Toen we vorig jaar naar Thailand wilden vertrekken vonden sommige mensen het nodig het vliegveld van Bangkok te bezetten, zodat ons vertrek toen aardig in het nauw kwam en dit jaar vond Koning Winter het nodig om, een week voordat we uit Nederland weg zouden gaan, te proberen wat witte roet in het eten te gooien. Gelukkig zette een paar dagen voordat we echt weg zouden gaan de dooi aardig in, zodat we geheel opgelucht aan de reisvoorbereidingen konden beginnen en afgelopen dinsdag vol goede moed naar Schiphol konden vertrekken. Om het geheel extra relaxed te laten verlopen hadden we de nacht voorafgaand aan onze vlucht een kamer geboekt in een hotel vlak bij het vliegveld en niemand kan ook maar enigszins vermoeden hoe relaxerend dat was.... Word je midden in de nacht zo half en half wakker, kijkt slaapdronken door je grote panorama raam direct op de taxibanen van het vliegveld....en ziet, in het licht van de vele lantaarnpalen, dikke sneeuwvlokken neerdwarrelen op onze vaderlandse luchthaven.

Mijn hele ontspanning vloog, tegelijkertijd met mijn slaperige gevoel overigens, meteen het panorama venster uit en ik was bang dat dat het enige was dat voorlopig zou blijken te vliegen. Gelukkig bleek de volgende ochtend dat de wereld weliswaar wit was, maar niet zo wit dat het vliegverkeer er hinder van zou ondervinden en dus zijn we naar het vliegveld gewandeld, konden meteen al inchecken en zaten dus binnen no-time aan een heerlijk ontbijtje. 2 Uur later konden we gaan boarden en toen dat allemaal achter de rug was (dat kostte al met al nog een uur trouwens) stegen we dan eindelijk op.... Tenminste... het vliegtuig kwam in beweging en reed en reed en reed (volgens mij zag ik op een gegeven moment een bordje staat 'Breda 8 Km', maar dat kan inbeelding geweest zijn). Na een stief half uurtje rondrijden werd toen eindelijk de gashendel vol open gegooid en stegen we toch op richting het zonnige Oosten.

Het blijft trouwens verbazingwekkend hoe moeilijk de uitspraak van het engels voor Chinese stewardessen keer op keer weer blijkt te zijn, want bij het eerste omroepberichtje heb ik natuurlijk goed opgelet of er wat belangrijks werd gezegd. Eerst kwam het hele verhaal in het Chinees, toen in iets wat zeker zo Chinees klonk en toen in het Engels... neem ik aan, want het verhaal begon heel duidelijk met 'ladies en gentlemen', maar wat daarna kwam is me tot op heden een raadsel.

Ik kon het wel verstaan, maar ik hoop toch dat ik het verkeerd heb verstaan, want ik zou niet weten wat ik aan moet met de mededeling 'call information if you smell the pheasant'. Verdere omroepberichten heb ik dus maar genegeerd en ik geloof niet dat ik er veel aan gemist heb, want gedurende de hele verdere vlucht heb ik geen fazant gezien of geroken.

De vlucht zelf verliep soepel, af en toe wat lichte turbulentie, redelijk te eten voedsel en geen noemenswaardige overlast van fazanten. Bij aankomst in Bangkok bleken we dus ook van het half uurtje rondrijden op de snelweg tussen Amsterdam en Breda een kwartier ingelopen te hebben, zodat we om kwart over vijf des ochtends al verdwaasd op het fraaie vliegveld van Bangkok rondliepen.

