar de sportclub receptie, waar een, alweer vloeiend Thais sprekend, meisje de scepter zwaaide. Maar van het adres op ons briefje kon ze geen chocolade maken (en kaas ook niet, goddank), dus werd er nog een sportieve Thai opgetrommeld, die er echter ook geen raad mee wist. Pas toen ik (in wat minder vloeiend Thais, maar goed het werkte wel) de naam van de winkel noemde waar we heen wilden verscheen er een enorme glimlach op het sportmeisje en wenkte ze ons haar te volgen. De trap af, het gebouw uit, naar een zij-zijsteegje.... En warempel, de winkel!!!! Zo makkelijk te vinden als je exact weet waar hij zit!

Toen deze taak volbracht was lag de volgende alweer op ons te wachten (hoezo, vakantie is ontspanning? Het is keihard werken!), het achterhalen wat er nou mis was met het mobieltje en dus op naar MBK, een enorm winkelcentrum waar ze een hele verdieping vol hebben met telefoonwinkeltjes, het kunnen er met gemak 100 zijn, en het is er altijd even druk. Geen idee hoeveel mobieltjes de gemiddelde Thai heeft, maar het moet een imposant aantal zijn.

Daar dus maar een winkeltje uitgezocht (niet willekeurig trouwens, maar volgens een aloude en wetenschappelijk bewezen methode om de beste zaak er uit te pikken... neem die met het mooiste winkelmeisje! Heus, het werkt altijd.... En zo niet heb je toch wat leuks om naar te kijken in de tijd dat ze je mobieltje of wat dan ook de vernieling in helpen, dat is ook heel wat waard). De Thaise schone bekeek het telefoontje, verdween er mee naar de buurwinkel die weliswaar geen knap meisje in huis had, maar kennelijk wel meer kennis (zie het werkt echt, als het meisje lelijk geweest was hadden de knappe buurkoppen haar vast niet geholpen!) en kwam terug met de melding dat het eenvoudig en goedkoop en ook nog eens snel te verhelpen zou zijn. Over een half uurtje is het klaar, zei ze. En terwijl ik mijn uiterste best stond te doen om me in te prenten bij welk winkeltje we nou precies na een half uur terug moesten komen (want heus, het is een doolhof daar) bewees ze nog dat schoonheid en intelligentie niet altijd samen gaan door te zeggen, 'als je het niet terug kunt vinden dan bel maar'.

Dankzij een postduifwaardig oriëntatie vermogen hebben we uiteindelijk na een half uur het winkeltje prima terug kunnen vinden en ons mobieltje bleek inderdaad weer keurig te kunnen bellen. Inmiddels was de avond gevallen en omdat we nog steeds helemaal bol stonden van het lichtverteerbare middagmaal besloten we maar op tijd naar ons hotel terug te gaan om daar de boel in alle rust te verteren.

Dinsdag zijn we begonnen met een bezoek aan het Jim Thompson Huis. Thompson is aan het eind van de 2^e wereldoorlog als amerikaans geheim agent naar Thailand gestuurd en tegen dat hij hier was was de hele oorlog al voorbij, maar het beviel hem hier wel en dus is hij blijven hangen. Vervolgens heeft hij hier de hele zijde industrie weer op de been geholpen (nog steeds is zijde van zijn merk het mooiste wat je hier kunt vinden) heeft een aantal prachtige antieke teakhouten huizen vanuit heel Thailand naar Bangkok laten brengen en daar 1 groot huis voor zichzelf van gemaakt, heeft dat huis toen vol gezet met prachtig antiek Thais meubilair.... en verdween toen spoorloos. Eens een geheim agent, altijd een geheim agent zullen we maar denken.

Wat er nog rest is het prachtige huis, waar je duidelijk kunt zien hoe geniaal de traditionele manier van bouwen hier, in dit warme klimaat, werkt.... airco is in dat soort huizen overbodig.

Tegenwoordig kun je bij dit museum ook geweldig goed Thais eten, en aangezien we de dag daarvoor slechts heel licht geluncht hadden waren we wel weer toe aan wat lekkers.

Daarna zijn we nog wat gaan shoppen en in de tussentijd ontvingen we een sms van Suree of we nog tijd hadden wat af te spreken, want ze had een klein cadeautje voor ons. Wat lief he! We zijn dol op cadeautjes en zeker op kleine cadeautjes (nou ja, eigenlijk op hele grote natuurlijk, maar nu moeten we alles mee naar huis slepen, dus dan is klein wel beter).

En dus hadden we met Suree afgesproken om elkaar ergens in de stad te ontmoeten en dan samen wat te gaan eten (ik zei het al he, vakantie is keihard werken!).

En zo kon het gebeuren dat de oplettende toeschouwers gisterenavond konden meemaken hoe, op het plein naast het warenhuis Zen, in het licht van de fonteinen en van de voorbijrazende skytrain, bij twee knappe westerse toeristen de monden van verbazing openvielen, ze ineens wat onvast op de been bleken te staan en ze stamelden 'dat had je echt niet hoeven doen' toen lieve Suree aan kwam sjouwen met een Thaise bijzet tafel.

