Op de avond van 2e kerstdag hebben we weer gegeten in het restaurant waar we laatst met de collega uit Bangkok en zijn familie gegeten hadden. Het was een bitterkoude avond (nou ja, voor Thaise begrippen dan), doordat er behoorlijk wat wind stond. Zelfs dit biermeisje had zich nu gehuld in een vest en stond nog te vernikkelen. (ik weet nu trouwens ook waar je een flesopener moet bergen als je zo weinig jurk hebt). Het eten was er weer fantastisch: onvoorstelbare sate (waarom is de saus bij ons meestal iets waar je beter een muur mee kunt stucen, en waarom is hij hier zo lekker?), crackertjes van gedroogde rijst met een andere heerlijke saus, zongedroogde inktvis.

Toen we na het eten wat ondwandelden kregen we nog een telefoontje van een japanse vriendin, Mieko. Ze had ons al uitgenodigd aanstaande woensdag bij haar thuis te komen eten, maar nu belde ze om te laten weten dat er op die avond ook een bijeenkomst is bij haar thuis van haar personeel, om te vieren dat de vakantie dan begint en dat iedereen dan geacht wordt een cadeautje mee te brengen, omdat het ook een soort pakjesavond is. Nu nog bedenken wat we moeten kopen dus....en vooral spannend wat we zelf zullen krijgen!

Dinsdagochtend hebben we eerst wat rondgewandeld door de toen nog stille stad (nou ja, stil is een relatief begrip!) en zijn gaan lunchen bij Jia Tong Heng, het restaurant van de oude chinese dame waar ik vorige keer al over vertelde, toen Sombat ons mee had genomen naar een ander filiaal van haar zaak.
In dit filiaal geen biermeisje, maar wel de 84 jarige eigenaresse zelf, die tijdens de maaltijd verschillende keren langskwam om even te tellen hoeveel gerechten we hadden (het waren er te veel, vonden we zelf, maar het was ook zo lekker!), en om na te vragen of alles wel smaakte (zo ver gaat ons thais dan nog). We hadden weer gekozen voor de ieniemienie mosseltjes en hadden daarbij ook nognloempiaatjes, een groentegerecht en gefrituurde balletjes van krab (ik denk dat het balletjes waren van het vlees van de krab en niet de echte ballen van de krab, tenzij die beesten echt enorme ballen hebben..... wat dan wel weer zou verklaren waarom ze steeds zijwaarts lopen). Met drinken en al waren we een tientje kwijt. En, zoals gezegd, het was eigenlijk te veel eten. Bij veel restaurants hier kun je kiezen voor een kleine, middel of grote portie, maar als je niet weet wat zij klein vinden dan is het dus lastig bestellen. Hier hadden we van alles de kleinste portie gekozen en dat was nog behoorlijk wat!!!

Toen we weer verder wandelden ontdekten we dat inmiddels onze kleermaker (en vooral vriend) Frank ook weer terug was uit Bangkok, waar hij heen geweest was omdat zijn zoon trouwde (feestje met 1000 gasten in een van de duurste hotels van Bangkok....tot nu toe was het een erg voordelige kleermaker, maar wellicht gaat dat vanaf nu veranderen!). De rest van zijn familie komt ook allemaal naar het noorden toe voor oud& nieuw en we gaan proberen nog een keer met zijn allen uit eten te gaan.
Omdat we die middag zo heerlijk gegeten hadden besloten we te gaan proberen dat te overtreffen door te gaan eten in een van de meest luxe hotels van de stad, waar ze een prachtig italiaans restaurant hebben.
Is de inrichting al prachtig (met een grote glazen 'wijnkelder' midden in de zaak en een fantastische open keuken), het eten is nog veel prachtiger!
Alleen al het mandje met broodjes en sausjes dat we bij het aperitief kregen was bijzonder...en alles huisgemaakt.
Daarna had ik een voorgerecht van sint jacobsschelpen gewikkeld in pancetta met kaviaar in een tuile, terwijl mijn betere helft genoot van een cesar salad. Als hoofdgerecht hadden we respectievelijk een sirloin steak van australisch rundvlees met foie gras (een van de signature dishes van de chef) en een forel afkomstig van een kwekerij van een van de koninklijke projecten met witte boontjes, schaaldieren en een schuim van limoen (de koninklijke familie doet erg veel ter verbetering van de landbouw enz. Niet alleen dit soort kwekerijen, er zijn ook projecten waarbij voormalige opium telers overgestapt zijn op het aanplanten van koffie, waarbij ook gezorgd wordt dat ze hun producten aan de man kunnen brengen, en ook zijn grote delen van de tuinen van het koninklijke paleis in Bangkok ingericht als proeftuinen voor nieuwe akkerbouw technieken).

