Onze laatste avond in Chiang Mai bleek onverwachte drukte met zich mee te brengen. Niet zozeer voor ons trouwens, maar wel in het hotel, want toen we terugkwamen van een heerlijk laatste avondmaal bij Sila-aat, ons favoriete openlucht restaurant hier, bleek de lobby van het hotel overspoeld te zijn door letterlijk busladingen nieuw-aangekomenen. Op zich geen ramp, maar wel wat hinderlijk was dat die hele busladingen allemaal graag naar hun kamer wilden en dus en masse opgesteld stonden voor de liften.

Dan maar de hotelbar in dus. Een bar die we iedere avond links hadden laten liggen, omdat hij iedere avond gekenmerkt werd door een immense leegte, en een verder lege bar is nou eenmaal niet zo gezellig. Groot was dus de vreugde toen er eindelijk, eindelijk toch eens mensen die bar binnenkwamen. Niet alleen bij het bedienend personeel, maar vooral ook bij de live band die daar avond aan avond enthousiast (en niet onverdienstelijk) latijns-amerikaanse muziek ten gehore bracht voor nul toehoorders (ik neem tenminste aan dat het personeel inmiddels het luisteren naar steeds dezelfde band met ongetwijfeld steeds dezelfde liedjes ook al lang had opgegeven). Bij onze binnenkomst zag je de band duidelijk opleven, de sambaballen werden nog enthousiaster gerammeld, de zangeres ging van pure vreugde nog een octaaf hoger en de gitarist raakte van pure ontroering het verkeerde knopje van zijn vervormer, zodat hij ineens in plaats van gitaar sousafoon leek te spelen. Na zo een tijdje genoten te hebben van de muziek en van onze drankjes en uitgebreid gepraat te hebben over belangrijke levensvragen zoals, 'waarom is een campari on the rocks bij het tweede glas ineens een campari soda?' en... 'hoe ver zou de serveerster zijn in de lange reeks operaties naar het zijn van een echte vrouw?' konden we eindelijk naar bed.... Mooi op tijd, want de volgende dag moesten we om half zes op om onze vlucht naar Bangkok te kunnen halen.

Toen we de volgende ochtend om zes uur aan het ontbijt zaten bleken we niet de enigsten te zijn die zo vroeg al hun bed uit gejaagd waren. Op zich niet verbazingwekkend, want veel mensen boeken dagtrips vanuit Chiang Mai en veel van die dagtrips beginnen al voor dag en dauw. Wat wel wat hinderlijk was was het feit dat zich tussen die andere ontbijters een aantal eier-eters bevond. Bij het ontbijtbuffet staat namelijk ook iedere ochtend een pan met kokend water en een mand eieren, als je iets later gaat ontbijten liggen in dat water ook al hard gekookte eieren, maar er staan ook wat kleine schuimspaan-achtige dingen waar je je eigen ei in kunt leggen (of desgewenst een kippenei uit de mand) en aangezien de lastigste helft van ons kleine reisgezelschapje wel een zachtgekookt eitje wilde had de liefste helft van ons reisgezelschapje keurig een eitje (uit de mand overigens) in zo'n schuimspaantje gelegd en in de pan kokend water laten zakken, had aandachtig op zijn horloge gekeken en was terug gekeerd naar de tafel om daar het benodigde aantal minuten aandachtig af te tellen. Bij terugkomst bij de pan bleken er dus prompt nog 3 eieren gelegd te zijn. Gelukkig had onze dappere eierkoker precies onthouden hoe hij zijn schuimspaantje in de pan geplaceerd had en dus was de ramp te overzien.... totdat, bij de onthoofding van datzelfde eitje aan tafel, bleek dat de vermaledijde andere eierleggers dus niet alleen eierleggers, maar ook eierverschuivers waren en een volkomen rauw ei uit de schaal zo het ontbijtbordje op glipperde.... ook een manier om wakker te worden zeg! Zoals de aandachtige lezer zal begrijpen was na deze eisprong het ontbijt al snel afgelopen en dus kon de reis beginnen, eerst per busje naar het vliegveld en toen in recordtijd per vliegtuig naar Bangkok. Normaal duurt de vlucht iets van 70 minuten, maar nu landden we al binnen het uur, kennelijk is er ook in de lucht weinig verkeer op de weg, zo vroeg op de zondagochtend. Wat dan wel weer jammer was was het feit dat de hele bagage kennelijk een andere vlucht had genomen, want die verscheen pas een dik uur na ons bij de bagageband, weg tijdwinst dus!. Daarna per taxi naar het hotel, dit keer met een chauffeur die zich wel enigszins aan de maximum snelheid hield, maar die de onhebbelijke gewoonte had om de hele weg gas te geven, zijn gaspedaal los te laten, gas te geven, zijn gaspedaal los te laten enz.... ik was bang dat ik ieder moment het ei-loze ontbijtje van het misselijkste deel van ons kleine reisgezelschapje weer, enigszins opgewarmd, voorbij zou zien komen, maar gelukkig bereikten we net voordat dit kritieke moment aangebroken was ons hotel.

