zoals ik al eerder aangaf heb ik dit keer opdracht gekregen om het minder over eten en meer over cultuur te hebben en daarom spring ik nog even terug in de tijd naar ons verblijf in Bangkok van begin deze week.
In Thailand geven mensen elkaar geen hand, ze maken een Wai... ze leggen hun handen tegen elkaar , alsof ze gaan bidden, houden die voor hun hoofd en buigen hun hoofd. Zo'n Wai kan in allerlei gradaties gegeven worden.... voor een monnik hou je je handen hoger dan voor een collega en buig je je hoofd dieper, voor iemand van het koninklijk huis is de Wai natuurlijk nog veel eerbiediger. We zitten dus braaf aan een drankje tijdens onze laatste avond in Bangkok en zien hoe er een groep (naar het zich laat aanhoren) Twentse medelanders uit de lift stapt. De ober zegt vriendelijk 'sawadee krab' (nee, dat is geen visgerecht, maar een groet) tegen ze en geeft een Wai. 'Goeindag', galmt de voorste tukker en legt zijn handen ergens op kruishoogte tegen elkaar, alsof hij verwacht dat de ober ieder moment een penalty gaat nemen. Het groepje gaat aan een tafel zitten en de ober vraagt 'what would you like to drink?'. Mevrouw tukker zegt 'doe mij maar een coooooolaaaaaaaaaa'.
'we only have Pepsi', zegt de ober, waarop in onvervalst Twents klinkt: 'ooooh, dat is primaaaaaaaaaaaaa hoooooooooooooor'

Zo, dat waren 2 culturen in 1 paragraafje, dus ik kan straks vast wel weer een stukje over eten in mijn verslag smokkelen!

Maar we waren dus aangekomen op het vliegveld om naar Chiang Mai te vliegen en konden zonder al te veel vertraging het vliegtuig betreden. Ik weet dat veel mensen stewardessen alleen maar zien als een soort veredelde serveersters, maar men moet niet vergeten dat ze er vooral zijn om in noodsituaties krachtdadig op te kunnen treden.

Geen maatschappij heeft dat zo goed begrepen als Air Asia. Deze maatschappij heeft de stewardessen dan ook speciaal uitgezocht om, in gevallen van nood, zo effectief mogelijk op te treden.

Ik zal dit toelichten met enkele niet geheel denkbeeldige voorbeelden:
stel je vliegtuig stort neer boven het oerwoud of boven de oceaan.... waar gaat een tijger of haai het eerste voor? Natuurlijk voor het lekkerste hapje!!! Dat geeft de passagiers een betere kans op overleving.
stel je vliegtuig stort neer op een verder haai- en tijgerloze plek, maar het toestel dreigt in brand te vliegen en moet zo snel mogelijk ontruimd worden.... het voornoemde hapje rent als eerste naar buiten ( ze hoeft immers niet te vrezen voor tijgers of haaien op deze plek), gedreven door een oerinstinct rennen alle mannelijke passagiers er achteraan.... gedreven door een geheel ander oerinstinct rennen daar alle jaloerse echtgenotes achteraan.... ik schat dat ze een airbus in ongeveer 3,8 seconden leeg kunnen krijgen op die manier!

Neem daarbij dan nog het feit dat in ieder geval de mannelijke helft van de passagiers erg goed oplet als de uitleg wordt gegeven hoe je je zwemvest en zuurstofmaskertje om c.q. op moet doen en daarmee wordt de overlevingskans van deze passagiers vergroot: het is een win-win situatie.

De vlucht naar Chiang Mai verliep voorspoedig en ook een taxi was hier zo gevonden en dus waren we al mooi op tijd in het hotel, zodat we een bezoekje konden brengen aan onze lokale stamkroeg, die er, ondanks de crisis en de overstromingen nog gewoon bleek te zijn gelukkig. Daarna zijn we gaan eten bij Sila Aat, inmiddels ook al een vertrouwd adres, een bezoek echter waar ik weinig over mag typen, gezien het verbod door mijn betere helft om het over eten te hebben.

