Afgelopen maandag zijn we rustig begonnen aan het zwembad van het

hotel en datzelfde rustige tempo hebben we manmoedig vol weten te houden door te besluiten ook maar in het hotel te lunchen. Er zit hier namelijk een goed chinees restaurant dat voor de lunchtijd heerlijke dimsum klaarmaakt, van die overheerlijke gebakken, en gestoomde hapjes.... Niet alleen lekker, maar ook lekker licht te verteren..... tenminste, in theorie, want kennelijk verkeerde iemand hier onder de indruk dat we er uitgehongerd uitzagen en hapjes kunnen nog zo lichtverteerbaar zijn, maar als schaaltje na schaaltje op je tafel gestapeld wordt, dan begint ergens rond schaaltje 317 het lichtverteerbare om te slaan in lichte paniek, zeker als je bedenkt dat bij al die heerlijk lichte hapjes ook nog zeker een pot of 6 aan thee werd uitgeschonken. Gelukkig hield op een gegeven moment de stroom hapjes op. Alle bakjes werden van tafel gehaald... en daar verschenen de mandjes met ba pao-achtige zoete hapjes!!! Na er ook daar nog wat van weg te hebben gewurgd (we zijn nog van de generatie die geleerd heeft dat je altijd netjes je bordje leeg moet eten), werden dan gelukkig ook die mandjes weer weggehaald.... Om vervolgens plaats te maken voor kommen maissoep en schalen met gebakken rijst.... Het geheel gaf een geheel nieuwe betekenis aan het woord hongersnood! Na (bedankt lieve ouders voor die indoctrinatie over die leeg gegeten bordjes he!) het worstelen met deze etenswaar was er gelukkig ook nog fruit, zodat we niet al te hongerig van tafel konden waggelen en spontaan besloten om dit toch wel erg hectische deel van de dag af te sluiten met een voor ons erg a-typische siesta.

Toen we uit onze coma ontwaakten bleek er een briefje onder de kamerdeur heen geschoven te zijn. Een keurig voorgedrukt formuliertje dat ook keurig in was gevuld en waar op stond:

Van: de receptie

Aangenomen door: de receptie

Inhoud van de boodschap: wilt u zich melden bij de receptie

Hoogachtend: de receptie

Na wat nadenken kwamen we tot de conclusie dat het wellicht slim zou zijn even bij de receptie langs te gaan en toen we daar, met ons keurige formuliertje, aan waren gekomen werden we meteen door de baas van het spul naar een apart bureautje geleid met daarop het bordje 'guest relations'. Om een beeld te geven van het geheel hier... de lobby van dit hotel is enorm, de grote receptie lijkt er zelfs miniem, maar dat bureautje dat op 5 meter van de receptie staat lijkt helemaal iets uit madurodam. En het grote raadsel is natuurlijk wat er aan dat bureautje kan, wat niet ook aan de receptie zou kunnen. Maar goed, als ze ons graag aan zo'n bureautje zien zitten dan doen we ze natuurlijk graag dat plezier.... En vriendelijkheid wordt kennelijk beloond, want wat bleek? De dag erna kwam er een Japanse schoolklas en die beste mensen wilden graag een hele verdieping zodat de begeleiders en de leerlingen bij elkaar in de buurt zouden zitten. En wij zaten, met kamer en al, helemaal midden in de voor de Japanse invasie geplande verdieping. Of we het heel erg vonden om onze zooi te pakken en te verhuizen naar een suite?

Nou dat vroeg natuurlijk wel om uitgebreid en diep nadenken, maar na 2 seconden hebben we ons maar opgeofferd, met als gevolg dat we nu een soort balzaal tot onze beschikking hebben, met daarnaast nog een slaapbalzaal, 2 toiletten en iedere dag voorzien worden van een zeer fraaie fruitschaal (ze weten van die dimsummers natuurlijk dat we een onverzadigbare eetlust hebben), het enige wat er tot nu toe nog aan mankeert is de ingebouwde masseuse, maar misschien blijkt straks dat die alleen maar een paar daagjes vrij had.

