Afgelopen donderdag zijn we eerst maar eens gaan ontbijten in de Saloon, omdat het ontbijt in ons hotel niet altijd even geweldig is en in ieder geval altijd saai is. En dat op een dag waarop we al onze energie nodig hadden, omdat we de koffers in wilden gaan pakken.... een stevig ontbijt was dus zeker gewenst! (en stevig was het...Engeland zou er jaloers op geweest zijn).

Welgevoed zijn we dus vervolgens aan het pakken gegaan, ons steeds meer zorgen makend over hoeveel gewicht we uiteindelijk bij ons zouden blijken te hebben op het vliegveld (Voor de vlucht naar huis mogen we 27 kg p.p. Hebben, maar op deze binnenlandse vlucht slechts 20 p.p. (op de vlucht van Amsterdam hadden we gezamenlijk maar 27...knap he!))

De rest van de dag (ja, we hadden niet eens een hele dag nodig om alles in te pakken, dus dat viel weer mee) hebben we net gedaan alsof we vakantie hadden, dat wil zeggen...niet veel dus.

Wel hebben we heel ijverig samen met het Saloon personeel al onze foto's zitten bekijken.

Begin van de avond heeft onze Japanse vriendin Mieko ons, samen met haar gezin, opgehaald bij ons hotel en zijn we met zijn allen gaan eten in een Japans restaurant. Natuurlijk zat ook dit restaurant op een, voor ons nuchtere nederlanders, volkomen onbegrijpelijke plek, ergens in een zijstraat van een zijstraat in een woonwijk ver buiten af. Iets wat je als toerist dus niet zo eenvoudig zult vinden. En dat terwijl het een fantastisch leuke zaak was, waar ook nog eens een goed doel gediend werd.... de opbrengst gaat namelijk naar scholing voor AIDS-wezen, terwijl een deel van die scholing (voor diegenen namelijk die in de horeca willen gaan werken...en dat willen nogal wat thai, in het toerisme verdien je namelijk relatief veel) gewoon in het restaurant gegeven kan worden.

Na het etentje en de daarbij behorende lange gesprekken (vreemd eigenlijk, we zien die mensen misschien 1 keer per jaar en het voelt toch altijd weer zo vertrouwd dat het lijkt alsof we dagelijks bij elkaar over de vloer komen, alle taal- en cultuurverschillen ten spijt) zijn we weer naar de Saloon gegaan, waar we stomtoevallig aan de praat raakten met een Nederlander die dezelfde Chiang Mai- tic bleek te hebben als wij.... we hebben geprobeerd een definitie te vinden overw at deze stad nou zo leuk maakt, maar zijn er niet uit gekomen... het is er gewoon leuk!!!!!

De volgende dag hebben we maar weer eens gevuld met vakantie vieren.... vooral in angstige afwachting van de dag die daarweer na kwam, dit was namelijk een droevige.... de dag waarop we weg zijn gegaan uit Chiang :-(

In alle vroegte zijn we met een taxi naar het vliegveld vertrokken, waarbij de chauffeur ons er op wees dat we erg boften dat het zo vroeg was, omdat later op de dag het hele vliegvel;d onbereikbaar zou worden... nee, geen demonstranten dit keer, maar kinderen (ook erg!). Het was namelijk zaterdag 'Childrens Day' een dag waarop er voor kinderen van alles wordt georganiseerd, waarop het OV gratis is voor ze, evenals de toegang tot dierentuinen en musea etc.

En allerlei instellingen organiseren dus een open dag... het parlement, ziekenhuizen.... en het vliegveld en dan met name het militaire gedeelte hiervan...en welke Thaise jongen wil er nou niet een keer in een F 16 zitten te genieten van zijn gratis colaatje?

Gevolg...grote drukte

De aankomst in Bangkok verliep voorspoedig.... onze bagage was als eerste op de band (het waren trouwens maar 37 kilo (vraag niet wat de handbagage woog, want we hadden het gewicht natuurlijk wel doortrapt verdeeld!), we hadden meteen een taxi en de hotelkamer was al klaar!

