Afgelopen maandag zijn we met onze Canadese ex-klasgenote (zij zit nog wel in de klas voor haar level 2, maar wij laten het voor dit jaar bij level 1) haar verjaardag gaan vieren en ze vertelde dat het erop de school nu heel anders uitziet, aangezien het nu veel drukker is. Toen wij begonnen was het namelijk officieel nog vakantie, vandaar ook dat wij een vrij kleine klas hadden en dat ons klasje ook het enige van de hele school was. Nu zijn de klassen een behoorlijk stuk groter geworden en is het allemaal ook veel minder persoonlijk. Onze ex-klasgenoten die doorgaan met level 2 hebben echter wel geluk dat ze nu een weekje voorlopen, daardoor hebben zij nu een klasje van 3! (en volgende week van 2, aangezien de Zweedse en de Schotse ook nog doorgaan voor level 3).

Op dinsdag hebben we het heetste deel van de dag maar weer eens in de bioscoop doorgebracht en wel met de film Avatar in maar liefst 3 dimensies. Het vermijden van de hitte verliep prima, want dankzij de airco is het in Thaise bioscopen altijd al behoorlijk fris, maar bij deze film had kennelijk iemand gedacht 'het speelt op een planeet die er erg tropisch uitziet, laat ik de airco dus maar eens een extra slinger geven'. Het resultaat was een bioscoopzaal vol ijsberen die met 3D-brillen op zaten te kijken hoe allerlei acteurs het wèl warm hadden. Ik zelf zat gewoon te verlangen naar de warmte van de Hollandse winter!

Op woensdag zijn we vertrokken naar een ander hotel, aangezien alle grote hotels in het centrum vreemd genoeg vol bleken te zitten van woensdag tot vrijdag (ook het onze dus), al hebben we tot nog toe niemand kunnen vinden die snapte waarom het nou net die dagen zo druk was, het was geen feestdag of zo, maar misschien was er wel een belangrijk congres (red de ijsbeer, waarschijnlijk).

Ons nieuwe hotel lag aan de rand van de stad en hoewel we het adres bij ons hadden was het voor de taxi chauffeur toch nog een hele speurtocht. Op zich valt hem dat niet kwalijk te nemen, aangezien in Thailand eigenlijk alleen de hoofdstraten een echte naam hebben, alle zijstraatjes van die hoofdstraat heten dan soi (steeg) nummer zoveel tot zoveel en die sois hebben weer zijsteegjes die ook genummerd zijn. Zo kun je dus moeten zijn in soi 12 zijsteegje 4 van de Suthepstraat en als je dat dan eenmaal gevonden hebt ben je er nog niet, want ook het systeem van huisnummers is hier wat vreemd. Ooit zijn er namelijk in al die straten en sois kavels geweest die keurig genummerd waren van 1, 2 enz. maar inmiddels is er op die kavels van alles gebouwd. Op de ene kavel staat misschien 1 huis, op de volgende staan er 8 en op weer een volgende 12. Het oorspronkelijke huisnummer 3 is dus inmiddels veranderd in de nummers 30/1 tot en met 3/12, zodat als je op nummer 2 in de straat bent en je moet naar nummer 3 je nooit zeker weet of je dan 1 huis verder moet zijn of een huis of 10. Gelukkig dus dat we, door ervaring toch wel een beetje wijs geworden, ook het telefoonnummer van ons nieuwe hotel bij ons hadden. Ik heb het hotel dus maar gebeld en toen de uitsluitend Thais sprekende chauffeur onze gsm in zijn handen gedouwd. Zelfs na dat gesprek heeft hij ons nog op een aardige dwaaltocht door de buitenwijken van de stad meegevoerd, maar hij had er zelf wel veel lol in (en de prijs hadden we vooraf afgesproken, dus wij vonden het ook allemaal wel best). Toen we eindelijk bij het hotel aankwamen bleek het nog veel mooier dan het op internet al had geleken. Een prachtig zwembad, enorme vijverpartijen en fantastische kamers.... Het zou weer afzien worden!