Die middag zijn we rond een uur of 3 naar Wat Chedi Luang gegaan, waar, zoals ik al eerder meldde, de ongeveer 100 dagen geleden overleden abt gecremeerd zou worden. Voor dat soort gelegenheden kleed je je hier in het zwart. Of in het wit. Of in een combinatie van die kleuren. Gelukkig was onze meegebrachte kledingvoorraad ook geschikt voor deze situaties en zo kwamen we dus keurig passend gekleed aan op het tempelterrein, waar het al zwart (en wit en zwartwit) zag van de mensen, die gekomen waren om deze kennelijk zeer beroemde abt de laatste eer te bewijzen. De sfeer is wat lastig uit te leggen, maar heel anders dan zo vaak bij ons ging het hier inderdaad vooral om het eerbewijs en ging het helemaal niet om droefheid, geweeklaag en tranen. Sterker nog, volgens mij gooide de persoon die alsmaar door de luidsprekers aan het omroepen was er regelmatig een mop doorheen en kennelijk nog een goeie ook, te horen aan het gelach van de mensen om ons heen!

Doordat we er al redelijk vroeg waren konden we een plaatsje vrij dicht bij de olifantvogel/brandstapel vinden. Ik zal na terugkomst met alle plezier de foto's van het beste dier laten zien, maar ik denk dat het zelfs met een foto lastig is een goed beeld te krijgen van dit fabeldier: helemaal bekleed met glanzende folie, zo ongeveer als paaseitjes bij ons, maar dan in alle kleuren van de regenboog, en met het paviljoen dat hij op zijn rug had erbij wel een meter of 20 hoog!!! En... wapperend met zijn vleugels, schuddend met zijn kop en zijn slurf steeds intrekken en daarna, bij het weer strekken van die slurf strooiend met iets...rijst, zand? (we moeten het nog navragen bij wat thaise vrienden). We kregen dus het idee dat de monnik ofwel over zeer grote machten beschikte, ofwel dat er nog iemand in die vogel zat die alles bewoog.... Nou maar hopen dat ze die niet zouden vergeten te bevrijden, voordat de boel in de hens ging!!! (later bleken ze dat inderdaad niet vergeten te zijn en werden er via een wat wankel laddertje een man of 10 uit de olifantenbuik bevrijd).

Maar goed, wij waren dus vrij dicht bij het mythische beest en stonden daar wat te staan, terwijl veel thaise mensen een kleed mee hadden genomen om op te kunnen zitten (helaas, onze koffer kon ons wel voorzien van rouwkleding, maar hele vloerkleden waren er niet in te vinden), en met de vriendelijkheid die thaise mensen zo eigen is en die een van de redenen is dat we zo thailand-verslaafd zijn werd er prompt plaats gemaakt voor ons tweetjes. Nadeel van het plaatsje in kwestie was dat het vlak bij de toiletten van de tempel was.... Keurige toiletten voor de tempelbezoeker, maar berekend op wat er zo gemiddeld per dag naar de tempel komt en niet op deze massa van duizenden mensen! En dus kwam er af en toe een wat minder aangename geur voorbij, waarvan we wisten dat het niet de monnik kon zijn, aangezien die keurig gebalsemd was. Gelukkig zijn mensen hier in Thailand op alles voorbereid en zijn wij hier genoeg thuis om samen met hen voorbereid te zijn, want net als de meeste andere aanwezigen in die golf van poepluchten, konden wij een potje welriekend spul tevoorschijn toveren, in ons geval tijgerbalsem, het tovermiddel tegen alle ongemakken die een mens maar kunnen treffen (denk aan wagenziekte, spierpijn, jeugdpuistjes, insectenbeten en open riolen). Bewonderend dat we er blijk van gaven bijna net zo slim te zijn als Thaise mensen keek de massa om ons heen ons aan en al vrij snel werden we van alle kanten overspoeld met andere geurmiddeltjes, want iedereen had natuurlijk het lekkerste geurtje bij zich en van iedereen moesten we dat toch absoluut even ruiken. Ondertussen werd er aan alle kanten geofferd voor de monnik. Je kon er gewaden kopen voor de monnik, stokken voor de brandstapel (je kocht wat van dat spul, legde het vooraan op een soort altaar, daar werd het weer vanaf gehaald en in een doos gedaan en terug gedragen naar achteren, waar weer een ander hetzelfde kocht en ermee naar voren sleepte... dit is geen vorm van bedrog, maar het gaat er meer om dat je de monnik eer bewijst door zoiets voor hem te kopen en dat je voor jezelf het pad naar een beter volgend leven effent door te geven, dan dat het er om zou gaan die monnik nog op het nippertje te voorzien van gewaden of van stokken), tassen vol geld werden ingezameld, waarbij het geen klap uitmaakte of je nou een dubbeltje gaf of een stapel grote biljetten, belangrijk was alleen dat je de monnik eer kon bewijzen....en dat het gezellig was natuurlijk! Want zet 2 of meer Thai bij elkaar en er verschijnt vanzelf een eetstalletje en de boel wordt vanzelf een feestje (en hier stonden tientallen eetstalletjes, waarbij alles gratis was... geschenk van de restauranthouders die op die manier eer bewijzen aan de monnik.)

