Afgelopen woensdag wilden we een antiekzaak bezoeken in Hang Dong, een klein eindje buiten Chiang Mai. We hadden het adres, het adres in het Thais en een plattegrond waar de zaak op stond...geen enkel probleem dus om daar met een songthaew heen te gaan. Wagen aangehouden in de straat achter het hotel.... hele zooi laten zien...en ja hoor, daar gingen we.... de geheel verkeerde kant in. Tenminste, dat meende ik. Ergens onderweg toen de wagen moest stoppen voor een rood licht stapte de chauffeur uit en kwam naar de achterbak gelopen, stak 5 vingers in de lucht en riep iets in vloeiend thais, waarbij Hang Dong, Hang Dong het enige verstaanbare voor ons was. Even later reden we een achteraf wijkje in en vervolgens weer uit om daarna te stoppen bij een resort om daar twee toeristen op te pikken die naar het vliegveld moesten.
Het vermoeden ontstond dat de 5 vingers sloegen op de 5 minuten oponthoud die ons dat zou opleveren.
Vermoedelijk waren dat dan wel 5 Thaise minuten, want 45 minuten na vertrek waren we (nog steeds op weg naar het vliegveld) weer bijna in de straat waar we in de wagen gestapt waren. Maar goed, na een tussenstop bij het vliegveld ging het in razende vaart richting Hang Dong. Op een gegeven moment stopte de chauffeur, want hij wilde het kaartje nog even bekijken en ik probeerde hem duidelijk te maken dat we (wederom naar mijn mening) al heeeeeeeel dicht bij de winkel waren, waar we heen wilden. 'No, no' riep hij, sprong weer achter het stuur en reed een heel eind door, om ons vervolgens te droppen bij een of andere markt vol winkeltjes, maar uiteraard niet die winkel waar wij heen wilden.
Daar aangekomen bood hij aan om op ons te wachten (uiteraard tegen betaling) en ons na ons bezoek terug te brengen, iets waar we mee akkoord gingen omdat we daar zo ver buitenaf zaten dat er zo te zien niet al te veel alternatieven zouden zijn om Chiang Mai weer te bereiken.

Wij dus uitgestapt....een klein stukje gelopen, ons kaartje nogmaals bestudeerd en tot de conclusie gekomen dat we inderdaad verkeerd zaten....terug naar de wagen dus....die helaas nergens meer te zien was. Toen maar wat winkeltjes in de buurt bekeken, terug naar het afgesproken punt of de auto inderdaad weg was....en ja hoor!
Dus op die plek maar een kopje koffie gedronken en toen besloten naar de hoofdweg te lopen om te kijken of daar vervoer te regelen was. Niks dus!
Toen besloten de winkel op te bellen en te vragen of het ver lopen was. Elf kilometer, zei de dame aan de andere kant van de lijn, daarmee bewijzend dat, ondanks mijn hele verhaal over waar we zaten, ze er van uit ging dat we in Chiang Mai waren.
Dat bracht dus ook geen duidelijkheid. Teruggelopen naar al die winkeltjes en daar een kantoor ontdekt van een vervoersmaatschappij die in het verleden als eens dingen voor ons verscheept heeft naar huis en waar mensen werken die wel fatsoenlijk engels spreken. Gevraagd of ze de winkel nog eens wilden bellen en wilden vragen of het te lopen was. Nou, dat was het dus niet, werd verteld. Wij dus maar nagevraagd of er ergens een kans bestond een songthauw te vinden naar Chiang Mai. Nou, dat moest wel lukken vlak bij de zaak waar we koffie hadden gedronken... wij dus weer die richting in en inderdaad, inmiddels was er een songthauw gearriveerd en de chauffeur wilde ons wel meenemen, maar dan moesten we wel even een uur wachten, want zijn passagiers liepen nog op die markt rond. Toen dus maar een sapje gaan drinken in een ander zaakje aan dezelfde parkeerplaats, naast het koffiezaakje. En wat zien we ineens staan, midden voor het koffiezaakje? 'Onze' songthauw!!! met op een van de banken achterin de slapende chauffeur. Geen idee waar hij al die tijd geweest was, maar we waren al lang blij dat hij er weer was.
Toen nogmaals op de kaart gewezen waar we nu met zijn allen waren en waar we heen wilden. Hij knikte dat hij het begreep, we stapten in en vertrokken.... om na 200 meter te stoppen, waarbij de chauffeur trots op een winkel wees.... alleen jammer dat het een winkel was vol houten olifantenbeeldjes en bepaald niet de zaak die wij zochten.
Ik dus maar weer die winkel opgebeld, de chauffeur de telefoon in zijn handen gedrukt en nadat hij gezellig had gekletst met de winkeljuffrouw ging het dan toch eindelijk weer op pad..... nog een geluk dat ik goed naar buiten keek, want even later raasden we in volle vaart voorbij de door ons zo begeerde winkel!!!!
Na wat geschreeuw uit de achterbak stopte de chauffeur en konden we eindelijk de winkel bezoeken (niks gekocht trouwens, goed he?)
Na deze zo nuttig besteedde uren zijn we terug gegaan naar Chiang Mai, om daar vervolgens wel een aankoop te doen: een paraplu!
Regent het dan? Nee, verre van, maar een dag later willen we naar de Royal Flora expositie en aangezien dat een nogal open en zonnige vlakte lijkt te zijn (zo te lezen op internet) lijkt het ons slim om te doen wat Thai ook doen....met een paraplu op gaan lopen.
Na aankomst in het hotel lijkt het me echter waarschijnlijk dat vooral mijn betere helft onder die paraplu te bewonderen zal zijn, aangezien ik mezelf nog niet zo zie lopen met een knalroze paraplu met dansende konijntjes er op!
De middag hebben we toen maar afgesloten met luieren aan het zwembad.

