Ik had natuurlijk kunnen weten dat het risico enorm groot was: een beeldschone Zweedse masseuse die me overal beknijpt en ik die met diezelfde beeldschone Zweedse masseuse alle strekoefeningen van het hele cursusboek uitprobeer..... maar ja, berouw komt na de zonde en dus heb ik gisteren mogen ontdekken dat ik nu opgescheept zit met een MOA.... Een Massagueel Overdraagbare Aandoening. De bij de Zweedse in slechts lichte mate aanwezige verkoudheid heeft zich in alle hevigheid geopenbaard, niet alleen bij mij, maar ook (en zelfs veel heviger dan bij mijzelve) bij mijn hoestende en proestende betere helft. Het valt niet mee om verkouden te zijn in een land waar het absoluut ongepast is je neus in het openbaar te snuiten L

Voordeel van mijn MOA is wel dat ik weer eens tijd heb om wat te typen, al speelt daarbij natuurlijk ook wel een rol dat we onze cursus af hebben gesloten. Beiden met een goed resultaat overigens. Het beviel zelfs zo goed dat, Deo Volente er inmiddels al een schip op de oceaan ronddobbert met een lading massage zooi op weg naar het winterse Nederland.

Mijn vorige reisverslag leidde bij een enkele, wel heel zeurderige lezer, tot klachten over het feit dat ik weliswaar uitgebreid verslag had gedaan van de vrouwelijke mede-cursisten (had ik al verteld van die beeldschone Zweedse trouwens?), maar niets had verteld over de mannelijke collega's. Een gemis wat ik nu dus goed zal proberen te maken.

Naast mijn eigen goddelijke verschijning waren er nog een Duitse fitness en yoga instructeur (al zal het mij een raadsel zijn hoe iemand zo stijf kan zijn en toch yoga lessen kan geven, maar wellicht had hij zijn ijzeren kruis ingeslikt, hij had in ieder geval in iedere Hollywood-film zo de rol kunnen spelen van foute marchende Duitser) en mijn vriend-voor-het-leven (al viel hij wel heel erg op mijn zweedse, maar wie kan het hem kwalijk nemen) Reggie, een ex-US marinier en tegenwoordig werkzaam als Personal Trainer for the rich and famous van Chicago. Tot mijn ellende hoor ik net van mijn snotterende beter helft tussen al haar geproest door dat ik vooral niet moet vergeten te vermelden dat Reggie er wel goed uitziet... ik zal maar proberen het als positief te zien dat ze kennelijk door mijn fysiek nog niet zo verpest is dat ze geen oog meer heeft voor de wat minder bedeelden uit het Marine Corps.

Op dag twee van de cursus werd de in mijn vorige reisverslag vermeldde Schotse naar huis (nou ja, naar hotel dan) gestuurd omdat ze ziek was en op de cursus gold: ziek...dan niet meer meedoen vanwege besmettingsgevaar (ik blij dat de Zweedse zo onopvallend verkouden was!) Op dag drie was ze echter al weer opgeknapt en mocht ze weer meedoen, al werd ze wel vanaf dat moment keurig in een wagen met airco vervoerd in plaats van in de achterbak van een stinkende pickup, zoals wij, normale mensen. Fijn dus dat ons clubje weer compleet was.... Nou ja, compleet.... Het was eerder overcompleet, want op dag drie stopte onze pickup ook bij een nieuw adres op de route naar de school en liet daar een nieuwe manspersoon instappen: een Oostenrijker met een geweldig ego, een plaat voor zijn kop zo groot als heel Wenen en een persoonlijkheidsstoornis van formaat!

Zo begon hij al in de wagen alle anderen te onderwerpen aan een kruisverhoor over wie en wat ze waren, bepaalde hij bij binnenkomst in de klas meteen dat het daar te koud was en dat de airco uit moest (hoezo overleggen met de anderen?), zodat de rest van ons het bijkans aflegde van de hitte (mijn Zweedse en ik versmolten tot één grote zwetende massa), wilde hij bij het examen bepaalde delen overslaan (welke examen kandidaat wil dat nou niet, maar je bent wel heel vreemd als je ook vraagt of het mag en dan vervolgens gepikeerd bent als dat niet toegestaan blijkt te zijn), droeg hij zijn eigen massage kleding in plaats van de door de school verstrekte pakken, maar vergat dan wel weer daar ondergoed onder te dragen, zodat iedere keer als hij bukte je zijn hele Tiroler Glockenspiel vrolijk het fraaie lied 'the hills are alive with the sound of music' zag bungelen.

Ook erg irritant was dat hij, tijdens de demonstraties tijdens de lessen, alsmaar heen en weer rende om vooral niets te missen, terwijl de rest van ons gewoon rustig zat en ook niets miste, behalve dan als de klokkenluider weer eens net voor je neus stond. Het allerbontst maakte hij het echter na afloop van de laatste les toen hij, in de pickup, de vrijgezelle dames van het gezelschap vroeg of ze van zwemmen hielden en vervolgens vermeldde dat hij net verhuisd was naar een hotel met bad en dat ze wel bij hem terecht konden. De reactie van de dames was nogal koel waarop hij gelukkig inbond, wat ergens ook wel jammer is, want een zekere marinier zat hem aan te kijken op een manier dat, als hij wel door gegaan was, de kans groot was geweest dat hij de eerste Oostenrijker was geworden die zich in een permanente baan om de aarde bevond.