Chef Peter Zimmermann was zo vriendelijk ons nog even persoonlijk te komen begroeten.
Jammer allen dat het even misging bij het nagerecht: ik bestelde cannoli en mijn betere helft riep meteen 'I'll have the same', waarop de serveerster riep 'oh, you want to share' en wegrende.
Naief als ze is dacht mijn betere helft (al was ze in dit geval misschien de wat slechtere helft) nog dat het wellicht een grapje van de serveerster was, maar ik vermoedde al dat de Thaise geest aan het werk was.... iedere Thai, ongeacht van welk geslacht of welke leeftijd dan ook, is namelijk op zoek naar zijn 'soulmate'... de zielsverwant waarmee je alles wilt delen....en dus is het fantastisch romantisch als mensen iets delen.... en dat moet aangemoedigd worden..... en zo eindigde ik met een half toetje ;-(

Nog nagenietend van al dat fraaie culinairs gingen we nog even wat drinken bij de Saloon, waar we aan de praat raakten met een soort overjarige Nieuw-Zeelandse hippie.
Ergens midden in ons gesprek zegt hij dat hij niet van inktvis houdt, maar zijn vriendin wel. 'Oh', zeg ik nietsvermoedend, 'ik vind inktvis wel lekker', waarop zijn thaise vriendin (die kennelijk halverwege ons gesprek binnen was gekomen en naast hem aan de bar gaan zitten) zich om hem heen naar voren buigt en me een enorme lap gedroogde inktvis aanbiedt, die ik dus voor mijn fatsoen wel op moest eten (nou ja, ik heb 1 klein hapje genomen en toen we weer buitenkwamen uitgespuugd, maar ondanks uitgebreid tandenpoetsen stonk ik uren later nog als een ongeluk in de visverwerkende industrie). Ik zat me in die bar ook al een tijdje af te vragen waar die enorme vislucht toch vandaan kwam ineens.... dat bleek dus van de binnengewandelde vriendin te zijn!

Woensdag zijn we naar de dierentuin gegaan. De Chiang Mai Zoo ligt op een berghelling aan de noordkant van de stad op een enorm uitgestrekt terrein, we zijn er al eerder geweest en hebben toen gewoon de tuktuk die ons gebracht had mee het terrein op genomen, maar gezien de mooie koele ochtend besloten we nu te gaan rondwandelen. Hoewel sommige verblijven er wat ouderwets uit zien zijn de dieren, zo te zien, wel allemaal in goede conditie. De afstanden tussen sommige verblijven is vaak erg groot, zodat het er leuk wandelen is. Wat ook anders is dan in dierentuinen bij ons is dat je veel dieren kunt voeren: je koopt wat voer en kunt aan de gang, maar dit gebeurt wel met beleid.... als een dier aan zijn quotum voor die dag zit wordt de voerverkoop gestaakt. Natuurlijk is dit ook een manier om extra inkomsten te genereren, maar het is best leuk een olifant met de hand te voeren en het heeft ook wel wat om een stuk vlees aan een staak door de tralies te steken en te zien hoe een jachtluipaard zich er op werpt. Ze hebben ook pana's, maar die beesten zijn zo lui dat je er amper beweging in kon ontdekken en het zou dus ook best kunnen zijn dat de echte al jaren geleden vervangen zijn door exemplaren van pluche.