Ik had trouwens vorige week een behoorlijke shitdag, ik heb er toen niet over geschreven, omdat ik het wel wat luchtig wil houden, maar een goed reisverslag moet toch ook de dieptepunten vermelden! Niet dat ik er nu al te diep op in zal gaan hoor, maar laat me zeggen dat hondenpoep en profielzolen geen gouden combinatie zijn, vooral niet als je het op nuchtere maag ontdekt!

De volgende dag extra vroeg op, want de royal flora begint al om 9 uur (handig ook dat ze op het engtelstalige deel van hun website geen openingstijden hebben staan, maar er tegelijk van uit gaan dat buitenlanders in grote getale naar die expositie toe zullen komen)
We hadden inmiddels niet alleen via via achterhaald hoe laat het open ging, maar ook dat de Royal Flora gehouden werd in een park genaamd Rachapruek en dat dat ook de naam was waaronder de meeste Thai het kennen.
Na het songthaew avontuur van gisteren stapten we weer vol goede moed de straat op en hielden een auto aan: 'to the Royal Flora Rachapruek, please'
'Huh?' een verbijsterde blik van de chauffeur.... dus ik probeer het nog een keer 'Rachapruek'.... 'ah yes', roept de chauffeur en lacht. We spreken een prijs af, klimmen in de achterbak en de reis begint.... de verkeerde kant op volgens mij, maar wie weet is dit een slimme sluiproute!at
We rijden door de oude stad en verlaten het centrum... de auto stopt, de chauffeur stapt uit en wijst dat we er al zijn. Nou zeg, dat is inderdaad een hele slimme sluiproute geweest...op de kaart leek het veel verder van de stad af te liggen, maar we zien dat we aan het begin van een straat staan die met hekken afgesloten is en waar mannen in uniform het verkeer regelen. Verderop in de straat staan grote touringcars...die kant op dus maar!
Alleen beginnen we al lopend te twijfelen... er lijken toch wel erg weinig bloemen te zijn en in plaats daarvan erg veel studenten. Niks Rachapruek dus.... de rachapath universiteit!!!!!

Een andere songthaew gezocht dus en, om misverstanden te voorkomen, besloten het woord rachapruek maar niet meer in de mond te nemen.
'to the Royal Flora, please'
'Huh?' een verbijsterde blik van de chauffeur.... dus ik probeer het nog een keer (ja, voor ons had dit tafereel inmiddels ook al iets bekends), maar pas nu mijn uitspraak aan de thaise uitspraak van het engels aan... 'Loyal Flolaaaaaaaah, please'...kijk, en dat heeft effect!!!
De chauffeur knikt dat hij het helemaal begrijpt en begint te rijden..... even later zijn we weer zo ongeveer waar we deze ochtend begonnen zijn, de chauffeur stopt bij een andere chauffeur en vraagt de weg...rijdt weer verder en stopt bij Hotel Amora!!!! Soms kun je er zo moe van worden he :(