Doordat we zo vroeg waren was de kamer nog niet helemaal klaar, een ramp die de receptionist ongevraagd goed maakte door ons dan ook maar meteen op de executive Floor te plaatsen in de meest luxe kamers van het hotel. Op die manier vinden wij het helemaal niet erg om een uurtje te moeten wachten, zeker niet omdat er pal naast het hotel niet alleen een leuk koffiezaakje zit, maar er hier in de buurt ook fantastische antiekzaken zijn waar je veel fraaiere kunst kunt zien dan in de musea van Bangkok.

Een uurtje later waren we dus voorzien van koffie, cultuur en een kamer en konden we ons opmaken voor de reis naar de weekendmarkt. Ik heb daar in eerdere jaren ook al uitgebreid over geschreven, maar voor wie het nog niet weet.... de weekendmarkt hier is een absolute must voor iedere bezoeker van Bangkok, een ontelbare hoeveelheid kraampjes (de cijfers in de reisgidsen lopen nogal uiteen, volgens mij zijn het er zoveel dat iedereen al lang het overzicht kwijt is geraakt) en waar je van alles kunt kopen, van auto-onderdelen tot kleding en huisdieren.

Terwijl we ons klaarmaakten voor de trip daarheen hadden we ook wat sms contact met een thaise vriendin van ons om iets af te kunnen spreken voor een gezamenlijk etentje. Na ons smsje waarin we zeiden naar de markt te gaan was haar antwoord... dat is inderdaad leuk, maar heb je al gezien hoe hard het regent?

En inderdaad... een enorme bui stortte zich leeg boven Bangkok.

We hebben maar stoer terug ge-smst dat we Nederlanders waren en dus dol op regen, toen stiekem een schietgebedje gedaan dat het toch snel op zou houden met regenen en zijn op pad gegaan. Voordeel van de regen is hier trouwens wel dat het een soort warme douche is, maar nadeel is dat er van de straten zoveel viezigheid op gaat spatten dat het soms haast onmogelijk is kleren en/of huid weer smetteloos te krijgen (en als het hier regent kan het trouwens ook maar zo gebeuren dat binnen de kortste keren straten onder water staan en je de putdeksels langs ziet dobberen.)

Met het hotel bootje zijn we door de regen naar het dichtstbijzijnde sky train station gevaren en nog voordat we daar aangekomen waren was het al droog. (bidden helpt dus kennelijk, als degenen die het doen lief genoeg zijn). Toen met de sky train naar de markt en daar genoten van alle drukte en gedoe. Toen we er bij een kraampje net aan een kom heerlijke noodle soep zaten verscheen er ineens een man en vrouw of tien aan politie. Eén politieman stortte zich met gevaar voor eigen leven op een etalagepop die voor het kledingkraampje naast ons stond terwijl een andere politieman zich met ware doodsverachting op 2 houten giraffes wierp die een kraampje verder stonden.