We hebben dus heerlijk kunnen lunchen op het terras van ons hotel, aan de rivier, genietend van de meest fantastische soorten voedsel van het buffet (en vooral van het gebak van het buffet!) :-)

Daarna zijn we de stad in gegaan om de tijd te doden tot onze afspraak van die avond met (ja, alweer een!) onze vriendin Akanitha....een afspraak die we maar net gehaald hebben, doordat ook de Bangkokse straten gevuld waren met kinderen die met elkaar een aardige verkeersopstopping wisten te veroorzaken.

Samen met Akanitha hebben we een erg genoeglijke avond doorgebracht (nee, viezerds, niet zo genoeglijk!), die eindigde in de lobby van het hotel waar we konden genieten van 2 zangeressen die op zeer verveelde wijze de grootste hits van Abba wisten te molesteren.

Was er bij ons eerste verblijf in Bangkok trouwens geen alcohol vanwege de verjaardag van de koning.... bij aankomst nu (op zaterdag ochtend) lag er een brief in de hotelkamer 'vanwege de verkiezingen van een nieuwe gouverneur voor Bangkok is het wettelijk verboden alcohol te schenken tussen zaterdagmiddag 12 uur en maandagmiddag 12 uur'.... ze moeten ons dus wel hebben!

Gisteren zijn we de ochtend begonnen aan het zwembad...prachtig gelegen aan de rivier in de tuin van de Portugese ambassade....helaas lag er 2 stoelen bij me vandaan een vrouw die huh huh huh deed.

Eerst dacht ik nog 'wat akelig dat ze zo verkouden is', maar al snel bleek dat het gewoon (nou ja gewoon) een tic was. Huh Huh Huh Huh Huh .... ze huh huhde maar door! ( we zagen haar vanmorgen bij het ontbijtbuffet ook nog.... maar we hoorden haar al voordat we haar zagen Huh HuH HuH ) In de wijde omtrek lag iedereen zich dus te ergeren aan deze mevrouw, en dat terwijl ik van mijn betere helft niet eens toestemming kreeg om na iedere Huh Huh Huh aanval van die dame een keer 'Piep' te zeggen...iets wat naar mijn bescheiden mening de situatie beslist vrolijker gemaakt zou hebben :-D

Na het Huh Huh zwembad gebeuren zijn we samen met Suree (jawel, vriendin nummer zoveel, ik kan er toch ook niks aan doen dat ik zo aantrekkelijk ben!) de stad in gegaan, mede om met haar hulp op zoek te gaan naar een boek dat we voor iemand mee zouden brengen en dat voor onze uitstap naar Chiang Mai nog volop te koop was, maar nu natuurlijk bijna uitverkocht bleek (geen nood, we hebben het inmiddels!)

En vandaag.... eerst een Huh Huh Huh ontbijt, toen uitchecken uit het hotel en vervolgens een taxi naar dit inernetcafe.... nu moeten we nog 11 uur en 20 minuten dood zien te slaan...dan weer naar het hotel om de spullen op te halen, vervolgens 3 kwartier in de taxi om dan tot half vier vannacht op het vliegveld te zitten (als ze tenminste eindelijk gesnapt hebben dat stoelen op een vliegveld best handig zijn...vorig jaar waren ze er amper en moesten we dus uren rondwandelen midden in de nacht). Dan mogen we nog een uurtje of 12 vliegen en dan per koeltrein huiswaarts, helaas waarschijnlijk niet in 1 ruk, aangezien we gisteren ontdekten dat de NS in zijn of haar immense wijsheid heeft besloten de dienstregeling te wijzigen, zodat een overstap vermoedelijk noodzakelijk is (en voor die overstap met al onze zooi gunnen ze ons dan ook nog maar liefst 5 hele minuten.

Ora pro Nobis en tot gauw.

Uw aller diepvries-loggers.