Gelukkig stond er bij het Amora een medewerker op de stoep die wel wat Engels leek te spreken en die de chauffeur wel uit wilde leggen waar we zijn moesten (en dan maar hopen dat je niet bij weer iets anders terecht komt wat rijmt op flora!). En daar gingen we weer, nu in ieder geval wel enigszins de richting in die mij de juiste leek. Een eindje buiten de stad stopten we bij een benzinestation, omdat de chauffeur kennelijk een dringende sanitaire tussenstop moest maken en toen hij weer terug kwam, kwam hij naar de achterbak toe en riep iets dat nog het meest klonk als 'Phitsanulok'. Nou is er wel een plaats die zo heet hier in Thailand, maar die is toch echt wel verder van Chiang Mai verwijderd dan wij van plan waren die dag te reizen. Tussen de oude stad en het benzinestation waren we langs ongeveer 30.000 reclameborden voor de Royal Flora gereden (het is immers een groot evenement dat geacht wordt massa's (kennelijk helderziende) toeristen te trekken). Aan iedere lantarenpaal hing wel zo'n ding...alleen uitgerekend ter hoogte van het benzinestation dus niet, dus aanwijzen ging lastig. Ik dus maar weer een keer gezegd 'Loyal Flolaaaaaaaaaaaaaaaaaaah'...en daar gingen we weer.
Een paar honderd meter voorbij het benzinestation begon de overvloed aan reclameborden weer, dus ik de wagen weer laten stoppen en gewezen naar zo'n ding dat daar hoog aan een paal in de middenberm hing. Te zien aan de gezichtsuitdrukking van de chauffeur dacht hij 'nou wil die gekke farang nog een lantarenpaal kopen ook, laat ik maar gauw doorrijden'.
En daar gingen we dus weer....in volle vaart voorbij aan een verkeersbord waar in het Thais en Engels op stond 'Royal Flora hier rechtsaf'.
Een kilometer later besloot de chauffeur gelukkig toch dat het best wel leuk zou zijn rechtsaf te gaan en zo kwamen we dan geheel onverwacht toch nog aan bij de bestemming.
Het was een erg mooie expositie waar wel heel veel bezoekers waren, maar dat waren vooral Thaise schoolklassen. Farang waren er amper te zien, die reden vermoedelijk nog steeds allemaal heen en weer tussen het Amora Hotel en Phitsanulok.
Mijn wederhelft maakte helemaal de blits met haar konijntjesparaplu....je zag vooral veel Thaise vrouwen goedkeurend kijken dat er eindelijk eens een farang was die niet zo lelijk bruin hoopte te worden (Het grootste schoonheidsideaal is hier namelijk zo wit mogelijk te zijn, bijna alle huidverzorgingsproducten die je hier ziet zijn dan ook blekend, er zijn zelfs zonnebrandcremes die je huid bleken, leuk als je die in de laatste week van je vakantie koopt omdat het spul van thuis op is en je dus witter thuiskomt dan je vertrokken bent).
De bloemen- en plantenpracht was onbeschrijfelijk, vooral de enorme verscheidenheid aan orchideeen maakte veel indruk, maar ook de prachtig bloeiende capriooltjes, lokkepommeltjes en venijnia's waren een lust voor het oog. Ook de complete bossages van Hansonia's en Josodendrons in volle bloei waren grote publiekstrekkers. En natuurlijk was er eten... gelukkig heeft de censuurbaas onder grote druk uit het buitenland moeten zwichten en mag ik dus weer over eten schrijven, zodat ik de trouwe lezer mee kan laten delen in de culinaire goenoegens van die dag: rijst met een gebakken ei.
Ja, net nu de censuur wegvalt is er even weinig te melden op dat vlak, al was het wel een erg lekker ei (en wat kun je nou helemaal verwachten voor 60 eurocent).

De terugreis naar Chiang Mai was beter geregeld....gratis pendelbussen naar het treinstation of naar City Hall (die gratis pendelbussen reden dus ook de rit naar de expositie toe, alleen staat ook dat niet op het engelstalige deel van de website!). Aangezien we van eerdere bezoeken aan Chiang Mai wisten waar de city hall lag besloten we die bus te kiezen... en met een half uurtje waren we er.
Jammer alleen dat kennelijk enige tijd geleden er een nieuwe City Hall is gebouwd.... ver buiten het centrum! Voor de verandering maar een songthaew aangehouden dus en daarmee de laatste etappe naar het hotel afgelegd.