De douane formaliteiten verliepen on-thais snel (waarschijnlijk wilde men de boel snel afhandelen voordat het vliegveld bezet zou worden door een kudde woedende fazanten) en zelfs onze koffer bleek dezelfde vlucht gehad te hebben als wij. Lekker snel alles voor elkaar dus! Alleen jammer dat we tot een uur of 11 moesten wachten op onze aansluitende vlucht naar Chiang Mai L

Nu is er op zo'n groot internationaal vliegveld natuurlijk genoeg te doen (zeker op oudejaarsdag, wanneer tout-Thailande op familiebezoek gaat en dus en masse naar het vliegveld is getrokken), maar wij waren vooral moe, hongerig (waar is de fazant als je er een nodig hebt) en wat onfris. Eerst dus maar met ons plastic hersluitbare 1 liter zakje met daarin verpakkingen kleiner dan 100 ml aan tandpasta, scheerzeep, crème en andere zooi een toiletruimte ingedoken (ooit hoop ik nog degene tegen te komen die die plastic-zakjesregel bedacht heeft, die mag me dan uitleggen waar dat allemaal goed voor is en in ruil daarvoor zal ik dan de betreffende persoon leren om knopen te leggen, zodat hij in zal zien dat in theorie ieder plastic zakje hersluitbaar is J). Daarna was het tijd om te eten. Nu is ook dat op dit vliegveld natuurlijk in ruime mate aanwezig, maar meestal is het niet al te Thais (denk aan de Burgerking bijvoorbeeld) en onevenredig duur (denk aan de Burgerking bijvoorbeeld). Gelukkig had ik enige tijd geleden op een forum op internet een beschrijving met een vage route-aanduiding gelezen over een restaurant wat ergens verstopt op het vliegveld zit waar men echt Thais eten zou moeten hebben en waar de prijzen dan ook nog eens bijbehorend Thais zouden zijn. Nou heb ik altijd al vermoed dat een dergelijke plaats zou moeten bestaan, het is namelijk onmogelijk dat er ergens op aarde zoveel Thai bij elkaar werken en dat er geen verstopte plek is waar ze zich Thais voeden. En inderdaad! Ergens in de diepste krochten van het vliegveld, voorbij een wat obscure toiletgroep en net voorbij de vertrekplaats van de bus voor de meest obscure soort van thailand-toeristen (het oudere bronstige mannetje) naar Pattaya, begon een tunnel van wit licht. Tenminste, daar had het wel wat van weg, dankzij de witte tegels op vloer en muren en de enorme TL-balken... en aan het eind van die tunnel: een foodcourt!!!! En zo zaten we dus om een uur of 6 in de ochtend al allebei aan een mega-kom noodle soep met varkensvlees balletjes en wat te drinken, omgeven door kuddes en kuddes van stewardessen van allerlei komaf. Ik was dood en in de hemel.... En dat alles voor 25 cent p.p. (excl. Ticketkosten Amsterdam-Breda-Bangkok).

Toen was het toch nog redelijk snel tijd om in te checken voor het volgende deel van de reis, naar Chiang Mai in Noord-Thailand. Gelukkig werd dit moordende tempo daarna weer enigszins getemperd doordat tussen inchecken en vertrek weer 3 uur zaten, tijd die we gevuld hebben met het bekijken van migrerende Thai op weg naar hun familie voor Oud&Nieuw.

Oud&Nieuw vieren is hier trouwens een soort nationale sport...over een paar maanden vieren ze hier weer net zo enthousiast het Chinese Nieuwjaar en weer enkele maanden later wordt dan het Thaise Nieuwjaar in alle uitbundigheid gevierd.

De vlucht naar Chiang Mai verliep ook prima, al bleken Thaise stewardessen nog veel meer moeite te hebben met Engels dan hun Chinese collegae, want aan het verhaal van deze jongedame kon ik zelfs geen fazant vastknopen!

Om 12 uur waren we in Chiang Mai, om 1 uur waren we in het hotel, om 5 over 1 waren we op de kamer en om 7 over 1 waren we weer beneden in de lobby van het hotel, omdat onze kamer nog gepoetst moest worden en ze dat stante pede gingen doen.

'wait about one second' zei de receptioniste, daarmee het ultieme bewijs leverend dat Einstein toch niet gek was....tijd is inderdaad relatief!

Een half uur later konden we dan eindelijk op onze kamer terecht en in bad en bed duiken. Dat laatste is iets wat we normaal niet doen, omdat het slim is zo snel mogelijk in het plaatselijke ritme te komen, als je tenminste van je jetlag af wilt, maar aangezien we toch graag oud&nieuw wilden vieren leken een aantal uurtjes slaap wel wijs.