's Avonds hebben we heerlijk bij het zwembad zitten eten. Ik zelf had Khao Soy besteld, een streekgerecht dat nog het beste te beschrijven is als een soort pittige soep met kip en noodles er in. Heerlijk was het, alleen was dit wel de mildste Khao Soy die ik ooit had geproefd, maar dat maakte het niet minder lekker.

De volgende dag zaten we aan een late lunch bij het zwembad toen een van de personeelsleden kwam vertellen dat ze die avond bezig zouden zijn met onderhoud aan de keuken en dat we dus, als we er die avond wilden eten, voor 6 uur onze bestelling door moesten geven. Niet bepaald leuk als je net om 3 uur je lunch weg hebt zitten te werken, maar gelukkig wisten we al dat ze een heerlijk milde Khao Soy hadden die zo licht verteerbaar was dat hij ook zo kort na de lunch wel zou smaken.

Om half 6 dus maar weer naar het zwembad gegaan, om daar te ontdekken dat ze de bar daar al gesloten hadden (er zou ook onderhoud aan het zwembad zijn, dus ja, logisch dat dan de bar dicht moet), maar na wat vragen bleek het ook in het hotel nog geen 6 uur te zijn en konden we dus onze 2 porties heerlijk milde soep bestellen. Enige tijd later verscheen de ober weer die zei dat het eten wat langer op zich liet wachten, omdat de kok op zijn brommer onderweg was. Wat sneu, zeiden we nog, moet die arme kok helemaal voor ons terug komen om zijn milde soep te maken.

Maar al kort daarna kwam de ober terug met twee kommen dampende soep. Een soep die helemaal rood zag van de pepers die er in zaten! En in plaats van de heerlijk malse kipfilet van gisteren zaten er nu complete kippenpoten in! Al bij de eerste hap was het duidelijk... de conferentie om ijsberen te redden van de bevriezingsdood had het besluit genomen om alle koukleumen ter wereld te redden door ze te voorzien van het meest pittige eten ooit!!!!

Die arme kok was dus gewoon op zijn brommer naar een of ander eetstalletje gereden en had daar soep gekocht, die keurig verdeeld over twee fraaie hotel-soepkommen en keek nu waarschijnlijk ergens vanuit een verdekte plaats toe hoe die twee buitenlanders langzaam af zaten te branden. Maar we hebben het overleefd (zij het met tranen in de ogen) en hebben braaf onze bordjes (nou ja, kommetjes) leeg gegeten.

De volgende ochtend bleek het zwembad er nog exact zo uit te zien als de dag ervoor, evenals de keuken, geen idee dus wat het onderhoud inhield, maar erg ingrijpend was het niet.

En toen zijn we weer terug verhuisd naar ons hotel midden in de stad (het bleek een kort ritje, als je een chauffeur hebt die weet hoe hij rijden moet) en omdat het nog vroeg was zijn we naar een winkel gegaan waar we de week daarvoor een tafelloper besteld hadden. Nou waren we ook in eerdere vakanties al eens bij die winkel geweest, maar hadden daar steeds Thais personeel getroffen (nou ja, feitelijk zijn het Karen, leden van een van de bergstammen hier) maar we wisten van een Japanse vriendin van ons, die hier als journaliste werkt, dat de eigenaar een westerling was. Sterker nog: we zouden die avond bij die Japanse vrienden gaan eten en ook Kent, de eigenaar van de winkel zou uitgenodigd zijn. En wat zit er dus in die winkel, toen wij er binnenstapten.... Juist ja, een westerling! En hij zag er best uit alsof hij Kent zou kunnen heten (of Jan, Piet, Kees etc.), dus we hebben maar even voorzichtig geïnformeerd of hij inderdaad de befaamde Kent was en, toen hij het inderdaad bleek te zijn, ons netjes voorgesteld en gezegd dat we die avond kennelijk samen uit gingen eten. Hij bood meteen aan dat we wel met hem mee konden rijden, dus dat kwam handig uit.