Op het hele terrein werden ook dvd's uitgedeeld, maar aangezien we geen idee hebben wat daar nou precies op staat en aangezien het allemaal vast geheel in thais is, besloten we er geen te willen. Prompt pakte een vrouw die naast ons zat en die ons al voorzien had van lekkere geurtjes en snoepjes een stapeltje van die dvd's uit haar handtas en gaf ons er een, terwijl ze verklaarde dat je je als boeddhist niet moet hechten aan bezit en dus wilde ze er graag een aan ons geven...benieuwd wat we er na thuiskomst op aan zullen treffen dus!

Om een uur of 6 leek het wat rustiger te worden en we hebben toen een plekje aan de voorkant van de olifantvogel gezocht, waar we ook weer prompt een plaatsje op een kleed aangeboden kregen. Terwijl we daar zo zaten kregen we de indruk dat ofwel de thaise manier van voorbereiden geheel anders is dan die in Nederland zou zijn, ofwel dat 100 dagen voorbereiden toch wat aan de korte kant was, want urenlang werden er van alle kanten staketsels met vuurwerk aangedragen die vervolgens in de grond gepoot moesten worden of aan de olifantvogel bevestig moesten worden. Daar waar in eigen land alle daarvoor benodigde gaten, haken en spijkers waarschijnlijk al lang op hun plaats gezeten hadden, moest dat hier allemaal op dat moment nog geregeld worden. En steeds als je dacht 'nu zijn ze klaar', kwam er weer iemand aansjouwen met zo'n vuurwerkstaketsel. Na zo enige uren het gehamer en getimmer te hebben mogen aanschouwen werd er begonnen met allerlei gebeden, die ondanks dat ze niet te verstaan waren toch wel erg indrukwekkend waren, doordat zo veel mensen tegelijk hardop zaten te bidden. En daarna begon het spektakel....

De brandweer dirigeerde iedereen op veilige afstand (een meter of 20 van de vogel) en spande een touw. Prompt kwamen er mensen die hun kleedje voor het touw legden en er op gingen zitten. 'Hee', dachten de dappere brandweerlieden, 'dat is niet de bedoeling.... Iedereen moet achter het touw zitten!' En dus werd het touw voor de nieuwe voorste rij zittende mensen gespannen, waarop er natuurlijk prompt weer andere mensen voor het vers gespannen touw gingen zitten en de brandweer, die wilde zorgen dat iedereen veilig achter het touw zat dus het touw opnieuw verder naar voren moest verplaatsen. Dit geheel herhaalde zich totdat de voorste rijen op de vast nog zeer veilige afstand van 10 meter zaten.

En daarna kon het geweld eindelijk losbarsten:

Eerst kwamen er enorme rookwolken in allerlei kleuren uit de olifantvogel (waardoor de hele goegemeente zat te hoesten en te proesten) en daarna.... Viel alles weer stil, op de nodige omroepberichten na.... Pas een half uur later begon het echte werk. Eerst was er een enorm mooi en bovenal hard vuurwerk (normen voor de geluidssterkte van vuurwerk zijn hier ook wat anders dan in Nederland, ik dacht even dat de japanse invasie echt begonnen was!) en daarna prachtig siervuurwerk op de grote Chedi van de tempel (een soort stoepa, zeg maar), door dit vuurwerk werd een soort fakkel ontstoken in de bek van een vuurspuwende draak (geen echte, denk ik, want die had geen fakkel nodig gehad) en deze zweefde langzaam vanaf de hoge chedi naar de brandstapel, steeds een stukje vooruit, weer een stukje terug, weer wat naar voren en zo verder totdat hij bij de brandstapel in de buurt kwam en daar het lont ontstak voor de wat eerder met zoveel zorg geplaatste staketsels....horen en zien verging je toen overal het fraaiste vuurwerk losbarstte.... Deze monnik was heilig en dat zou je weten ook.... Zelfs al woonde je op 100 km afstand!!!!. Uiteindelijk liep er een strook vuurwerk naar de olifantvogel toe en begon het bouwsel op zijn rug te branden en begon de monnik aan het laatste traject van zijn weg naar een volgend leven of naar de verlichting.