'ze bestaan ook nog in een maat groter', zei ze 'maar dat leek me onhandig meenemen'

Vandaag, woensdag, zijn we eerst naar Chinatown geweest en het bleek dat dat voor ons beiden toch aanvoelt als ons 'thuis' in Bangkok, ook al lijkt het waarschijnlijk van alle delen van deze stad het minst op wat we in Europa gewend zijn.

Chinatown was nog steeds even hectisch als altijd en voelde ook nog steeds aan alsof het er constant een paar graden heter is dan het in de rest van de stad is. We zijn er vanaf ons hotel per River express heen gevaren, zijn toen naar het hotel gewandeld waar we tijdens onze vorige reizen meestal wel een paar keer (aan het begin en eind van praktisch iedere reis en vaak ook tussentijds) gewoond hebben. Dat verklaart natuurlijk ook wel het thuis-gevoel. Na daar wat koffie gedronken te hebben zijn we de steegjes van Chinatown in getrokken en kwamen we onder andere op de markt terecht waar ik in mijn eentje vorig jaar om een uur of 5 's ochtends heb rondgezworven. Het is de markt waar iedereen die hier een eetstalletje heeft voor dag en dauw zijn spullen in gaat kopen en het is er zo vroeg op de ochtend dan ook een drukte van belang. Overdag was het er heel anders, een stuk rustiger, de meeste kraampjes gesloten, al was er her en der nog wel iemand die groente verkocht, was er nog iemand druk bezig reusachtige vissen te ontschubben en waren er ook wat mensen rijstpapier aan het maken: een soort superdun pannenkoekje van rijstmeel, wat later gebruikt wordt om een soort loempiaatjes mee te maken. Toen we even stonden te kijken kregen we prompt ieder een koek in de handen gedrukt en vers smaken ze zo heerlijk dat we niet snappen dat er geen kraampjes te vinden zijn die het spul hier gewoon vers verkopen zonder er eerst iets van een vulling in te stoppen.

De sfeer op deze markt was trouwens ook op dit rustige moment heel bijzonder, het was alsof je zo de middeleeuwen in was gestapt.

Verder zijn we nog naar Wat Trimit geweest (of Wat Trimitr of Wat Traimit of Wat Traimitr....al deze spellingen kom je tegen op de bordjes die naar deze tempel verwijzen, ook al staan die bordjes soms op maar 50 meter van elkaar.... Geen wonder dat het zoeken van de weg hier zo verwarrend kan zijn). In deze tempel hebben ze een enorm groot massief gouden Boeddha beeld en tot een jaar of twee geleden stond dat kostbare beeld nog een beetje weggedrukt in een wat onooglijk gebouwtje, maar sinds krap een jaar is er een nieuw verblijf geopend voor deze Boeddha en het is een ware berg van marmer geworden!

Bij de tempel hebben we nog allebei een flesje cola gedronken voor het niet geringe bedrag van 40 eurocent (samen dus he, duurder zou belachelijk zijn) en zijn toen naar het station gelopen, omdat we daar een leuk restaurantje weten te zitten waar je heerlijk rustig kunt zitten.

En toen zijn we, na een kort wandelingetje weer naar ons hotel gegaan om ons te storten op een van de grootste puzzels van onze moderne tijd: hoe krijg je een Thais bijzettafeltje in je volle koffer?

Het is nog een heel gepas en gemeet, maar we ondergaan het met veel gelach, want iedere keer denken we weer aan de trotse glimlach waarmee Suree, toen we het cadeau gisteren uitpakten, naar ons opkeek en dan zeggen we 'ach, ze bestaan ook nog in een maat groter'

Vanavond gaan we uit eten met een andere collega en hopen ondertussen dat die geen cadeautje voor ons heeft ingeslagen (tenzij het een koffer is, dat zou wel van pas komen) en dan zijn we alweer toe aan onze laatste, zij het lange, dag hier in het Land van de Glimlach. Morgenochtend zullen we ons, denk ik, nog wel vermaken aan het zwembad, maar om 2 uur moeten we toch echt van de kamer af (al hebben ze al wel gezegd dat we natuurlijk van harte welkom blijven aan het zwembad, maar dat is ons 's middags eerlijk gezegd vaak wat te heet) en dus zullen we vanaf die tijd wel wat door Bangkok zwerven en onze tijd moeten zien te vullen met wat eten, drinken, bioscoopbezoek en mogelijk een herhaalde kennismaking met het fantastische aquarium dat hier zit en/of met de plaatselijke dierentuin. Ik zei het al he...vakantie...het is keihard werken!)

Dan tegen middernacht moeten we onze zooi ophalen in het hotel en richting vliegveld vertrekken en dan maar hopen dat ze tegen die tijd het vliegveld weer bezet hebben!!!!

Onder de mensen die ons vrijdag vanaf Schiphol met de auto afhalen en die ons naar huis brengen verloten we trouwens een (dan) ongebruikte NS dagkaart voor 2 personen, terwijl we onder de mensen die op die dag op onze verwarmingsthermostaat op het knopje met de tekst 'vandaag programma als zondag' (o.i.d.) drukken een origineel Thais geschenk zullen verloten.

Tot gauw, en zorg dat de sneeuw weg is!