Die avond zijn we weer uit gaan eten met Sombat en zijn vriendin. We wilden ze eigenlijk meenemen naar het restaurant waar we een paar dagen geleden met Nakorn en zijn familie geweest waren en waar volgens mijn geliefde betere helft het eten erg lekker was (ik heb er zelf die avond niks van geproefd, afgeleid als ik was door de reclame uitingen van een bekende Nederlandse bierbrouwer), maar Sombat had anders besloten en ik heb inmiddels geleerd niet in discussie te gaan met een Thai die een voertuig bestuurt en zo kwamen we dus bij een chinees restaurant een eind buiten het centrum.
En wat een geluk!!!!! Ze hadden een biermeisje!!! En wat een geluk!!!!! de airco stond zo koud dat het arme schaap een dik vest aangetrokken had over haar niemendalletje, zodat ik nu toch gebruik kan maken van het einde van de voedselcensuur en wat kan schrijven over het eten. Thaise obers hebben de gewoonte net zo lang bij je tafel te blijven staan totdat je een keuze gemaakt hebt. Als je weet hoe uitgebreid menukaarten in dit land vaak zijn snap je dat dat erg irritant kan zijn. Dus hebben we eerst maar gauw een schaal met daarop allerlei voorgerechtjes besteld, zodat we, terwijl die nijvere knaap de bestelling doorgaf, de kaart konden bekijken zonder al te paranoide te worden van zijn gestaar. Op deze schotel lagen wat loempia achtige en overheerlijke dingetjes, maar ook duizendjarige eieren. (ik zal even een stukje van internet jatten om een indruk te geven van deze delicatesse:
'Duizendjarig eiis een Chinesedelicatessedie gemaakt wordt door eeneendeneicirca 100 dagen te bewaren in een mengsel vanhoutskoolenongebluste kalk. Het heeft een groenige kleur, een zoute smaak en een krachtig aroma. Bij het kauwen lijkt het alsof je een stukjegeleipuddingeet.'
Het zag er niet bepaald aanlokkelijk uit en hoewel ik ergens ook wel de verleiding voelde om er wat van te proeven zag het er dusdanig goor uit dat de kans me groot leek dat ik na het proeven het hele biermeisje onder zou spugen en dus heb ik me maar niet aan het experiment gewaagd.(ik zie net op internet dat het nog erger gekund had: 'Volgens overlevering werden duizendjarige eieren ooit gemaakt door ze te drenken in paardenurine ').
Gelukkig vonden Sombat en vriendin de eieren wel erg lekker en de rest van de voorgerechten was ook voor normale stervelingen erg goed te eten. (al leek de zeewier die er bij zat volgens Sombat wel erg veel op mensenhaar, waarbij hij dan nog meende te moeten opmerken dat hij dan niet eens zeker wist van welk deel van het lichaam dat haar afkomstig zou zijn).
Na deze culinaire voorpret hadden we mosseltjes met knoflook en peper....een overheerlijk gerecht, vooral voor mensen die op dieet zijn, want het waren de kleinste mosseltjes die ik ooit gezien heb, een soort net wat te grote rijstkorrels, en aangezien het een chinees restaurant was werd er met stokjes gegeten! Verder nog een heerlijk baksel waarvan op de kaart in het Engels alleen gezegd werd dat het greenroot bevatte, maar we hebben geen idee of dat nou de engelse naam van een groente is of dat ze er gewoon een groene wortel van het een of ander in hadden gegooid, maar lekker was het wel. Ook hadden we iets dat op de kaart aangeprezen werd als Chinese Spinazie en een schotel met paddenstoelen, kool, asperges en iets sla achtigs. Het klinkt zo op papier of beeldscherm misschien niet zo speciaal, maar het was absoluut heerlijk. En dat niet alleen wij er zo over dachten blijkt wel uit het feit dat dit restaurant hier 2 werkelijk waar enorme filialen heeft staan en dit filiaal zat in ieder geval bomvol. Beide restaurants zijn trouwens eigendom van een inmiddels 84-jarige chinese vrouw, die als jong meisje door een rijke chinese familie naar Thailand is gehaald om als dienstmeisje voor ze te werken. Kennelijk had ze een goed zakeninstinct (en kon ze goed koken) want ze is nu rijker dan die hele toenmalige familie bij elkaar!