Een tijd geleden heeft de dierentuin een groot nieuw aquarium geopend en om dat te bezoeken moet er extra entree betaald worden. Het gebouw ziet er van buiten prachtig uit, maar binnen is het een stuk minder dan andere, moderne, dierentuin-aquaria...op zich best leuk, maar het extra geld niet echt waard en dus geen aanrader.
Na al dat gewandel zijn we nog in de stad wat gaan lunchen en toen kwam het moment al weer naderbij waarop we door de man van Mieko opgehaald zouden worden voor de Thaise pakjesavond.
Toen Okuno ons afhaalde zat er al een ander Japans stel in de auto, samen met hun zoon. Deze mensen hebben besloten hier in Chiang Mai te gaan wonen, na al het natuurgeweld (en nucleair geweld) van eerder dit jaar in Japan.
Deze mensen spraken maar een beetje engels, zodat de hele avond qua talen een beetje op babylon leek...japans, engels, nederlands, thais en een van de thaise dames zag ons ook nog als een uitgelezen kans om haar frans weer wat op te vijzelen.

Op het terras stonden al een paar kleine stenen bbq-tjes klaar met daarop wat raar gevormde deksels... een dichte diepe rand rondom, waar bouillon in gaat en waar je dan groenten, garnalen, vis en mosselen in doet en dan spits toelopend naar het midden toe, met daar dan een rooster, zodat je daar vlees op kon grillen. Het geheel schijnt geinspireerd te zijn op de koreaanse barbecue, al maken die dan de keuze tussen ofwel vlees ofwel vis, terwijl de Thaise keuze gewoon helder is: alles wat lekker is!
Tot verbijstering van heel dat deel van Japan dat aanwezig was bleek ik gedurende de hele maaltijd geknield te kunnen zitten... een kunst die kennelijk een generatie geleden in japan zelf al verloren is gegaan. Steeds opnieuw werd gevraagd of het echt wel te houden was en toen ik zij dat het prima ging bedachten ze dat ik waarschijnlijk veel Zen oefeningen deed, zodat ik nu niet alleen een sportheld ben met een goddelijk lijf, maar ook een soort heilige!

Na het eten was het tijd voor pakjesavond en we zijn geeindigd met een wekker voor mijn geliefde slaapkop en een opbergkistje voor mij, waar dan helaas (de enorme) wekker niet in past.
Omdat mijn geliefde nog betere helft kennelijk niet alleen door mij geliefd wordt kreeg zij van de moeder van Okuno, die ook aanwezig, was een tasje, gemaakt van stof uit haar originele zijden kimono. Echte kimono's schijnen in Japan tegenwoordig zelden gedragen te worden en de jongere generatie weet zelfs niet meer precies hoe ze dat zouden moeten doen.

Vanmorgen heb ik mijn baantjes in het zwembad maar gelaten voor wat ze waren, aangezien ik gisteren aan een wetenschappelijk onderzoek mee heb gedaan.
Bewezen is nu dus dat van de combinatie van het goedkoopste Thaise bier (het betere bier is na al de overstromingen in Bangkok nog steeds slecht te vinden in winkels hier), Japans bier en Japanse 17 jaar oude whisky het vermogen tot zwemmen niet groter wordt..... geef deze combinatie dus nooit aan je aquarium vissen!!!!

Vanavond zijn we gaan eten (je ziet...de censuur is echt opgeheven) bij Marco, de fransman waar ik al eerder over schreef, wiens zaak zo fantastisch loopt dat toen we er om 8 uur binnenkwamen we te horen kregen dat we om 9 uur een tafel vrij hadden.... en daar hebben we met plezier op gewacht!