Donderdag ochtend stonden wij enigszins gespannen op. We hadden namelijk op een aankondiging in het hotel gezien dat de ontbijtruimte compleet verbouwd en vernieuwd was! Gespannen haastten we ons dus naar de lift en van daaruit naar de ontbijtruimte.... het was verbijsterend.... het hele ontbijt hebben we vol verbazing om ons heen zitten te kijken..... dit kon je geen verbouwen meer noemen en zelfs geen vernieuwen.....dit was een restauratie waarbij alles tot in detail zo gemaakt was als het was voor de verbouwing en vernieuwing!!!! We hebben inmiddels al 3 ochtenden tijdens het ontbijt zitten kijken wat er nou veranderd zou kunnen zijn en we denken nu dat, heel misschien, de kussentjes op een aantal van de stoelen anders zijn dan vorige keer!

Na het ontbijt zijn we lekker naar het zwembad van het hotel gegaan om lekker te luieren en wat te zwemmen. Naast het bad heeft het hotel een ruimte die gebruikt wordt voor congressen en het was wel leuk de verbaasde blikken te zien van de congresgangers, die, gehuld in hun winterjassen, in de pauze even buiten kwamen (want ja, het is hier winter he, en ondanks dat het 29 graden is vinden veel thai het toch enorm koud) en die ons in die bak ijswater zagen dobberen.

Na al deze ontspanning was het tijd geworden op bezoek te gaan bij onze kleermaker Mister Frank, die echter in Bangkok bleek te zijn om daar de bruiloft van zijn zoon (die we bij ons vorige bezoek ook hebben ontmoet) voor te bereiden, maar het vermoeden bestaat dat hij begin komende week weer in de stad zal zijn. Het hulpje van Frank was echter wel aanwezig, een erg aardig mannetje waarvan iedere keer toch mijn nekharen overeind gaan staan, omdat hij toch ook wat gluiperigs heeft. We hebben geen idee hoe de beste man heet, maar in gedachte noemen we hem altijd Stein, omdat hij met Mr. Frank samenwerkt (onder de goede inzendingen wordt een prachtige tas verloot, voor een beschrijving zie hieronder)
's Avonds zijn we gaan eten bij een frans restaurantje hier net om de hoek, een zaak die nu een paar jaar bestaat en waar je echt moet reserveren om zeker te zijn van een tafeltje...sommige zaken hier lopen dus nog steeds erg goed, terwijl het bij andere lijkt alsof ze voortdurend leeg zijn.

Afgelopen vrijdag zijn we naar de massageschool gegaan waar we 2 jaar geleden een week lang een cursus gedaan hebben. Niet om meer lessen te volgen, maar omdat deze school een stichting ondersteunt voor mensen (met name kinderen) met een hersenbeschadiging en we proberen deze stichting af en toe wat te ondersteunen. Nadeel van deze actie was wel dat we een stel door deze (kennelijk ook artistiek uitgedaagde) mensen beschilderde tassen cadeau kregen en we die nu dus ook nog mee moeten slepen (of zien kwijt te raken, zie hierboven!)
Twee jaar geleden lag de massageschool nog behoorlijk afgelegen, aan de overkant was een leuke markt, maar dan had je het ook wel zo ongeveer gehad. Nu echter bleek er naast de markt een compleet winkelcentrum te staan compleet met McDonalds. Ik weet dat de vooruitgang niet tegen te houden is, maar of alweer een McDonalds nou vooruitgang is vraag ik me wel af.
Om terug te komen vanaf dat winkelcentrum hebben we op straat een songthauew (de spelling wisselt nogal, mede doordat het thaise schrift afwijkt van het onze, maar voor dit keer leek me dit wel een aardige spelling) aangehouden. Dit is een pick-up met in de achterbak twee tegenover elkaar geplaatste banken, ze rijden hier overal, sommige op vaste lijnen en andere rijden zelfgekozen rondjes (nou ja, feitelijk kiest de chauffeur dan, zo modern zijn deze auto's nou ook weer niet).
De wagen die wij aanhielden zat natuurlijk net bommetje vol, maar geen nood... binnen krompen de mensen wat in elkaar, zodat mijn geliefde wederhelft (ze is zo lief dat er zelfs al wat barstjes verschijnen in haar niet-schrijven-over-eten-front) op een van de bankjes paste en ik kon, staand op de treeplank achter, meerijden... onnodig te zeggen dat ik dus de best gekoelde plaats van iedereen had, tenminste, zolang we in beweging waren. Even later stopte de wagen weer....een oud vrouwtje stapte in. Zouden ze die ook op de treeplank zetten, vroeg ik me nog af, maar nee, onder een van de banken vandaan (stel je bij het woord bank niet al te veel voor trouwens, het is wat slordig in elkaar gelast metaal met een kussen op de zitting en met wat geluk een kussen in de rug) werd een krukje getoverd en het vrouwtje nam plaats in het middenpadje. Nog twee stops later was ook de treeplank vol en vervoerde deze ene wagen16 personen. Ongetwijfeld hadden er nog dubbel zo veel mee kunnen reizen, aangezien er op het dak ook een soort van imperiaal zat, maar zover is het (helaas) niet gekomen.
Toen we in de buurt van ons hotel kwamen bleek de straat door de politie afgesloten voor auto's, maar gelukkig mochten we er te voet nog wel door. Nou was ons die ochtend, toen we de buurt uitwandelden, al opgevallen dat men druk bezig was de straten te schrobben....iets wat ook niet iedere dag gebeurt hier. Naarmate we dichter bij ons hotel in de buurt kwamen werd het drukker en drukker met auto's.... en dan wel allemaal van de politie, die hier kennelijk in vele soorten en maten bestaat: de gewone politie in een paar uitvoeringen, militaire poltitie, autobaan-politie....ze waren allemaal meer dan goed vertegenwoordigd. Was er een ramp gaande of zo? Of wordt een schone straat al gezien als een ramp op zich? Niets van dit al, gelukkig! Het bleek dat de koningin in de stad was. Er is hier een grote tuin-expositie gaande ter ere van de koning, die dit jaar 84 is geworden en de koningin had deze bezocht en was nu in een hotel in de buurt (een hotel waar wij in het verleden ook wel eens geweest zijn...dat hadden we nu dus net even fout gepland). Helaas hebben we de koningin zelf niet gezien, maar we hopen toch wel binnenkort de expositie te gaan bezoeken.