De brandweer deed ondertussen manmoedige pogingen ervoor te zorgen dat alleen dat deel van het geheel, waar de monnik in lag goed brandde, maar er ontstond toch wat paniek toen de bovenste 5 meter van het bouwsel onder donderend geraas afbrak en brandend naar beneden stortte..... ineens bedachten mensen dat die 10 meter misschien toch niet zo'n heel veilige afstand was en probeerde de hele massa zich naar achteren te verplaatsen, wat nog wonderwel goed lukte. De monnik was wel heilig, maar kennelijk zag niemand er heil in zich tegelijk met deze beste man te laten cremeren.

Op dinsdag zijn we terug gegaan naar de massage school, niet voor bijles en nee...zelfs niet voor de zweedse (al is ze wel wonderschoon, ik weet niet of ik dat al vermeld had?), maar nee, wij gingen erheen omdat de school een stichting ondersteunt die zich richt op het geven van hulp aan wat ze hier noemen 'special people' oftewel in fraai nederlands mensen met een verstandelijke beperking en deze stichting richt zich dan vooral op kinderen, aangezien we zelf ook wel tamelijk special zijn leek het ons wel een goed idee die stichting wat te steunen. Groot was de vreugde dat wij ze weer op kwamen zoeken (en toen hadden ze nog geen idee dat we had kwamen brengen), de directrice werd opgetrommeld, koffie werd gezet, de airco werd aangeslingerd (want je zou eens niet bevriezen), onze voormalige leraressen kwamen juichend op ons afgestuiterd.... Gezelligheid alom. Toen bleek dat we niet alleen hun koffie op kwamen zuipen, maar ook nog wat kwamen brengen werd de vreugde nog groter. Het was niet eens zo'n enorm bedrag dat we wilden doneren, maar het bleek toch genoeg om de stichting voor twee maanden te voorzien van luiers en melk Uiteraard werden we prompt uitgenodigd om mee te lunchen (en veel natuurlijk, want eten is leuk en gezellig en veel eten is dus nog veel leuker en gezelliger...thaise logica), maar niet voordat we werden voorgesteld aan alle nieuwe leerlingen en dat zijn er, nu de officiële vakantie periode (waarin wij onze lessen hadden) voorbij is, een stuk of 50. Prachtig, al die verbijsterde gezichten die zich af vroegen aan wat voor gekken ze nu weer werden voorgesteld!

Na de lunch kregen we ook nog twee door de special people beschilderde tassen, die van een haast bovenaardse schoonheid zijn en dus waarschijnlijk als verjaardagscadeau gaan dienen voor mijn schoonmoeder of een andere 'special people'.

Na dit bezoekje aan de school zijn we naar een Franse vriend gegaan die een zaak heeft in een heel ander deel van de stad, een deel waar steeds meer restaurantjes en galerietjes bij zijn gekomen de laatste paar jaren, maar waar je nog weinig toeristen tegen komt, misschien dat we bij een volgend bezoek aan Thailand toch ook maar eens een guesthouse aan die kant van de stad op gaan zoeken om er zodoende wat meer tijd door te kunnen brengen (al ligt de hele wijk wel net aan het uiteinde van de startbaan van Chiang Mai International Airport en geeft dat af en toe wel wat herrie, maar gelukkig niet zo heel veel, want ondanks de grootse naam van het vliegveld is het geen erg druk gebruikte luchthaven).

Voor 's avonds hadden we, om in Franse stijl te blijven, een tafel gereserveerd in een Frans restaurant in de buurt van ons hotel voor 8 uur.

Keurig om acht uur waren we daar dus aanwezig en ontstond er een wel zeer Thais gesprek met de serveerster:

Wij: hallo, we hebben een tafel gereserveerd voor acht uur

Zij: ja, maar het is acht uur

Wij:: ja, dat klopt en we hebben gereserveerd voor acht uur

Zij: nee, nee, het is acht uur hoor

Wij: ja, dat klopt en dus willen we graag onze voor acht uur gereserveerde tafel

Zij: maar... eh... acht uur

Na wat overleg met een tweede serveerster ontdekte ze gelukkig dat er gewoon een tafel voor ons klaar stond en dat het geen probleem was dat we het er allemaal over eens waren dat het inderdaad acht uur was!

Amazing Thailand!!!!