De eigenaar van 'ons' restaurantje trok snel de tafel van de mensen die achter ons zaten onder hun verbaasde neuzen vandaan, evenals de onbezette stoeltjes die er nog stonden. Kennelijk is het verboden spul voor je kraam te hebben staan en dus kon het gebeuren dat we even later een politie pick-up langs zagen komen met aan boord een stel etalagepoppen, rekken vol haarspeldjes, de 2 giraffes en een hele bende andere, in beslag genomen zooi. Als je dan bedenkt dat het in vele steden in Nederland ieder jaar weer een hele toestand is over wat winkeliers nou allemaal wel of niet op de stoep voor hun winkel neer mogen zetten is dit soort lik op stuk beleid misschien nog niet zo'n gek idee!

De noodle soep verkoper zei trouwens dat wij rustig konden blijven zitten, ook al zaten ook wij duidelijk een stuk voor zijn kraampje, kennelijk is het weliswaar verboden zooi voor je kraam neer te zetten, maar zolang je er maar een stel buitenlanders op plakt wordt het gedoogd. Misschien is er hier nog een carrière voor me weg gelegd als professioneel giraffe-zitter!

Na het bezoek aan de markt zijn we weer aan het sms-en geslagen met vriendin Suree om iets concreets af te spreken voor het avondeten. Nou is een concrete afspraak maken met een Thai haast net zo moeilijk als het redden van je giraffe uit handen van de politie hier. Dus ondanks mijn sms dat we wat af moesten spreken en dat de accu van ons telefoontje bijna leeg was waren de eerste berichten van suree's kant vooral berichten van de strekking 'ok. leuk'

Bericht terug...'onze accu is haast leeg, waar en wanneer schikt het jou'.... Bericht van Suree 'zeg het maar' Bericht van ons...'onze accu is haast leeg, noem maar een tijd en een plaats'....

Suree... '7 uur is wel goed' Wij weer ...'onze accu is haast leeg, maar waar dan?'.... en zo, met een steeds leger rakende accu hebben we dan toch uiteindelijk een afspraak weten te maken om het meest bizarre te gaan doen wat ik ooit in mijn leven heb gedaan!

Nee, minderjarige lezertjes hoeven niet te stoppen met lezen, het blijft wel in de grenzen van het beschaafde, ook al was het wel een tamelijk bijzonder gebeuren!

Suree had afgelopen zomer naar Zwitserland willen gaan, maar kreeg om onduidelijke redenen geen visum en ze heeft toen gezegd dat ze zich nog wel zo verheugd had op de Zwitserse chocolade en op kaasfondue. En dus zijn we gisteren naar een Zwitsers restaurant gegaan (hier bestaan alle soorten van restaurants, zelfs Zwitserse) en zijn daar, om Suree een beetje troost te bieden, gaan kaas-fonduen! Met als dessert... Chocolade fondue!

Vreemd genoeg smaakte het ook nog best goed, ondanks het warme klimaat hier, al merkte je eigenlijk pas echt goed hoe zwaar je gegeten had op het moment dat je vanuit de ruimte met airconditioning de Bangkokse warmte in stapte.

Nu zitten we, een ochtend later, weer op onze kamer, na net genoten te hebben van een heerlijk ontbijtbuffet (noem het en ze hadden het, van havermout, muesli (hee, weer die zwitsers!), kip teriyaki, gebakken rijst en edammer kaas tot chocoladegebak). Zometeen gaan we de rivier oversteken om aan gene zijde wat Thaise collega's te ontmoeten voor wat diepgaande en hopelijk opbouwende gesprekken en natuurlijk voor een uitgebreide lunch.... En nou maar hopen dat ze niet in een vlaag van exotisme een fondue restaurant willen gaan bezoeken!