Kent is in Thailand geboren, later verhuisd naar de VS. Zijn ouders zijn geboren in China, maar zijn grootouders weer in de VS. Hij is getrouwd geweest met een Zweedse (die al jaren geleden is overleden) en heeft een Zweedse dochter die in Thailand leeft, een geadopteerde Karen zoon, die als chefkok in Zweden woont en werkt en dan nog een Karen dochter met zijn tweede vrouw. Als je hem dus vraagt waar hij vandaan komt en waar hij thuishoort is dat best een lastige vraag voor hem. In '77 is hij samen met zijn eerste vrouw in het noordwesten van Thailand terecht gekomen bij de Karen, heeft daar uiteindelijk een hele berg gekocht, waar hij nu een huis heeft staan (volgend jaar mogen we er met hem heen, heeft hij beloofd. Het had dit jaar al gemogen, maar hij gaat er de 22^e heen en wij gaan de 24^e al naar Bangkok en het ritje naar zijn huis kost een hele dag, enkele reis! Tenminste, het zou nu een hele dag rijden zijn... in de regentijd is het een dag rijden, dan een aantal uur varen over 3 verschillende rivieren en dan anderhalf uur bergop lopen..... met recht een buitenhuis dus!!!)

Op zijn berg wonen hele stammen Karen en alles wat zij weven en vlechten verkoopt Kent in zijn winkels en onderhoudt daarmee deze Karen-dorpen.

Het etentje bij onze japanse vrienden was erg leuk, behalve Kent en zijn twee dochters (mijn thema van deze vakantie lijkt nu toch wel te zijn... mooie Zweedse vrouwen... het is dat ik getrouwd blijk te zijn), waren er ook nog een Thaise hoogleraar Franse literatuur die we van vorige bezoekjes al kenden en een Amerikaanse die na tien jaar werken in Bosnië nu hier werkt. De Thaise hoogleraar wist nog te melden dat aanstaande maandag in de grootste en oudste tempel hier in de stad een zeer vooraanstaande monnik wordt gecremeerd. De beste man is zo'n 100 dagen geleden overleden en kennelijk is nu volgens de astrologen de tijd rijp om voorgoed afscheid van hem te nemen. Op het tempelterrein is nu een enorme brandstapel gebouwd in de vorm van een vogel met een olifantenkop (het beste voertuig om het paradijs te bereiken, zoals algemeen bekend is) en op maandag zal zelfs de oudste dochter van de Koning, prinses Sirindhorn, hier aanwezig zijn voor de plechtigheid.

We zijn gisteren gaan kijken naar de voorbereidingen en behalve de olifantvogel waren er al veel paviljoens gebouwd om alle hoogwaardigheidsbekleders te huisvesten en natuurlijk een enorme hoeveelheid eetstalletjes. Al het eten en drinken is er gratis, het wordt aangeboden door de eigenaars van restaurants en eetkraampjes om zo eer te bewijzen aan de monnik (en ook om zo zorg te dragen voor hun eigen zielenheil!). Ook waren er al volop mensen die offergaven kochten voor de overleden monnik... bloemen, kaarsen, gewaden.... Alles zal maandag mee de brandstapel op gaan, samen met de paar persoonlijke bezittingen van de monnik.

We zullen zeker proberen ons op maandag door het gewoel heen te werken om het zo allemaal mee te kunnen maken.

Gisteravond zijn we samen met onze twee resterende ex-klasgenoten uit wezen eten op een voedselmarkt hier in de buurt en het was weer erg gezellig. Ik heb ze het verschijnsel biermeisje uitgelegd (een Thaise jongedame in een wel zeer spaarzaam gesneden jurkje in de kleuren van een bepaald biermerk, die dan probeert de klanten door deze vorm van reclame aan het bierdrinken te krijgen.... En nee, geen animeermeisje, het enige dat ze doet is rondwandelen en bier inschenken....)

De Zweedse leek het wel een leuke baan, maar ze was wel wat bezorgd wat haar ouders er van zouden zeggen, ik heb echter voorgesteld dat ze die gewoon kon mailen dat ze de PR deed voor een grote thaise bierbrouwerij, dus wie weet heeft ze binnenkort een baan hier (en ik een bierverslaving)