Gisteren (woensdag was dat, als ik de tel niet helemaal kwijt ben) zijn we begonnen met een wandeling richting de tempel waar we aan het begin van de week de crematie ceremonie mee hebben gemaakt. Een wandeling met een leuke omweg, want via via hadden we gehoord dat er ergens in een steegje een nieuw restaurant zat en niet alleen een restaurant, nee, het is ook een tea-room. (voor de wat jongere lezers: een tea-room is een voor jullie haast pre-historische instelling die bestaat uit een ruimte met een hoge mate van elegantie, die niet zozeer gekenmerkt wordt door het feit dat de tijd er stil gestaan lijkt te hebben, maar wel door een zeker element van tijdloosheid tijdens je verblijf daar, zodat je er in alle rust kunt genieten van een kopje thee en een gebakje; het is dus iets heel anders dan een Nederlandse coffee-shop.... Ik heb hier laatst wat mensen uit proberen te leggen dat je in Nederland in een coffee-shop veel kunt kopen, maar waarschijnlijk geen koffie. Daarna kwam het gesprek op het Nederlandse softdrug beleid en na een uitleg daarover wisten ze het zeker...Nederland ligt niet alleen ver hier vandaan, het ligt zelfs op een andere planeet!) In deze tea-room bleken ze te beschikken over iets wat je in dit land helaas niet al te vaak aan zult treffen (hooguit in Bangkok): lekkere gebak. Na daar dus een tijdje in alle rust te hebben genoten zijn we vervolgens verder gegaan naar de tempel, waar van de brandstapel alleen nog een flinke plek verbrand gazon een laatste stille getuigenis vormde. Toen maar weer op pad naar het hotel, dit keer met een omweg om een Japanse vriendin te bezoeken die altijd een restaurant had met vooral vegetarisch eten in het rustige deel van de stad waar ik het net nog over had, maar die haar hele toko een paar maanden verhuisd heeft richting het centrum. Blijkt ze inmiddels een tweede restaurant te hebben... en wat is de specialiteit van deze vegetarische, macro-biotische, organische etc. Japanse daar???? Steaks en varkens karbonaadjes!!!!

Amazing Thailand!!!

Na dit bezoekje bleek dat een van ons leed aan een acute aanval van een gebrek aan nieuwe schoenen (drie keer raden wie dat nou weer kan zijn) en dus moesten we naar een groot winkelcentrum aan de rand van de stad, waar ze gelukkig nog her en der bleken te beschikken over wat schoeisel, zodat een remedie voor deze toch wel zeer ernstige aandoening gelukkig toch nog onverwacht snel gevonden was.

Toen terug naar de Fransman waar we gisteren ook al waren geweest, hij had ons namelijk uitgenodigd om vlak bij zijn zaak samen wat te gaan drinken. Bij aankomst in zijn zaak deelde hij mee dat er ook nog een andere Fransman mee zou gaan en de moeder van deze Fransoos, die hier vakantie hield. Hij dus aan het telefoneren met de andere Galliër en wat blijkt.... Die zaten op dat moment hemelsbreed 300 meter van ons hotel af in een cafeetje en dus was het wel een erg handig plan om daar met zijn allen heen te gaan.

Fransen in Thailand...dat is pas Amazing!!!

Aangekomen in het centrum bleek onze Franse vriend geen idee te hebben waar de zaak waar hij met zijn vrienden af had gesproken nou precies zat, maar gelukkig zijn we in hoge mate deskundig op horeca-gebied hier in Chiang Mai en konden we zo het De Naga café toch vinden. Daar aangekomen bleek de vriend een soort Franse reus te zijn, hetgeen niet verwonderlijk was, aangezien zijn moeder wel iets weg had van twee Franse reuzen boven op elkaar! Gelukkig bleken het wel heel vriendelijke reuzen te zijn en hebben ze ons niet opgegeten.

Daarna zijn we, om in franse stijl te blijven gaan eten bij een crêperie, waar we ook al jaren komen en waar ze behalve heerlijke crêpes ook lekkere cider hebben.... In theorie tenminste, want al jaren hebben ze ook leveringsproblemen als het gaat om deze cider. Al dagen belooft de eigenaar ons nu dus al...morgen is het er!

Helaas bleek ook gisteren dat het er pas vandaag zou zijn en de eigenaar was behoorlijk pissig op zijn leverancier (mijn vraag of die leverancier ook een Fransman was en toen dat inderdaad zo bleek te zijn mijn daaropvolgende opmerking dat de laksheid daar wel mee te maken zou hebben gingen ten onder in zijn revolutionaire verontwaardiging over het uitblijven van leveranties). 'maar', zo sprak hij wraakzuchtig, 'als hij morgen komt zeg ik tegen hem dat er twee flessen gratis zijn voor me, dat zal hem leren!'

Zijn gezicht toen ik hem zei dat hij die gratis flessen dan mooi aan ons kon geven maakte het gebrek aan cider die avond meer dan goed!