Een ruimtereis trouwens die hij zeker gemaakt had als Reggie en ik toen al hadden geweten wat we te horen kregen toen we 's avonds met een groepje uit gingen eten (de canadese, de schotse, de zweedse, Reggie en wij tweetjes), want toen vertelde de Schotse dame, die veel oefeningen samen met onze Oostenrijkse vriend had moeten doen, met haar onnavolgbare gevoel voor humor en nog veel onnavolgbaardere accent 'I really felt a bit violated, because first he grabbed my boobs and after that he farthed! But at last for the farthing he said sorry' (oftewel: ik voelde me best aangerand, want eerst zat hij aan mijn tieten en vervolgens liet hij een scheet, maar voor die scheet zei hij tenminste nog sorry}. Wat jammer dat we 'vergeten' waren hem voor het eten uit te nodigen, zijn hotel lag aan de andere kant van de rivier en hij had het vast niet erg gevonden naar huis te zwemmen!

De Canadese vertelde trouwens tussen neus en lippen door nog even dat ze een stad bezit, weliswaar een spookstad, maar toch. Ze had indertijd de bedoeling gehad alleen een winkelpand in de toen al spookstad te kopen, maar toen ze na betaling van haar 400 Canadese dollars de papieren thuis kreeg bleek dat ze voor dat bedrag per ongeluk de hele stad had gekocht J

En zo leer je dus in een week tijd niet alleen hoe je een Thaise massage moet geven, maar je leert ook een hoop aparte (in goede en in 1 geval in slechte zin) mensen kennen.

De diploma uitreiking na de cursus was trouwens origineel thais-feestelijk, met toespraak, muziek en klasse-foto's J

Zaterdag ochtend zijn we verhuisd naar een ander hotel, het vorige was wel erg leuk, maar er was ook veel straat lawaai en het zwembad had iets weg van een baby-badje, maar dan voor eskimo´s en dus zitten we nu zo hemelsbreed 300 meter verder in een hotel waar we een jaar of 15 geleden ook al eens waren en waar we 2 heerlijke zwembaden hebben, die (heel apart voor Thailand) in de zon liggen.

Gisteravond zijn we uit gaan eten met Sombat en zijn vriendin Khop en terwijl we zaten te eten bedacht ik ineens dat het niet vreemd is dat zoveel mensen verhalen vertellen over Thailand, westerse oude mannen en (te) jonge meisjes, want Khob ziet er uit als een jaar of 23 en Sombat lijkt hooguit 42 te zijn en dat terwijl Khob tegen de 50 is en Sombat tegen zijn pensioen aan zit.

Wat me altijd trouwens wel opvalt aan diezelfde oudemannen-jongemeisjes verhalen is dat ze ofwel komen van mensen die hun Thailand kennis ontlenen aan het feit dat ze ooit op Konnginnedag op de vrijmarkt een sateetje hebben gegeten ofwel van mensen die Thailand wel hebben bezocht, maar er dan nooit over klagen dat de kamermeisjes die hun nest opmaken of de serveersters bij wie ze hun bier bestellen er ook geen dag ouder uitzien dan iemand uit de brugklas. (je kunt merken dat ik dit op zondag typ, want het is een aardige preek, maar het moest me toch even van het hart, want het staat me wat tegen dat Thailand altijd afgeschilderd wordt als een soort derde wereld land, waar alles maar kan en mag. Er zullen hier best misstanden zijn, maar in ons eigen land bestaan die ook volop en zo bont als de sensatie-beluste verhalen over Thailand het willen laten lijken is het hier goddank niet, sterker nog, als iemand hier betrapt wordt met een minderjarige kan hij rekenen op enkele tientallen jaren in een gevangenis die niet echt plezierig te noemen is, in plaats van de twee weken taakstraf die diezelfde persoon in Nederland zou krijgen (en waarschijnlijk nog voorwaardelijk ook).... In welk land zijn de missstanden dan het grootst?)

En na deze stichtelijke woorden gaan we ons zo maar eens richting zondagsmarkt begeven, maar niet voordat we beneden in de lobby gaan kijken of we ergens internet op kunnen, dat was in het vorige hotel wel fijn, daar kon je op iedere kamer draadloos internet op, in dit hotel kan dat op de kamer alleen bedraad (en dat tegen belachelijke prijzen, omgerekend iets van 3 euro per uur, terwijl je bij een internetcafé al voor 60 cent terecht kunt). Mocht het in de lobby niet lukken dan probeer ik morgen wel iets anders maar ik heb geen zin om in de zondagsmarkt drukte en in de hitte (ja sorry hoor, ik maak het weer ook niet!) met mijn netbook te gaan sjouwen. Groetjes van ons tweetjes en kijk uit voor MOA's!