Zaterdagochtend zijn we eerst naar een tempel gegaan die aan de rivier ligt en waar veel mensen komen om een offer te brengen door er een beest (of meerdere) los te laten. Aangezien natuurlijk niet iedereen over een eigen dier beschikt waar hij net van af wil, zijn er bij die tempel genoeg te koop: vogeltjes (die na het loslaten linea recta terugvliegen naar de verkoper, want die voert ze immers altijd); vissen; paling; padden (allemaal ook niet zo moeilijk terug te vangen door de verkoper, aangezien je hier in dit stuk van de rivier zo ongeveer kunt lopen over de losgelaten waterbewoners...een netje is dus genoeg om de handelsvoorraad aan te vullen).
Kennelijk troffen we net een enorme bende zondaars, want hele teilen vol vis en paling werden naar de rivier gesleept om na een gebed te water gelaten te worden.
Na zoveel seafood waren we hard toe aan een kopje koffie en gelukkig lag de alliance francaise er niet ver vandaan, waar ze een leuk cafe hebben in de tuin (met echt franse croissants, volgens het bord bestaande uit 100% boter.... is dat dan niet gewoon boter???). Na de koffie zijn we weer richting hotel gegaan (met een tussenstop voor een sapje), omdat we hadden afgesproken met een japanse vriendin te gaan lunchen. Noriko woont een deel van het jaar hier (en had tot een tijd geleden hier een restaurant) en het andere deel in Amsterdam. Het bleek dat het restaurant dat ze een tijd geleden gesloten had kort geleden weer geopend was door haar voormalige personeel, nu met Noriko in de rol van een soort adviseur (of van een moeder die haar kinderen niet los kan laten).
Na een uitgebreide lunch, met daarbij een heerlijke salade zoals een van de bergstammen hier uit de buurt die kennelijk klaarmaakt, zijn we naar een winkelcentrum in de buurt van het vliegveld gegaan, waar wij ons opvallend in hebben weten te houden voor wat betreft het shoppen.

En zo is het hier nu alweer zondag geworden. We zijn net terug van het zwembad waar ik mijn obigatoire (voor lezers onder de 30, die zich de tijd niet meer kunnen herinneren dat de Nederlandse taal woorden kende met meer dan 3 lettergrepen... dit betekent verplichte) 40 baantjes gezwommen heb. Toen we bij het zwembad aankwamen was er een onverwachte edoch welkome verrassing: 4 Thaise jongedames, 1 lelijke met een enorme fles bier (om zichzelf te troosten wellicht) die kennelijk wel van fotograferen hield, maar niet van zwemmen en 3 beeldschone drijfnatte zeemeermeisjes. Het leek even alsof ik in een fotoshoot voor de playboy kalender terecht was gekomen (en ik had het al zo warm door de zon!) Je snapt dus wel...die 40 baantjes dat was puur zelfbehoud