Om een uur of 6 werden we door onze wekker uit de slaap gerukt en hebben ons wat opgefrist, wilden vervolgens de camera in de safe leggen (wel handig zo'n safe, want de vorige camera is enkele maanden geleden uit mijn kluisloze hotelkamer in Parijs gejat) en wat blijkt? De safe is op zich groot genoeg, maar de beschikbare ruimte wordt in tweeën gedeeld door een oh zo handig legplankje, dat tot overmaat van ramp ook nog eens stevig vastgeschroefd blijkt te zitten. Op naar de lobby dus weer, waar mij prompt een klusjesman overhandigd wordt die met me meegaat om te kijken wat er aan gereedschap aan te pas zal moeten komen. Met het oog van de vakman ziet hij het meteen: een zaklamp en een schroevendraaier!

De beste man snelt naar zijn schroevendraaier-opbergplek en al na enkele minuten heeft hij schroef nummer 1 los. Maar dan blijkt dat schroef nummer 2 niet echt behoort tot de coöperatiefste schroefsoorten, want hoe de klusjesman ook ploetert, het ding wil niet los. Een echte professionele klusjesman laat zich daardoor natuurlijk niet uit het veld slaan en weer ijlt de brave borst naar zijn gereedschapsvoorraad om vervolgens met een enorme engelse sleutel weer te keren. Het lijkt wat overkill voor een minuscuul moertje, maar ja, een vakman zal het toch wel weten. Helaas blijken noch het moertje noch het schroefje erg onder de indruk van 's mans inspanningen en houden ze beide standvastig stand (hoe anders zouden ze ook stand moeten houden he!) Pas als ik mij heldhaftig naast de klusjesman op de grond werp om te kunnen kijken waarom dat schroefje zo lastig doet merk ik dat de beste man die enorme sleutel niet alleen niet op dat petieterige schroefje geklemd krijgt, maar dat hij ook nog eens de schroef de verkeerde kant op draait J. Ik heb toen dus zelf maar de tang en zaklamp gehanteerd terwijl hij aan zijn schroefje draaide, eerst nog niet geheel in de goede richting, maar na een kleine hint al snel van richting veranderend....en los was het schroefje!

Vanmorgen zagen we dat de klusjesman carrière niet geleden heeft onder dit gebeuren, de beste man stond nu in pak gehesen achter de receptie... een welverdiende snelle promotie!

Daarna zijn we richting nachtmarkt gegaan waar een van onze favoriete restaurantjes zit, maar niet zonder eerst een beleefdheidsbezoekje te brengen aan de kleermaker, niet dat we nou echt zo beleefd zijn, maar vooral omdat zijn zaak naast dat restaurantje zit en we hem niet tegen ons in het harnas willen jagen door hem zomaar te negeren...als zo'n man eenmaal een hekel aan je heeft is hij in staat om voortaan al je overhemden te voorzien van 2 ongelijk lange mouwen!

En daarna was het dus eindelijk tijd voor eten: krab-balletjes (voor zulke kleine beesten zijn ze best flink geschapen!), gebakken snake-head vis (in goed nederlands Channidae genaamd) en daarbij garnalen met groente in een zoetzure saus. Het geheel natuurlijk afgerond met een flinke portie kleefrijst met mango

Daarna zijn we naar onze 'stamkroeg' hier gerold, de Chiang Mai Saloon om daar oud en nieuw af te wachten samen met een bont gezelschap aan mensen van over de hele wereld, waaronder een Engels meisje die ons uitgebreid in het krom-frans uitgelegd heeft waarom ze zo dol is op fransen, hetgeen doet vermoeden dat ze al wat alcoholische versnaperingen achter haar Angelsaksische kiezen had.

Om een uur of 2-3 zijn we vervolgens (nog opvallend fris trouwens) weer richting ons hotel gegaan. Op dat moment moest heel Nederland nog uren wachten op het nieuwe jaar, maar we zijn altijd al wat voorlijk geweest J

Chok dee pi mai allemaal en tot binnenkort